Een afscheid Huub waardig. Het is dat ik later geen afscheid wil, maar anders zou het op deze manier moeten gebeuren. Marianne vertelde het laatste half jaar van Huub's ziekte. Zijn hart liet hem in de steek, het dotteren was al mislukt. Maar voor Huub was het veel belangrijker dat hij mischien ooit nog eens gewoon zou kunnen zien. Al had hij me zelf al eens verteld dat er geen enkele mogelijkheid bestond om zijn ogen te opereren. Klassieke muziek, gespeeld op piano en prachtig gezongen. Toespraken van familie en vrienden. En dan Matthijs, zijn jongste broer, die een beeld neerzette van Huub zoals niemand dat kan. Op zijn fiets, met schildersezel én het boeketje bloemen "van de buren of uit jullie eigen tuin", zoals hij dat vroeger ook al deed. En Hein die afsluit met de bekentenis dat hij toch steeds meer op zijn vader lijkt, en die gelijkenis is overduidelijk. Maar dat was hij eigenlijk vroeger al, toen hij dat nog niet wilde weten. Maar nu is hij er gelukkig trots op.
Het zijn mooie, maar ook moeilijke momenten. Je zou ze allemaal willen beschermen tegen dit verdriet. Dit afscheid geeft troost.
Huub Wils, ik zal je nooit vergeten...
