Picnic

Wat een feest, Picnic voor een tweede maal te kunnen bekijken! De eerste keer had het zoveel indrukken achtergelaten dat we er beslist geen bezwaar tegen zouden hebben om nogmaals te gaan kijken. En wel in dezelfde volgorde: eerst backstage, dan de Picnic zelf. En om het feest compleet te maken zaten we de tweede keer zowel achter als voor op de eerste rij. Omdat ik geen reserve telefoons meer heb liet ik deze nu maar in mijn tas en had ik mijn camera meegenomen. Die kon veilig om mijn nek hangen. Maar we zaten nu ook niet zo hoog... (wat als voordeel "droog" had).

Wat gebeurt er achter de schermen van een toneelstuk? Er moet omgekleed worden, effecten gecreëerd, grappen en grollen uitgehaald worden... Ik vertel het verhaal achter de schermen met een paar foto's.


En een camouflagepak is nu eenmaal niet zichtbaar tussen de bomen, zo ook een konijntje niet... Een korte pauze waarin we constateren dat het tijdens de allerlaatste uitvoering toch lang niet zo druk is als toen we enkele weken eerder daar waren. Wat een idee dat alles straks weer afgebroken moet worden. Toch een behoorlijke prestatie om 2x achter elkaar precies hetzelfde stuk te spelen met maar een kwartier pauze tussendoor!

Nu de voorstelling toch niet meer opgevoerd gaat worden kan ik, ook voor mezelf, de inhoud wel opschrijven. Een heerlijk burgerlijk stel kampeert in het bos. Als het ontbijt net achter de kiezen is belandt er een man op de picknicktafel met een mes in zijn rug en een koffertje met geld in zijn hand. Kort samengevat volgt dan het verhaal van hebzucht en jaloezie. Een verliefd stelletje rijdt voorbij en besluit aan te schuiven en hun tocht verder te plannen. Lastig als je met een dode man aan tafel zit en je dat niet wilt laten merken. Hilarisch zoals dan een feestje wordt gebouwd, dansend met een lijk. Het stelletje besluit verder te gaan en het lijk wordt opgeborgen. De boswachter is het niet eens met de troep, de blikjes moeten in de vuilniszak (waar inmiddels al het geld in zit) en de zak moet in de vuilbak. Inmiddels komt de compagnon tevoorschijn op zoek naar het geld. Ze vertrekt met een leeg koffertje maar komt er al snel achter dat het niet goed zit. Ze probeert de vrouw te wurgen maar door vernuftige trucjes die met de kampeerwagen kunnen worden uitgehaald wordt ze neergemaaid. De vrouw wil het geld graag zelf houden, haar man heeft ze al opgesloten maar dan ontdekt ze dat hij de vuilniszak met het geld nog heeft. De rest van het verhaal vertellen de foto's wel, in volstrekt willekeurige volgorde verwerkt tot een collage. We zijn benieuwd welk verhaal volgend jaar verteld gaat worden!


Roparun 2014

Sommige evenementen verdien nu eenmaal een heel eigen blogbericht. Roparun is daar één van.

Omdat ik dit jaar in Nederland zou zijn stond voor mij al snel vast dat ik dan eindelijk de kans had om Mirjam aan te moedigen. Ik bewonder haar moed, haar kracht, haar tomeloze energie!! Ik zet de wekker... om vervolgens te gaan rekenen. Is 4 uur wakker worden niet veel te laat? Volgens de groeps-whatsapp zou de doorkomst wel eens om 3 uur kunnen zijn. En ik krijg gelijk de suggestie mee dat als ik nou toch nog wakker ben... ik dat misschien ook maar beter kan blijven. Inkie en ik beginnen nog een potje wordfeud. Ik kan me helemaal voorstellen dat zij op een gegeven moment toch maar in slaap is gevallen. Tot ongeveer 2 uur lees ik mijn boek en dan sta ik maar op. Noodweer? Waar? Ach, het regent een klein beetje maar om dat nou meteen noodweer te nomen? Nee, als ik zeg dat ik kom aanmoedigen dan doe ik dat ook. Dat beetje regen houdt mij niet tegen! En zo loop ik in de miezerregen naar de auto. Onderweg gaat het miezeren over in felle regen en fikse onweersflitsen. Ik realiseer me dat zij daarin moeten lopen. Dat is beslist geen pretje! Ik hoop dat de deelnemers niet bang zijn van onweer of een beetje kunnen schuilen tot het ergste voorbij is. Of dat het onweer aan hun voorbij gaat (dream on...). Bij 't Puts Meuleke wisselen de meeste groepen. Dus parkeer ik daar en wacht de ergste regen toch maar even in mijn auto af. Ik zie geen hand voor ogen meer! Dit is echt niet grappig... Als ik dan even uit mijn zijraampje kijk concludeer ik al snel dat ik maar beter kan maken dat ik daar wegkom want anders kóm ik daar gewoon niet meer weg, de plassen zijn immens. Ik rijd een rondje door Ossendrecht, de deelnemers zijn in geen velden of wegen nog te bekennen, dat kan ik wel wagen. Het dorp staat blank. Maar dan ook echt blank. Stapvoets rijden is het enige dat mogelijk is. Als ik weer terug ben op mijn beginpunt parkeer ik de auto maar even op een iets hoger gedeelte. De regen is gestopt!! Duimen dat het droog blijft...

De eerste ploegen komen Ossendrecht binnen. Team 105 is nog steeds onderweg... Het flitst mooi in de verte. Niet van flits.... 5 minuten later flits.... nee, flist-flits-flits-flits!!! Wel een uur achter elkaar. Wat een prachtgezicht. Samen met de verkeersleider (uit Rotterdam, wij hebben geen verkeersleiders hier?) moedig ik de langsrennende en fietsende deelnemers toe. Knap staaltje!! Moe? Waarom zou ik moe zijn? Vroeger haalde ik wel vaker nachten door... ja, maar toen was ik wel 30-35 jaar jonger...
De dageraad breekt aan. Vogels fluiten er lustig op los. Er komt af en toe een team langs. We blijven aanmoedigen. Ik ben wel blij dat ik een jas aangetrokken heb. Om het nog een beetje warmer te krijgen loop ik naar de bushalte waar een troepje agenten blijkt te staan die ook vrolijk aanmoedigen. Ondanks dat we aan de rand van het dorp staan is dit een gezellige plek, weinig toeschouwers maar die juichen dan wel keihard! Althans, we doen ons best...

En dan... staat daar ineens het busje van team 105 bij de bushalte! Wat ben ik blij Mirjam goed en wel te zien!! Ik ga met hun mee naar de wisselplaats. Daar blijkt dat een van hun fietsen kapot is gegaan en ze dus eigenlijk onthand zijn. Geen probleem, in Bergen op Zoom pikken jullie gewoon mijn fiets op en leggen daarmee de laatste kilometers in estafette af. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl het team even kan douchen bij het zwembad probeer ik een uurtje slaap te pikken. Klokslag half 9 gaat de telefoon. De ploeg vertrekt weer en ik stap op de fiets. Ik ben blij te weten dat jullie de finish in goede gezondheid gehaald hebben!

Ik heb bewondering voor alle deelnemers aan Roparun 2014 maar ben toch wel heel erg speciaal trots op team 105 en Mirjam Graat!

ruim een maand verder...

Heb ik werkelijk niets gedaan afgelopen maand? Of juist zoveel dat ik de rust niet vond om een blog te schrijven? Ik moet bijna mijn digitaal geheugen gaan raadplegen. Ik gebruik inderdaad wel een digitaal geheugen Evernote maar dat is meer voor wachtwoorden, procedures, teksten en tips die ik toevallig tegenkom en niet wil vergeten. Erg handig want overal te openen!

Het begint meteen goed. De allereerste vrije dag ga ik werken. Wel met gedachten aan de Bevrijding in mijn achterhoofd uiteraard. Maar niet iedereen mag genieten van deze vrije dag en dan is het wel zo rustig om even het ledensysteem onder handen te kunnen nemen. In de loop der maanden sluipen er af en toe toch wat onregelmatigheden in. Donderdagavond mag ik weer gaan fröbelen bij Zandstorm. Ik verbaas me er nu nog over hoeveel redelijk goed gelukte blaadjes en bloemetjes er uit mijn verkrampte handen kwamen. Als ik ze niet kon kopen moest ik ze zelf maar gaan maken...


Bij boekhandel Anderland in Oosterhout laat ik Marelle Boersma haar nieuwste boek Nobody signeren. Niet omdat ik nu zo graag gesigneerde boeken heb (ze lezen beslist niet anders!) maar wel omdat ik het leuk vond haar te ontmoeten. Inmiddels heb ik het boek gelezen en het is beslist een aanrader! In mijn andere blog de recensie ;-)

En toen was het gedaan met het mooie weer. De rest van het weekend is stormachtig, flink wat regen (goed voor de regenton!) en zo ga ik dan zondag naar een bijna verzopen kunstmarkt bij Atelier Escape. Met wat mede-kunstenaars weet Anja, ondanks de regen, toch een vrolijke draai aan de dag te geven. Ik ben blij dat ik de storm getrotseerd heb!

Vrijdagavond luid ik het weekend alvast goed in met Folk op zolder. De schotse folkgroep The Paul Mckenna Band trok door België en deed de zolder aan. Genieten van de bovenste plank. Onderstaand komt van een ander optreden, maar net zo gaaf. De zolder is een puik concept. Folkliefhebbers hebben de zolder van hun woonst omgebouwd zodat er zo'n 50 gasten kunnen meegenieten van de mooiste muziek. In the middle of nowhere, Emblem is geen wereldstad maar wél heerlijk op het platteland gelegen.



En dan.... de auto inpakken en op weg. Uiteraard vergeet ik wel weer het een en ander mee te nemen (ik leer het nooit...) maar wat ik niet bij me heb komt wel een andere keer. Of niet. Het is prachtig weer, eigenlijk schijnt de zon iets te fel voor een lange autorit maar ik zal niet klagen. Sheila mag geen tolwegen kiezen (had ik dat niet ná de Liefkenshoektunnel kunnen instellen?!) en dus rijd ik eerst de rondweg van Antwerpen over. Het is druk en dit had ik beter kunnen vermijden. Een kwestie van te lui zijn om zelf nog na te denken. Aan de rand van Val de Reuil ligt een hotelterrein. Je vindt hier pal aan de autoroute een aantal hotels. Vorig jaar sliep ik nog eerste klas, dit jaar kies ik voor een snel hotel (what's in a name?). Het Fasthotel is nog makkelijker bereikbaar en het is er lekker rustig. Konijntjes die in het gras spelen, zonnetje dat gezellig schijnt als ik wakker wordt (al betwijfel ik of het hotel hier iets aan kan doen).

De volgende dag toch maar via de snel/tolwegen naar Cherbourg, de ferry vertrekt iets eerder dan ik gewend ben. Dan krijg ik ook nog een sms waarin staat dat de Stena mij verwelkomt... huh? Ik heb bij Celtic Link geboekt. Bij aankomst blijken die dus overgenomen te zijn door Stena Line. Op heel internet niet terug te vinden... of ik kijk eroverheen, wat uiteraard ook zeer goed mogelijk is. Maar... eerder vertrekken betekent ook vroeger aankomen! Terwijl ik het juist zo prettig vind om lekker lui in m'n kooi te kunnen blijven lezen tot een uur of 3 in de middag. Dan is 9 uur 's morgens aanleggen toch wel even iets anders...

Maar dat betekent ook dat ik lekker vroeg thuis ben! Rustig alles uitpakken, de oude én nieuwe buren begroeten, kortom: het genieten kan beginnen! Het wordt een rustig weekje, afgesloten met een craftfair in CastletownHouse. Zelfs dansen in de regen kan heerlijk zijn (als de klandizie toch uitblijft).


Na 2 dagen werken al wéér een dag vrij! Ik snap niks van al die feestdagen, ga me er ook absoluut niet in verdiepen, maar rijd gewoon naar een Brocante feestje in Hippolytushoef. Het is prachtig weer. Daar ga ik me ook al niet druk om maken, regen, zon, mist, storm, het heeft allemaal zijn charmes. Wat heerlijk om vrienden weer in 't echgie te zien. Ik kan het niet laten om weer enkele dingetjes aan te schaffen. Misschien ben ik ook wel een beetje behept met iets dat ze ook wel verzamelwoede noemen...
Het hert en de boom staan nu veilig onder glas en dit kinderkopje kon ik toch echt niet achterlaten...

De laatste dag van mei alweer. Ik heb het idee dat tijd vliegt. In de oude timmerfabriek van Maastricht is een designtentoonstelling. Volgens van Dale is design mannelijk of onzijdig en betekent het niets meer of minder dan vormgeving. Dat kan dus echt van alles zijn hè?!! Dat kopje in mijn keukenkastje is dus ook design. Een theepot, in welke vorm gegoten dan ook, is design. Daar zullen de heren kunstenaars en ontwerpers het wel weer niet mee eens zijn maar van Dale lekker wel. Voor mij bestaat design in allerlei vormen, wat je ermee doet moet je echt zelf weten. Maar als je het toont aan publiek en er ook nog een deftige prijs voor durft te vragen dan zou ik het wel heel erg prettig vinden als het product ook netjes afgewerkt is. Helaas ontbreekt het daar nog wel eens aan. Het bleef bij een leuk idee maar de uitwerking liet (vaak) te wensen over. Ik ging er samen met een FB-vriendin naartoe. Dat is dan weer wel leuk!


Halverwege de middag gingen we nog gezellig naar Leim en Zwa in Elsloo. Van al die kleiende kinderen kregen we zelf ook de kriebels en wat is er nu leuker dan creatief de dag afsluiten?!

Na een weekje werken mag er wel weer een kleine uitspatting komen. Vrijdagavond trad Daithi Rua op in café AMI, Antwerpen. Vlakbij de Eiermarkt, dus parkeren is ook al geen probleem. De uitbaters serveren een puike Mexicaanse wortelsoep. Aanrader! De mooiste songs, deze is mijn favoriet.



Zaterdagmidadg presenteert Scelta Publishing in café De Dikke Dries in Utrecht het boek Blun van Karin Hazendonk. Het boek speelt zich deels in deze kroeg af, een betere plek voor een presentatie is dan ook nauwelijks denkbaar. Karin is zichtbaar ontroerd bij alle belangstelling. Een debuut is dan ook niet niks!

Nooit gedacht "had ik dat maar gezegd!", "waarom wist ik nou geen adrem antwoord?" of ben je er toch weer ingestonken, ga je weer uitleg geven terwijl je helemaal geen zin had om jezelf te verdedigen? Nou, ik wel! En meer dan eens. Daar moest tegengas komen. Hennie de Kler gaf een workshop Verbaal judo. Met een kleine groep de valkuilen leren herkennen én deze leren te pareren! Een heerlijke workshop!

Het einde van deze maand? Nee, maar Fantastyval verdient een eigen blogpost ;-)

Malta 2014

Natuurlijk maken we er ook een vakantie van! Het begint al goed, ik ben vergeten bij welke maatschappij ik de auto gehuurd heb en het duurt even voordat ik de juiste gevonden heb. Omdat deze maatschappij mij onder mijn voornaam kende (??) had de medewerkster ook niet in de gaten dat er een auto voor mij gereserveerd was. Maar goed, we pikken een Kia Picanto op en gaan op weg naar Il Palazzin Hotel in Qawra. De gemiddelde snelheid in spitsuur is 30-40 kpu. Later komen we er achter dat "in spitsuur" een overbodige toevoeging is. Malta behoort nu 10 jaar tot de EU maar heeft hiervan niet echt veel profijt getrokken. De wegen zijn grotendeels ronduit slecht. Of misschien is de Europese bijdrage in het behoud en onderhoud van de monumenten gaan zitten?

Het eiland vol tegenstellingen. Dit hadden we natuurlijk vorig jaar ook deels geconstateerd maar het blijkt nu, met meer "eigen" tijd om er op uit te trekken, nog veel duidelijker. Monumenten als Mdina, tempels en andere opgravingen zijn in goede staat. En dan pal ernaast kan een verlopen wijk liggen. De prachtige uitbouwen aan de huizen (een soort erkers op de eerste verdieping) zijn vaak slecht onderhouden. Veel huizen staan leeg. Tegelijkertijd wordt er volop gebouwd, vooral grote hotelcomplexen.

Wij logeren in een gezellig familiehotel. Er is veel aandacht voor de klant. EuroSynergy wordt gehouden in het Dolmen hotel, op ongeveer 7 minuten loopafstand. De bediening daar is stukken afstandelijker. Een blik in de eetzaal doet ons denken aan de eetfabrieken die we in Turkije ook meegemaakt hadden. Dan is de klantbenadering in het Grand Hotel Excelsior in Valletta, waar we vorig jaar bivakkeerden, stukken beter (maar daar betaal je dan ook dik voor).

Zaterdag gaan we eerst eens kijken of we een parkeerplekje bij Mdina kunnen vinden. Dat dachten meer mensen dus rijden we lekker door naar de kust. Bewegwijzering laat een beetje te wensen over (ik heb geen zin om de hulp van Sheila in te roepen) en als ik dan ook een bordje richting Chadwick Lakes zie draai ik die weg maar in. Ik ben gek op meren. Maar dan moet er wel water te bekennen zijn. Links- of rechtsom? Het maakt waarschijnlijk niets uit. In ieder geval ben ik ook een kei in het vinden van onbegaanbare wegen. Maar het is wel mooi!


Even later stuitten we op een markt langs de kant van de weg. Een voorloper van de markt die we even verderop zullen tegenkomen, een plein vol zonder een dorp of stad in de buurt.


Bij de Maltezer Rivièra, Golden Bay of hoe je het ook wilt noemen is een mooie olijfbomentuin aangelegd ter nagedachtenis aan velen die op de een of andere manier een bijdrage hebben geleverd aan het mooier worden van onze wereld. De Gaia Peace Grove heeft een wandeltocht langs borden waarop deze mensen geëerd worden. Dian Fossey, Mahatma Ghandi, Steve Biko om er enkele te noemen. Een bezoek waard!


We rijden verder door en komen door Mgarr. Een mooi klein stadje met prachtige gebouwen en een absurd goedkoop tentje waar we koffie drinken. We verdubbelen spontaan de prijs. Tenslotte is één euro voor 2 koffie te beschamend.

Ook in het weekend wordt er gewoon gewerkt. Misschien niet op volle kracht (geen idee hoeveel mensen hier door de week aan het werk zouden zijn) maar het vordert. Ooit.


Per ongeluk vinden we de Skorba tempel. Er staat een "mooi" hekwerk omheen. Behalve de kalkzandstenen overblijfselen van de tempel zelf staat er nog een huisje waaruit geluiden komen. Na aangebeld te hebben (we blijven netjes, we hadden ook de poort gewoon open kunnen doen) vraagt een bewaker of we een toegangskaartje hebben. Nee dus. Tja, dan zit er niks anders op dan die te gaan halen, alleen is het kantoor waar ze verkrijgbaar zijn nu gesloten (grapjas). En nee, we mogen er niet in. Dus is de foto door het hek genomen. Jammer (volgende keer ben ik niet meer zo netjes!).


Op zondag ga ik met een klein bootje naar de Blue Grotto. Het is prachtig weer, het waait een beetje maar dat vind ik juist extra leuk op zee. Wat een mooie grotten! Hier had ik nog wel enkele uren willen ronddobberen. Volgende keer een roeibootje huren? Hmmmm, moet ik ook iemand vinden die wil meeroeien want A krijg ik beslist niet aan boord.


Nou heb ik ondertussen al aardig wat grotten vanaf de waterkant bekeken maar het blijft een prachtig schouwspel. We gaan verder naar Tarxien. De tempelresten hebben we vorig jaar ook al bekeken (de keukenkasten zijn ondertussen al eens schoongemaakt), maar het stadje zelf biedt ook leuke uurtjes! Ik maak een foto door een raam, het blijkt een buurtkroeg te zijn. We worden meteen uitgenodigd binnen te komen en krijgen ook maar en passant de geschiedenis en de festiviteiten uitgelegd en voorgeschoteld. Malta is bekend om het vuurwerk. Dorpen en steden strijden om de mooiste voorstelling. En met het spektakel van de avond in het verschiet is een lesje vuurwerk opbouwen niet weg! Jeetje, daar gaat nogal wat tijd (en pecunia) in zitten. Het mooiste stuk van de kroeg, zeer prominent aanwezig (een gehele muur wordt in beslag genomen) is toch wel dit beeld dat we in welke Nederlandse kroeg dan ook nooit zullen tegenkomen. Het overtreft zelfs (door de grootte, niet door aantal) Het Elfde Gebod in Antwerpen.


En als je dan in zo'n prachtig bewaard stadje loopt (yep, het meeste hier is opgeknapt) moet je ook eens omhoog kijken. Zulke verlichting wil ik wel in onze straat (beter dan de gaslampen die je de halve nacht wakker houden door het aantal lumen).


En ook al moet je even wachten op het spektakel, dit overtreft alles!



Maandag... workshop! Maggie Maggio gaat ons leren hoe we de rose collar kunnen maken. Een hele dag genieten! Met zoveel verschillende nationaliteiten een workshop volgen heeft ook wel iets. Haar kleurenleer is wel inspirerend. De gewenste paarse kleur was niet geleverd dus moeten we het zonder "effect" doen. Helaas blijkt de paarse klei wel snel te breken. Ondanks dat er nog geen volledig resultaat is na deze dag (de ovens staan nog volop te gloeien als ik tegen 7 uur toch richting hotel ga, we moeten de ruimte verlaten...) heb ik een puike dag gehad. Bekaf maar voldaan.


Nu had ik me natuurlijk kunnen inschrijven op nog meer workshops maar ik begin mezelf een klein beetje te kennen (goh, mag het een keer?) en dus heb ik een rustdag tussendoor. We gaan eerst op zoek naar Il-Majjistral Nature & History Park. De ingang blijkt afgesloten. Wel beklimmen we St Agatha's Tower en genieten we weer van een prachtig uitzicht. Leuk zoveel informatie als verstrekt wordt over de flora en fauna. Dan gaan we toch maar naar Mdina. Het weekend is geweest, het toeristenseizoen is nog niet echt begonnen dus nu zullen we toch wel een parkeerplaats kunnen vinden? Mdina is omsloten door een stadsmuur. Alle gebouwen binnen deze muur zijn gerestaureerd (ik neem toch niet aan dat ze de tand des tijds zonder meer hebben doorstaan, de aardbeving van 1693 heeft in ieder geval een herbouw noodzakelijk gemaakt). De kathedraal wilde ik vorig jaar niet bezoeken... en nu nog steeds niet. Ik wil gewoon lekker dwalen door het Middeleeuwse stadje. Eens zien of er een groot verschil zit tussen eind januari en eind april. Het uitzicht is inderdaad wel groener. Vanaf het paleis kun je mijlenver kijken. Deze ingang is niet echt goed zichtbaar. Je ziet een gezellig terras waar je kunt eten en daarnaast is ook nog een deur. Gewoon openmaken en doorlopen. De hal zelf is al prachtig maar je moet naar boven. Achterin is een lift, ergens in het midden een trap (die we op de terugweg nemen). Boven aangekomen zie je een redelijk kale eetkamer. Maar daar is ook de deur naar buiten! Jammer dat daar nog geen service was, lunchen op de galerij was wel leuk geweest, maar het uitzicht is puur genieten.


's Middags gaan we de Nationale tuin bezoeken. Hier is pas een lijnenspel gecreëerd. Op de katten na (waar kom je die nu niet tegen op dit eiland?) zijn we de enige bezoekers. Ik hoop echt dat ze de stenen boogconstructie gaan repareren, het zou zonde zijn als je op een gegeven moment niet meer over de muur zou kunnen lopen. Er zitten nu nogal wat scheuren in. Spelen met de camera en het licht...
Aan het einde van het park kun je oversteken naar de Craft Village. De glasblazers laten zien hoe de verschillende vormen geblazen en gekneed worden. Er staan verschillende boogvormige gebouwtjes, ieder met een eigen atelier. Ik raak in gesprek met een filigrain-werker. Wat een geduld. Ik bedenk dat ik de filigrain-armband van mijn grootmoeder heb, het is een heel oud precies vak en ik vind het mooi dat het nog steeds beoefend wordt. Het atelier van de houtbewerker laat het mooiste zien hoe deze golfplaten gebouwtjes in elkaar steken.


Op woensdag ga ik 2 workshops volgen. De eerste wordt gegeven door Nevenka Sabo. Zij leert ons met alcoholinkt en lijnenspel kleurrijke taferelen maken. Nena straalt haar kleurenpracht en energie gewoon uit. Je wordt heel erg vrolijk tijdens deze workshop! Die 4 uren vliegen om. We zijn maar met een klein clubje, waarschijnlijk speelt de naamsbekendheid hierin ook een rol. Daar moet dan nodig iets aan gedaan worden :-)


's Middags geeft Klavdija Kurent de inleiding tot het veelvuldig gebruik van de extruder. Eigenlijk kun je daarmee zoveel doen. Wij maken lange strengen die we verwerken tot beads. Jammer genoeg is haar Engels niet zo erg goed zodat er her en der nogal wat miscommunicatie is. Maar uiteindelijk heeft iedereen wel de kralen gemaakt en wordt het eindresultaat thuis wel in elkaar gezet. Dit heet spelen met kleidraden. Oneindig veel mogelijkheden. Mijn hoofd staat niet meer stil. Ook jammer dat we vóór het geplande einde van de workshop al moeten ophouden.

Op donderdag steken we over naar Comino, het kleinste van de drie eilanden. In de baai liggen nogal wat herrieboten (als ik maar genoeg herrie produceer komen die toeristen wel op mij af?) en er wordt volop gezonnebaad en gezwommen. Maar daar waren we niet voor gekomen! Hier zou pas natuur te vinden zijn. Dat is er dan ook wel, alleen moet je dan wel een klein stukje het eiland op lopen en niet blijven steken in de baai. We komen langs een verlaten kas. Kleine weggetjes volgen (ja, ik weet 't, we moeten ook nog terug...) om dan plots een hotel te ontdekken. Een groot toeristisch hotel. Dit hadden we dus niet verwacht. Maar er werd wel een goede zeevruchtensalade geserveerd, de basis om weer terug te kunnen lopen. Nu zijn er eigenlijk maar een paar echte wegen op het eiland. En toch nemen wij de verkeerde route, maar wel een mooie!


Op de terugweg varen we kangs de grotten, de Blue Lagoon. Standaard vaart iedere boot 's middags deze route. We komen niet zo dichtbij als bij de Blue Grotto maar het is toch wel degelijk grandioos mooi.


We hebben de auto bij het hotel laten staan. Voor die anderhalve euro per persoon ga ik niet over het hele eiland crossen (met 40 kpu). De bus brengt ons rechtstreeks van Cirkewwa naar Valletta. Het busstation ligt op loopafstand van het hotel waar Doreen werkt. We worden hartelijk ontvangen, ook de andere medewerkers herkennen ons nog. Oei, is dat een goed teken? Blijkbaar wel want we krijgen een cocktail van het huis :-) De volgende keer spreken we wat beter af. Onze plannen waren er wel, het liep alleen iets anders. De volgende keer? Jazeker, we komen terug!

A vertrekt vrijdags naar Dublin, mijn periode van onbestorven weduwe begint weer. Ik neem een lange rit terug naar het hotel, in Mqabba weet ik het zeker: we moeten echt terug. We hebben nog niet de helft gezien. Ik wil nog minimaal wat forten bezoeken, we hebben nog lang niet alle tempels bezocht, die mini-eilandjes net van de kust vandaan trekken ook... en ik wil helemaal weten wat deze ruïne nu eigenlijk is.

Energy hunting in 2014

Wat is er nou leuker dan op zoek gaan naar nieuwtjes, gadgets, inspiratie... Een aanrader als je even je zinnen moet en/of wil verzetten. Dan moeten er uiteraard wel net een of meerdere leuke beurzen zijn, maar ik kan me ook voorstellen dat ik gewoon naar een andere plek ga om nieuwe energie op te doen.

Normaal bezoek ik eerst de PromZ en daarna loop ik nog even over de Event-beurs. Geen idee waarom ik dit keer besloot het andersom te doen, maar een feit is dat ik heerlijk ontspannen aan de Events begon. Inspirerende gesprekken met collega's uit het oosten van het land bij de DRU cultuurfabriek en de schouwburg uit Drachten had ook mooie ideeën. Net als ik bedenk nu toch maar door te gaan op de gadgetbeurs loop ik langs Aerial Art. Er springt een vonk over. Binnen enkele minuten komt er een mini-optreden. Daar wacht ik met plezier op! En het was het wachten ook meer dan waard. Ik geloof beslist dat zij deze video graag openbaar willen zien.



Gadgets.... kan er weer eens iets nieuws bedacht worden? Géén remake van oude dingen. Níet oeverloos doorzagen op oude thema's. Ik wil geprikkeld worden met nieuwe dingen. Jammer. Volgens jaar misschien? Alleen de gebruikte tennisballen vond ik leuk. Ik speel geen tennis, wie heeft er wat ballen voor me over?


Nieuwe energie kun je ook opdoen met hele oude dingen. Legoblokjes bijvoorbeeld. Samen met Mus toog ik naar de expositie van Nathan Sawaya "The Art of the Brick". Meer dan een miljoen LEGO®blokjes samengebracht in vele beelden, portretten en mooie kunst. Want Kunst met een grote K is het zeker! We kijken onze ogen uit. Wat een kunstenaar. Heerlijk als je zo spelend dit voor elkaar kunt krijgen. De portretten zijn subliem, door een camera kijkend zie je nog meer, pixels in het groot. Bij het meisje met de parel heb ik expres vanaf de zijkant gefotografeerd zodat je de legoblokjes goed ziet zitten.


De zwemmer verdient een ereplaatsje.


Het is prachtig weer, we gaan onze lunch opeten in de Nationale Plantentuin in Meise. Daarna bekijken we alle kassen van het Plantenpaleis. Puur genieten, pure energie.

cultureel uitstapje in Turkije

Wáár gaan jullie naartoe? Weet je het zéker? De opmerkingen zijn niet van de lucht. Waarom zouden wij níet naar Turkije gaan? Ik heb veel over het land gehoord, goede dingen, minder goede (maar gekleurde informatie kan ik overal krijgen). Nee, we gaan níet aan het strand liggen. Er gaat niets boven het strand van Donabate en Portrane, maar daar liggen we ook niet op.
Wanneer komen jullie weer terug? Ehm... dat moet ik éven nakijken. En dat bleek ook maar goed ook want we vertrekken een dag eerder dan verwacht (en komen ook weer een dag eerder terug, maar dat terzijde).

Op naar Zaventem, de trein brengt ons in sneltreinvaart naar de luchthaven. De aankomst is een stuk eenvoudiger dan de wirwar op Schiphol. We zijn wel veeeeeel te vroeg (anders was ik vast nog even gaan werken 's morgens) maar de cappuccino smaakt best. Benieuwd naar de medereizigers. Maar we gaan er toch een leuke week van maken, of ze nou meevallen of niet. Wat blijkt? Het hele vliegtuig zit zowat vol met cultuurproevers. Bij aankomst worden we verdeeld over 5 bussen. Een perfecte organisatie zorgt ervoor dat we snel naar het hotel kunnen vertrekken. Dat ligt nog eens 85 kilometer verderop en het is inmiddels al laat...

Er is officieel een reisplan. Van tevoren konden we dus lezen waar we naartoe zouden gaan. Nu treffen wij een hele enthousiaste reisleider. Er wordt nogal van het schema afgeweken. De eerste dag begint goed: er wordt eerst een burcht bezocht waarbij een deel nog in gebruik is als moskee. Dit zijn het soort ruïnes waar we van houden. En meteen valt ons op dat in de moskee volop gebruik gemaakt wordt van spaarlampen.


En dan wijken we af om een "poppenmuseum" nabij Şirince te gaan bekijken, Maket Köy. In afzonderlijke stalletjes is steeds een levendig huishoudelijk tafereeltje uitgebeeld. Dit is zó knap uitgevoerd! In een grotere schuur heeft hij samen met zijn vrouw een museum ingericht waar hele dorpstafereeltjes zijn neergezet, alles om het oude leven niet te vergeten. De oude ambachten in ere houden zodat men ook later nog weet hoe het eraan toeging op het platteland. Dit was meteen een welkome toevoeging aan de reis!

We lunchen in Çamlık. En dan... mogen we het volgende extra uitstapje maken! Naast het restaurant is een museum van locomotieven. De grootste verzameling ter wereld. Gelukkig worden ze gerestaureerd. Dat is dan ook hard nodig, anders staat hier over 10 jaar niets meer dan schroot. A geniet met volle teugen. Er is één rijtuig waar we in mogen, de luxe van een restauratie, slaapwagon en badkamer aan boord. Dit is de privéwagon van Atatürk. Eigenlijk is alleen de badkamer echt luxe (marmer is er volop in Turkije), het bed is behoorlijk spartaans.


Even later gaan we op weg om een wereldwonder te bekijken. Geen idee wat ik me hierbij moet voorstellen. Ik heb wel eens van Lourdes gehoord, Ste Bridget is ook een wonder. Mijn huwelijk is een wonder. Maar dat soort dingen bedoelen ze dus niet. We gaan Efeze bezoeken, een van de grootste Griekse opgravingen. We zijn dan wel in Turkije maar eigenlijk zijn we gewoon in westelijk Klein-Azië. Zo'n 2500 jaar geleden is hier een stad gebouwd, compleet met tempel en bibliotheek. In een stralend zonnetje dwalen we ruim 2,5 uur van boven naar beneden langs de mooiste ruïnes en reconstructies. Hier wil ik nog wel eens naar terug. Dit is pas mooi. En dat wonder? Dat ze dit bewaard hebben!


De volgende dag gaan we naar Priëne. Terwijl A de stad gaat verkennen geniet ik van het uitzicht. Ik moet nog bijkomen van gisteren en de weg ernaartoe is iets te steil. Gelukkig maakt hij wel mooie foto's. Een volgende keer wil ik toch echt mee.


De tempel van Apollo staat in Didyma. Nog zo'n mooi bewaard stuk oudheid. Naast de tempel is nog een badcomplex. Er is hier ook weer zoveel te zien. En de schaapskudde op de achtergrond geeft een liefflijk geluid, even de andere toeristen wegdenken (alsof wij geen toerist zijn...). Dit is puur genieten!


Bij terugkomst in het hotel blijkt de reisleider, Levent Tokaç, nog andere kwaliteiten te hebben. Zijn pianospel mag er zijn! Jammer dat ik de videomodus niet had ingeschakeld.

Zoals gewoonlijk heb ik mij eigenlijk helemaal niet voorbereid op de reis. Ik las "cultureel uitstapje" en dan ben ik al overgehaald. We logeren in 4/5-sterren hotels. In totaal zullen we 4 hotels aandoen. Geen idee of de hotels tot een "test" horen. Het eerste hotel beviel uitstekend. Prima eten, genoeg keuze, iedere dag weer wat anders. Het tweede hotel was puik qua uitzicht (recht aan het strand), wat minder qua keuze in voedsel maar nog steeds ruim voldoende. Het derde hotel, in Temizel,was ronduit slecht. Een slaap- en eetfabriek. En eigenlijk kun je dat slapen ook wel vergeten, "muzikale" herrie tot middernacht is niet mijn idee van een rustig avondje. Eraan ontsnappen was onmogelijk. Het eten viel hier ook bitter tegen. Het laatste hotel was gewoon goed, niet overdreven maar helaas ook niet echt veel keuze bij het eten. En reken maar dat je wel lekker kunt eten in Turkije!

Op zondagmorgen gaan we de klokketoren van Izmir bekijken. Ik heb geen uitgebreide pogingen gedaan om alle neerstortende regen in de foto te vangen. De winkels zijn nog dicht, in het café waar we neerstrijken valt tot 3 keer de stroom uit. De koffie smaakt er niet minder om. We besluiten de regen toch te trotseren en een stukje Izmir te gaan bekijken. Jammer dat mijn schoenen niet meer waterdicht blijken. Jammer ook dat de winkel waar prachtige regenlaarzen staan nog gesloten is. Wel leuk dat de gebedsruimte in de klokkentoren open gaat. En dat de kroonluchter op spaarlampen brandt.


Een uitstapje naar Pergamon. Met een kabelbaan bedwingen we de berg. Ik geniet nu al van het uitzicht. De wolken zijn er alleen als decoratie, er valt geen regen uit. Om Pergamon zelf te bereiken zijn er trappen (met treden van zo'n halve meter hoogte) dus dit wil ik ook van dichtbij bekijken. Wat mooi dat dit bewaard is gebleven, wat een uitzicht ook! Voor de historie verwijs ik mezelf ook graag naar de geschiedenisboeken, voor nu is het even puur genieten.


We gaan naar het volgende hotel, zoals gezegd aan het strand. We komen redelijk op tijd aan zodat we voor het eten nog even naar het strand kunnen lopen. Genieten van de zonsondergang. En wát een mooi plaatje levert dat op!


De volgende morgen moeten we al vroeg uit de veren. We gaan naar Troje. Tja, als je niks voorbereidt dan weet je ook niet wat je te wachten staat. Een paar stenen, op elkaar gestapeld tot muurtjes, of gewoon los in het landschap. We moeten héél erg ons best doen om iets moois te zien in deze oude stad die gedeeltelijk opgegraven is. Maar alle schatten zijn verhuisd naar andere landen. Er is dus echt helemaal niks te zien. Nu heb ik best wel fantasie maar dit gaat zelfs mij te ver om hier een mooie stad te ontdekken. Ik heb wel het fornuis van familie K ontdekt. Tot zover mijn #paardvantroje berichten...


De volgende dag heb ik pas echt in de gaten op wat voor een reis we zijn ingestapt. Verkopen! Maar we hebben al zóveel moois gezien dat me dat echt niet kan schelen. Daarbij ben ik onderhand zó ziek geworden dat ik dat verkooppraatje toch niet helemaal hoor. Ik geniet wel intens van het knopen van de tapijten. Wat een geduld moet je daarvoor hebben. Dit spreekt mij aan. Ik ben blij dat ik een klein deel van het knopen op video heb opgenomen.



Over een paar weken wordt er een mooi tapijt afgeleverd... de reis is betaald ;-)
Na de tapijthandel gaan we de burcht van Çandarli bezoeken. Ook dit staat niet in het programma. Dankzij de goede connecties van de reisleider wordt de burcht voor ons geopend. Hij is net gerestaureerd. Enkele buurtbewoners profiteren ook even van de open deuren en gaan ook van het uitzicht genieten. Het o zo rustige vissersdorpje is even ondergedompeld met een bus toeristen. Ik koop verse aardbeien op de markt (ik zou zo de groentevoorraad voor de volgende week willen meenemen). We genieten van dit inkijkje in het echte Turkse leven. Van ons had Levent nog wel enkele uurtjes langer met zijn familie mogen doorbrengen. Hier wil ik nog wel eens terugkomen.


De laatste dag is een echte verkoopdag. Goud en leer is wat de klok slaat. Een modeshow van -weliswaar grotendeels prachtige- leren jassen met keiharde muziek. Hoe jammer dat de jas die ik wel wil niet in mijn maat te koop is ;-) en nee, A staat alles. Al geef je hem een vuilniszak te dragen dan nog.


Als afsluiting gaan we nog naar het toeristendorpje Şirince. Oorspronkelijk een klein dorpje dat geen toeristen zocht, nu loop je door de smalle straatjes van de wijnproeverij naar het kruidenwinkeltje en de olijfoliehandel. Ondertussen kun je je tegoed doen aan souvenirs. Gelukkig zijn de straatjes een klein beetje overdekt. Mijn schoenen soppen weer, toch is het leuk hier even gelopen te hebben. We warmen ons met een kop koffie aan de kachel in een gezellig cafeetje.


We hebben genoten van dit land, zijn gastvrijheid, de vriendelijke mensen, de goede reisleiding. We zouden nooit meer met een groepsreis meegaan, wie weet herzien we onze mening. We komen nog eens terug!