Omdat ik dit jaar in Nederland zou zijn stond voor mij al snel vast dat ik dan eindelijk de kans had om Mirjam aan te moedigen. Ik bewonder haar moed, haar kracht, haar tomeloze energie!! Ik zet de wekker... om vervolgens te gaan rekenen. Is 4 uur wakker worden niet veel te laat? Volgens de groeps-whatsapp zou de doorkomst wel eens om 3 uur kunnen zijn. En ik krijg gelijk de suggestie mee dat als ik nou toch nog wakker ben... ik dat misschien ook maar beter kan blijven. Inkie en ik beginnen nog een potje wordfeud. Ik kan me helemaal voorstellen dat zij op een gegeven moment toch maar in slaap is gevallen. Tot ongeveer 2 uur lees ik mijn boek en dan sta ik maar op. Noodweer? Waar? Ach, het regent een klein beetje maar om dat nou meteen noodweer te nomen? Nee, als ik zeg dat ik kom aanmoedigen dan doe ik dat ook. Dat beetje regen houdt mij niet tegen! En zo loop ik in de miezerregen naar de auto. Onderweg gaat het miezeren over in felle regen en fikse onweersflitsen. Ik realiseer me dat zij daarin moeten lopen. Dat is beslist geen pretje! Ik hoop dat de deelnemers niet bang zijn van onweer of een beetje kunnen schuilen tot het ergste voorbij is. Of dat het onweer aan hun voorbij gaat (dream on...). Bij 't Puts Meuleke wisselen de meeste groepen. Dus parkeer ik daar en wacht de ergste regen toch maar even in mijn auto af. Ik zie geen hand voor ogen meer! Dit is echt niet grappig... Als ik dan even uit mijn zijraampje kijk concludeer ik al snel dat ik maar beter kan maken dat ik daar wegkom want anders kóm ik daar gewoon niet meer weg, de plassen zijn immens. Ik rijd een rondje door Ossendrecht, de deelnemers zijn in geen velden of wegen nog te bekennen, dat kan ik wel wagen. Het dorp staat blank. Maar dan ook echt blank. Stapvoets rijden is het enige dat mogelijk is. Als ik weer terug ben op mijn beginpunt parkeer ik de auto maar even op een iets hoger gedeelte. De regen is gestopt!! Duimen dat het droog blijft...
De eerste ploegen komen Ossendrecht binnen. Team 105 is nog steeds onderweg... Het flitst mooi in de verte. Niet van flits.... 5 minuten later flits.... nee, flist-flits-flits-flits!!! Wel een uur achter elkaar. Wat een prachtgezicht. Samen met de verkeersleider (uit Rotterdam, wij hebben geen verkeersleiders hier?) moedig ik de langsrennende en fietsende deelnemers toe. Knap staaltje!! Moe? Waarom zou ik moe zijn? Vroeger haalde ik wel vaker nachten door... ja, maar toen was ik wel 30-35 jaar jonger...
De dageraad breekt aan. Vogels fluiten er lustig op los. Er komt af en toe een team langs. We blijven aanmoedigen. Ik ben wel blij dat ik een jas aangetrokken heb. Om het nog een beetje warmer te krijgen loop ik naar de bushalte waar een troepje agenten blijkt te staan die ook vrolijk aanmoedigen. Ondanks dat we aan de rand van het dorp staan is dit een gezellige plek, weinig toeschouwers maar die juichen dan wel keihard! Althans, we doen ons best...
En dan... staat daar ineens het busje van team 105 bij de bushalte! Wat ben ik blij Mirjam goed en wel te zien!! Ik ga met hun mee naar de wisselplaats. Daar blijkt dat een van hun fietsen kapot is gegaan en ze dus eigenlijk onthand zijn. Geen probleem, in Bergen op Zoom pikken jullie gewoon mijn fiets op en leggen daarmee de laatste kilometers in estafette af. Zo gezegd, zo gedaan. Terwijl het team even kan douchen bij het zwembad probeer ik een uurtje slaap te pikken. Klokslag half 9 gaat de telefoon. De ploeg vertrekt weer en ik stap op de fiets. Ik ben blij te weten dat jullie de finish in goede gezondheid gehaald hebben!
Ik heb bewondering voor alle deelnemers aan Roparun 2014 maar ben toch wel heel erg speciaal trots op team 105 en Mirjam Graat!
