alle begin is moeilijk?

Nu had ik toch echt duidelijke instructies gekregen... zelfs een foto om te controleren of alles echt goed ingesteld stond. Maar strijkdroog in één keer had ik nou ook weer niet verwacht. Die machine was gewoon niet te stoppen! Ik denk dat ik de volgende keer toch maar iets beter op ga letten. Gelukkig weet ik wel hoe de magnetron en de afwasmachine werken.
En ondertussen hoop ik dat A mijn blog niet leest... oeps!

rare hobby

Iedere auto heeft op tijd brandstof nodig. Ook mijn auto. Je kunt er nog over twisten of iedere auto ook eens gewassen en/of gestofzuigd moet worden. De mijne wel. Al was het alleen maar omdat mijn hobby voorschrijft dat enkele keren per jaar een auto gewassen en gezogen moet worden. Deze maandag zijn alle was- en andere schoonmaakbeurten niet aan de orde. Ik hoef alleen te tanken. Mijn collega's vinden deze hobby niet zo erg. Na iedere tankbeurt liggen er weer andere lekkere snoepjes in de la. Tenslotte moet ik ook enkele artikelen in de shop aankopen. Dus vanaf woensdag zijn er weer zwart-wit-kogels van Napoleon... zelfs ik kom deze dinsdag niet werken. Al moet ik toegeven dat ik mezelf al een aantal keren de vraag heb gesteld waarom ik geen afspraken heb op dinsdag.

Maar wat maakt deze tocht nou zo speciaal? Ik mag over de Philipsdam! Langs de Krammersluizen naar Schouwen-Duiveland. Het is prachtig weer, de zon schijnt volop. Ik geniet met volle teugen. Wat is ons land toch mooi. Waarom scheuren die mensen achter/naast mij toch over die weg? Zelfs over ononderbroken strepen moet hard voorbij gereden worden. En dan staan ze bij de volgende rotonde gewoon net voor mij... hihihi. Weten jullie wel hoeveel je had kunnen genieten? Hebben jullie die ganzen met hun jongen wel gezien? Die futen, brilduikers, grote sterns en dodaars?



Ik kom tot de conclusie dat ik helemaal in mijn element ben als ik dit soort beelden op mijn netvlies krijg. Ook al heeft het restaurant besloten dat "het weer" het niet toelaat dat ik daar mijn avondeten nuttig. Gelukkig had ik inkopen gedaan in Middelharnis. Het dorp dat ik al meer dan 30 jaar wil bezoeken. Het is er nooit van gekomen. Tot vandaag. Ik had (meer dan 30 jaar geleden dus) een collega die uit Middelharnis kwam. Die naam alleen al, ik vroeg me af waar Bovenharnis of Onderharnis was... Onnoline is op Texel blijven hangen, naar ik heb vernomen is ze daar nog steeds gelukkig :) Ooit waren we samen met enkele collegae overgestoken naar Terschelling. Het was een leuk weekend :) Gek hoe herinneringen boven komen drijven.
Middelharnis heeft heel wat nieuwbouw. Wat ik heb gezien gaf me het idee een oud vissersdorp in te rijden waar de nieuwe huizen naar oude stijl zijn gebouwd. Ik denk dat ik nog eens die kant uit rijd. Vast wanneer ik weer eens in die buurt ga tanken :)

Muzikale start van een nieuwe periode

Zaterdag vliegt A weer naar Ierland, en dus breekt er weer een nieuwe periode onbestorven weduwe aan. Het eerste lustrum is al gevierd. Dit is al weer de 6e periode! Verveelt dit nou niet? Ach, dat vroegen de zeemansvrouwen zich vroeger toch ook niet af? En dan nu het echt antwoord: Neen! Natuurlijk is het niet altijd even leuk, maar die keren zijn per periode op één hand te tellen (denk ik nu). Het heeft -uiteraard- ook te maken met mijn gesteldheid en omdat ik daar nou eenmaal niet graag bij stilsta... Ieder jaar leer ik beter omgaan met de reuma, beter dan dit wordt het nooit (=plagiaat, Het tweede leven van meneer Roos door Håkan Nesser, fantastische thriller!).
Ik begin niet helemaal goed: de notulen van een vergadering uitwerken. Het is weekend! Dus ga ik dit workaholic-gedrag maar eens flink doorbreken. Ten oosten van Antwerpen ligt een klein dorpje, Emblem. Laat leuke benamingen maar aan de Belgen over :) De zolder van een verbouwde boerderij is omgetoverd tot vriendelijke ontvangstruimte. Een avondje genieten van de cd-presentatie door Daithi Rua.
Dit is een van zijn mooiste nummers. Of houd ik gewoon van "strijd"liederen?

Het is zondagmorgen... ik probeer verstandig te zijn en blijf in mijn bed liggen tot het echt niet langer meer kan. En autorit van 2,5 uur gaat me niet in mijn koude kleren zitten (maillot, jurk, bolero, jas blijft in de auto achter). Alex Highton speelt in het naprogramma van enkele superkids. Niet in het minst mijn eigen neef en nichtjes. Lauren bijt de spits af, gevolgd door Huib (begeleid door vader Teun, maar een basgitaar moet je wel begeleiden) en Sophie (wowwwwww, wat speel jij mooi!!!!). Een sfeerfoto:



Merk ook de pet van Bas op! Het zit ergens in de familie... (goed doorkijken, dan zie je de mooie hoed van Teun ook), ook al is die familie aangetrouwd ;-)



Maandag ga ik weer aan het "gewone" leven beginnen.