Een stralend zonnetje op zaterdag! Dat belooft een mooie dag te worden. Met de fiets gaan we naar het voormalig brouwershuis om van daaruit een Kunstroute te gaan volgen.
Bij het busstation staat een kwal, gemaakt door Etienne van Berlo. Jammer dat hij er maar tijdelijk mag staan!
We fietsen door de straten van Venray naar Servaashof. In de keuken (ik herinner me meteen weer alle worteltjes, aardappelen en boontjes die we vroeger geschild, geschrapt en afgehaald hebben op de achterplaats van de overburen, nog steeds goede vrienden) is niets meer te zien van de oorspronkelijke bestemming van dit deel. Enkele werken springen meteen in het oog. De kartonnen ladekast van Daniel Maalman is zeer vernuftig. De laatjes gaan open en dicht op geluid.
Er zijn zoveel mooie dingen opgesteld. De kaboutertelefoon is gewoon grappig.
Hoe het werkt? Geen idee, maar de rode telefoon geeft via de rode kaboutertjes aan de groene telefoon de spraak door en omgekeerd (uiteraard).
Hoe lieflijk Pascalle Mansvelders er zelf ook uitziet (en hoe boeiend ze kan vertellen!!) zo bloederig zijn haar foto's. Uitvergrotingen van grote en kleine wonden, een expositie die groeit door iedereen die zijn of haar letsels wil tonen.
Franco Angeloni legt de laatste hand aan zijn kunstwerk, al blijkt al snel bij de uitleg dat hij eigenlijk continu aanwezig zou moeten zijn. Welke eigenschap dicht je jezelf toe en welke kleur had je daarbij in gedachten? Zo staan moslim, boeddhist, protestant en communist gebroederlijk naast elkaar, ze bijten elkaar niet.
In Paviljoen J krijgen de mannelijke kunstenaars ieder een kamer om zich te uiten. Er is niets veranderd of netjes gemaakt, of de kunstenaar moet dit bewust gewild hebben. Er hangen onder andere verschillende zelfportretten van Philip Akkerman. Ongelooflijk knap hoe iemand zichzelf dag in, dag uit kan portretteren.
Na een korte lunch fietsen we verder naar het Annapark. Ook hier liggen nog vele herinneringen. In de kapel staat een pracht drieluik opgesteld, gemaakt door Andrea Lehmann. Een close-up:
Oud-bewoners worden op een mooie manier tentoongesteld. De oorspronkelijke kruisjes zijn vervangen door nieuwe uitvoeringen.
In de obductiekamer wordt nog eens haarfijn uit de doeken gedaan dat iedereen vroeger bij binnenkomst een nummer kreeg. Het was niet zo dat de bewoner verder als nummer door het leven ging, voor statistische doeleinden werd de anonimiteit gewaarborgd. Vele bewoners gingen door de week als hulp in de huishouding elders werken. Ze kregen dan kost en inwoning en gingen op zaterdag terug voor de wekelijkse douche. Onze overburen hadden ook zo'n hulp in huis. Deze schoenen had zij zeer zeker nooit gehad, toch geloof ik wel dat ze een goed leven gehad heeft.
In Paviljoen Josef (ik heb nooit gesnapt waarom een paviljoen van de vrouwen naar hem werd vernoemd) worden de kamers bevolkt door de vrouwelijke kunstenaars.
Sylbia B. maakt prachtige beelden van diermensen.
De geweven foto's van Romy Finke zijn adembenemend mooi. Hoe krijg je het voor elkaar. Geen foto op doek maar echt erin weven. Deze vrouw kijkt je zeer indringend aan.
Het is onvoorstelbaar dat mensen beelden stelen. Mindmap is heel open opgebouwd. Helaas trekt dit blijkbaar dus ook verkeerde mensen aan. Zo is één van de apen van Mitsy Groenendijk gestolen :(
Een deel van de groep gaat naar de kerktoren, een ander deel (waaronder mezelf) neemt in kijkje in ’t Freulekeshuus, het Venrays museum. In één raamwerk zijn 24 tekeningen van de speciale plekjes van Venray bijeengebracht.
Tenslotte fietsen we naar het Odapark. De curatoren van dit park zijn de bedenkers en organisatoren van Mindmap. Hier blijkt weer eens te meer wat een fantastische expositie zij wisten samen te stellen. In het theehuis hangt de complete serie 'Electric Chairs' van Andy Warhol. Wat een genot om deze in het echt te mogen zien!
Ik vind het altijd wel leuk om onverwachte uitstapjes te mogen maken, en dan zeker zulke! Deze expositie is een bezoek zeker waard. Ik denk dat ik ook nog eens terugga om verder te genieten. Weliswaar dan niet onder begeleiding van Marijke Cieraad & Pascalle Mansvelders, zij wisten hier een onvergetelijke dag van te maken. Hun uitleg maakte het geheel af. Dank aan Marianne dat ik mee mocht én dank aan de Vrienden van het Odapark voor de organisatie van deze dag. We hebben al besloten dat we graag bij jullie zouden willen aansluiten. Ook al is het niet naast de deur, dit is uniek.
