Het Mildredhuis in Arnhem wordt in 1971 geopend. Het is de eerste abortuskliniek van Nederland. Door een televisieactie wordt het benodigde geld ingezameld. Voor die tijd moesten vrouwen naar Engeland voor een abortus. Daarom willen een aantal huisartsen hier een kliniek oprichten.
Wat een overleg vandaag! Wie mag waar zijn afgedankte spullen kwijt? Wat dacht je van de container? Oeps, hij is al vol geraakt vandaag. Voor donderdag heb ik een extra grote container besteld. Eerst maar eens flink verzamelen. De uitzendkracht weet van aanpakken! De leukste opmerking die ik vandaag kreeg? U (hij blijft wel beleefd!) bent voor het denkwerk, ik ben de verhuizer, u vertelt mij waar ik wat moet neerzetten. En er is héél wat verzet!
26 februari - Opname eerste jazz-grammofoonplaat
In 1917 wordt in New York City door de Original Dixieland Jass Band de eerste jazz-grammofoonplaat ingespeeld. Van Livery stable blues zal meer dan 1 miljoen exemplaren verkocht worden.
Even nog flink wat wegwerken en dan 3 bakken kleingeld gaan storten. Daarna een telefoon installeren en de bezoekersteller herstellen. In een cadeauwinkel vind ik een "leuke" kaart voor een goede vriendin die binnenkort gaat trouwen. Alleen kan ik hem echt niet kopen: het is een klein gedichtje en al in de eerste zin staat een kanjer van een fout... Het is echt gebeurt... Hoeveel kaarten zouden er al verkocht zijn?
Even nog flink wat wegwerken en dan 3 bakken kleingeld gaan storten. Daarna een telefoon installeren en de bezoekersteller herstellen. In een cadeauwinkel vind ik een "leuke" kaart voor een goede vriendin die binnenkort gaat trouwen. Alleen kan ik hem echt niet kopen: het is een klein gedichtje en al in de eerste zin staat een kanjer van een fout... Het is echt gebeurt... Hoeveel kaarten zouden er al verkocht zijn?
25 februari - Herdenking Februaristaking
Op de ochtend van 25 februari 1941 legde de bevolking van Amsterdam het werk neer uit protest tegen de razzia op joodse stadsgenoten. Later op de dag staakten ook mensen uit andere plaatsen hun werk. Deze staking wordt jaarlijks herdacht, sinds 1953 bij het standbeeld De Dokwerker. Fascisme en racisme moeten bestreden blijven. Nog steeds klinkt het lied der 18 doden.
Eerst de uitzendkracht welkom heten en aan het werk zetten (daarvoor komt hij tenslotte). Dan volgen de kascontroles. Eerst een ritje ten zuiden van de stad, dan de noordelijke vestigingen. Vermoeiend! Maar gelukkig is het weer gedaan en kan morgen de kas tussentijds worden afgesloten. Om de hoofdkas correct af te sluiten moeten alle kassen op dezelfde dag geteld worden.
En nu ga ik verder lezen in De Sneeuwman van Jo Nesbø.
Eerst de uitzendkracht welkom heten en aan het werk zetten (daarvoor komt hij tenslotte). Dan volgen de kascontroles. Eerst een ritje ten zuiden van de stad, dan de noordelijke vestigingen. Vermoeiend! Maar gelukkig is het weer gedaan en kan morgen de kas tussentijds worden afgesloten. Om de hoofdkas correct af te sluiten moeten alle kassen op dezelfde dag geteld worden.
En nu ga ik verder lezen in De Sneeuwman van Jo Nesbø.
24 februari - Eerste krantenfoto gepubliceerd
De Amsterdamse Courant van 24 februari 1890 publiceerde een foto van de Amsterdamse schouwburg die vier dagen eerder was afgebrand. De kwaliteit was nog niet al te best maar de krant is terecht trots over haar prestatie: "Geen enkel dagblad in binnen- of buitenland heeft tot nog toe dit resultaat bereikt. Ook de Daily Graphic niet."
Jeetje die poort gaat wel zwaar open! Het lijkt wel met de dag moeilijker te gaan. Er moet nog heel wat uitgezocht worden. Zo kom ik de dag wel door. De helikopters boven de optocht vind ik echte onzin. Die herrie mag van mij meteen verdwijnen. De dweilbandmuziek is 1000x leuker! Vanavond duik ik echt vroeg in bed, over een minuut of 7 of zo ;-)
Jeetje die poort gaat wel zwaar open! Het lijkt wel met de dag moeilijker te gaan. Er moet nog heel wat uitgezocht worden. Zo kom ik de dag wel door. De helikopters boven de optocht vind ik echte onzin. Die herrie mag van mij meteen verdwijnen. De dweilbandmuziek is 1000x leuker! Vanavond duik ik echt vroeg in bed, over een minuut of 7 of zo ;-)
23 februari - Piersonrellen in 1981
Kinderen kom daar niet tussen want ze oefenen alvast tegen de Russen! (Veulpoepers). Een pansterwagen en 200 ME-busjes, 5 tanks (!), een helikopter, veel traangas, zelfs braakgas en zo'n 2000 militairen en marechaussee werden ingezet. En dat allemaal tegen krakers die liever woningen dan parkeerplaatsen zagen. Laf, héél laf. Ook al had het gemeentebestuur toestemming van de rechtbank, dit was mega-misselijk! Pijnlijk epiloog van het hele verhaal: de garage waar het allemaal om te doen was werd nooit gebouwd.
Maandag, de wekker loopt af. En nog eens. En nog eens. Oeps, ik moet er echt uit! Maar om 10 voor half 9 loop ik naar m'n werk. Voor mij rijdt een busje dat netjes voor de poort stopt (en dat lijkt me ook wel beter, de poort is dicht). Ze parkeren op het plein en gaan aan het werk. En dat doe ik ook maar dan. Te laat bedenken we dat de accountant nu ook makkelijk op het plein had kunnen parkeren. We werken aan een stuk door, heel wat te verzetten! Morgen weer zo'n dag...
Maandag, de wekker loopt af. En nog eens. En nog eens. Oeps, ik moet er echt uit! Maar om 10 voor half 9 loop ik naar m'n werk. Voor mij rijdt een busje dat netjes voor de poort stopt (en dat lijkt me ook wel beter, de poort is dicht). Ze parkeren op het plein en gaan aan het werk. En dat doe ik ook maar dan. Te laat bedenken we dat de accountant nu ook makkelijk op het plein had kunnen parkeren. We werken aan een stuk door, heel wat te verzetten! Morgen weer zo'n dag...
22 februari - Popcorn! (1630)
De Wampanoag-indiaan Quadequine laat de Britse kolonisten tijdens hun eerste Thanksgivingdiner kennismaken met popcorn. Hoezo moderne uitvinding? Al bijna 380 jaar oud!
Vandaag rustig aan gedaan (was ook wel nodig geloof ik). De foto's van Mexico in de juiste volgorde gezet - door het gebruik van een normale camera en 2 telefoons die uiteraard niet allemaal dezelfde datum en tijd aangeven krijg je rare sprongen. Zo staan we nog in een museum, zo zijn we al weer onderweg naar een andere plek. Of we zijn onderweg en keren weer terug... Goed. Alles dus op de juiste plaats, genummerd en wel. En dan uploaden naar Picasa. En die maakt er vervolgens dus weer een zooitje van en dat kun je dan nog niet eens herstellen! Het wordt tijd dat ik nu m'n bed op ga zoeken.
Vandaag rustig aan gedaan (was ook wel nodig geloof ik). De foto's van Mexico in de juiste volgorde gezet - door het gebruik van een normale camera en 2 telefoons die uiteraard niet allemaal dezelfde datum en tijd aangeven krijg je rare sprongen. Zo staan we nog in een museum, zo zijn we al weer onderweg naar een andere plek. Of we zijn onderweg en keren weer terug... Goed. Alles dus op de juiste plaats, genummerd en wel. En dan uploaden naar Picasa. En die maakt er vervolgens dus weer een zooitje van en dat kun je dan nog niet eens herstellen! Het wordt tijd dat ik nu m'n bed op ga zoeken.
21 februari - Sint Piter
In Grou kent men geen Sinterklaas. Te midden van heel Nederland krijgen deze kinderen helemaal niks op 5/6 december. Sinterklaas houdt niet van Grou? Maar Sint Piter wel! Op de zaterdag voor 21 februari komt Sint Piter met de boot aan en wordt ook hij geholpen door een zwarte knecht. Hij rijdt op een zwart paard en draagt een witte mantel.
Om half 11 word ik dan eindelijk wakker. Jeetje, en dat op een dag dat de winkels hier allemaal vroeg dicht gaan. Dus moet ik als een speer naar de markt, het oud papier wegbrengen, de supermarkt leeghalen... en uiteindelijk beland ik nog bij de bakker. Om meteen daarna nog enkele dingen voor te bereiden voor de accountant maandag. Bij het sluiten van de bieb krijgen we de deuren nauwelijks dicht. Hopelijk gaan ze maandag makkelijker open! Thuis wacht het eerste nummer van Hide & Chic. Dit blad lag bij de huisarts op de leestafel, lekker lezen!
20 februari - Paricutín "geboren"
Tja, net terug uit Mexico, dan valt je oog wel op dit soort berichten. Paricutín is een vulkaan die in 1943 in een graanveld is gaan borrelen en toen hij na 9 jaar helemaal uitgeborreld was had hij een hoogte van 424 meter bereikt. De dorpen Paricutín en San Juan werden net als als Pompeii bedolven maar de bevolking kon op tijd geëvacueerd worden. Als gevolg van bliksem zijn 3 doden te betreuren. Die bliksem ding gepaard met de uitbarsting. De Paricutín is een monogenetische vulkaan, na deze uitbarsting wordt hij nooit meer actief.
Owww, het is wel moeilijk om wakker te worden. Maar er staan een vergadering en een bespreking te wachten dus ik moet er even doorheen. Nu moet ik wel toegeven dat ik een stevige slok hoestdrank had genomen en dus wel als een blok geslapen heb. Verder is het deels wel rustig werken, maar deels ook hectisch en rommelig. Kortom, een "gewone" werkdag!
Owww, het is wel moeilijk om wakker te worden. Maar er staan een vergadering en een bespreking te wachten dus ik moet er even doorheen. Nu moet ik wel toegeven dat ik een stevige slok hoestdrank had genomen en dus wel als een blok geslapen heb. Verder is het deels wel rustig werken, maar deels ook hectisch en rommelig. Kortom, een "gewone" werkdag!
19 februari - Bataafse Republiek gesticht
Met het invallen van Groningen door het leger van Napoleon Bonaparte wordt in 1795 de Bataafsche Republiek gesticht, één dag nadat stadhouder Willem V naar Engeland was gevlucht. De Republiek is genoemd naar de Bataven, een Germaanse stam die de Nederlandse delta bewoonde ten tijde van Julius Caesar.
Na een bijzonder korte nachtrust (eerst gewoon wakker liggen tot half 2, dan lezen tot half 4 en vervolgens toch maar proberen in slaap te vallen) is de werkdag met niet al te veel collega's om je heen pittig. Wel hard kunnen opschieten, bijna alles is al ingelopen. En toen prompt in slaap gevallen op de bank.
18 februari - slapen en bijkomen
Om even over één 's middags word ik wakker, André is al op. Op ons dooie gemak pakken we tassen verder uit, bedenken we waar we wat willen hebben staan/hangen en durven we nauwelijks naar buiten te gaan... het is ijskoud?!! Dit is een verschil van bijna 30 graden! Morgen weer werken, dus tijdig proberen te gaan slapen...
17 februari - de reis terug...
Vanaf het vliegveld hebben we nog een sms gestuurd zodat we later wisten dat we om 3 uur 's morgens daar dus zaten. Ruim 10 uur vliegen... Maar natuurlijk hebben we daar gedeeltes van geslapen, zo goed als het kon. Pal naast mij een Pakistaans gezinnetje met een jochie dat bijzonder hard kon knijpen (de blauwe plekken heb ik op mijn arm). Aan de andere kant van het gangpad een Brits gezin met werkelijk snoepjes van kinderen. De foto is helaas niet al te scherp.
Bij het uitstappen raken we nog aan de praat met een stewardess. Zij raad ons aan eerst eens bij British Airways te proberen ons ticket voor morgenvroeg om te wisselen tegen een eerdere vlucht. Weliswaar blijkt dit ons € 200 te kosten, maar wat zou een taxi gekost hebben? En dan was het nog maar de vraag of we Stansted op tijd hadden gehaald. En een hotel en dan alsnog vroeg op zagen we toch ook niet zitten. Nu landen we even over 6 op Schiphol en kunnen we de treinreis terug aanvaarden. De treintaxi op station BoZ duurt minimaal een half uur. Zelfs ik ben dan al lang thuis...
Bij het uitstappen raken we nog aan de praat met een stewardess. Zij raad ons aan eerst eens bij British Airways te proberen ons ticket voor morgenvroeg om te wisselen tegen een eerdere vlucht. Weliswaar blijkt dit ons € 200 te kosten, maar wat zou een taxi gekost hebben? En dan was het nog maar de vraag of we Stansted op tijd hadden gehaald. En een hotel en dan alsnog vroeg op zagen we toch ook niet zitten. Nu landen we even over 6 op Schiphol en kunnen we de treinreis terug aanvaarden. De treintaxi op station BoZ duurt minimaal een half uur. Zelfs ik ben dan al lang thuis...
16 februari
Pas bij het schrijven van deze blog kom ik er achter dat we een dag gaan missen. Vandaag lopen we nog éénmaal de stad in. Vanaf de 45e verdieping van de Latino Mexicano Tower is er een grandioos uitzicht over de stad, jammer genoeg is er wel al redelijk veel smog zodat de vulkanen in de verte niet echt (lees: niet) te zien zijn.
.JPG)
Wanneer we weer beneden aankomen treffen we toevallig de uitgang met de gemozaïekte auto's.
.JPG)
We lopen nog lekker even over de pleinen met de kraampjes en gaan dan terug naar het hotel. Om 4 uur worden we opgepikt door een taxi die ons naar het vliegveld zal brengen. Onze "eigen" chauffeur is vrij op maandag, dat betekent dat hij dus niet mag rijden. Zijn taxi is niet geregistreerd voor de maandag. We treffen een oudere man die geen woord engels spreekt. Maar we komen wél binnen 20 minuten op het vliegveld aan!
Hoe moeilijk ze deden bij het binnenkomen van het land, zo makkelijk gaat het om het land weer uit te gaan. We hebben nog voldoende tijd om allerlei winkeltjes af te lopen, alleen geen ruimte meer in onze tassen...
De stoelen tegen de catering aan zitten overigens heerlijk. Dit gaan we vaker zo boeken! We zitten dus op rij 40 D en E.
.JPG)
Wanneer we weer beneden aankomen treffen we toevallig de uitgang met de gemozaïekte auto's.
.JPG)
We lopen nog lekker even over de pleinen met de kraampjes en gaan dan terug naar het hotel. Om 4 uur worden we opgepikt door een taxi die ons naar het vliegveld zal brengen. Onze "eigen" chauffeur is vrij op maandag, dat betekent dat hij dus niet mag rijden. Zijn taxi is niet geregistreerd voor de maandag. We treffen een oudere man die geen woord engels spreekt. Maar we komen wél binnen 20 minuten op het vliegveld aan!
Hoe moeilijk ze deden bij het binnenkomen van het land, zo makkelijk gaat het om het land weer uit te gaan. We hebben nog voldoende tijd om allerlei winkeltjes af te lopen, alleen geen ruimte meer in onze tassen...
De stoelen tegen de catering aan zitten overigens heerlijk. Dit gaan we vaker zo boeken! We zitten dus op rij 40 D en E.
15 februari
De hele nacht klonk er muziek uit het restaurant hiernaast. Dat is best vermoeiend. Maar we mogen uitslapen, Edmund komt ons om 10:30 ophalen om naar Tula te gaan. Van tevoren lopen we nog even naar een bankautomaat en halen we water en wijn voor vanavond (nee, we doen geen water bij de wijn). Het is ruim anderhalf uur rijden naar Tula dat in de staat Hidalgo ligt. Zo'n 30 kilometer voor Tula is een petroleumstad gebouwd. Alle huizen lijken op elkaar, kleurig, sommige niet al te groot. Hier wonen de arbeiders die bij de petrochemische industrie werken. Even later zien we het affakkelen, grote petroleumbollen en de enorme energiecentrale. Maar daar zijn we niet voor gekomen, we willen graag nog een stuk oudheid zien. Langs allerlei cactussen en souvenierkraampjes leidt de weg naar de piramide van Tula. Een zoals we ondertussen al weten is er nooit één piramide maar liggen er meerdere bij elkaar. Bovenop de grootste staan 4 beelden en enkele totems (daar lijken ze op).
Het is redelijk rustig hier. Een heel verschil met de zon- en maantempel/piramide. Het uitzicht van boven is fabuleus. Welke kant je ook opkijkt, het is een prachtig vergezicht. Zelfs de petrochemie doet haar best mooi over te komen. De zon staat wel keihard te branden (duidelijk merkbaar aan armen, nek en gezicht). Maar we hebben wel weer genoten! Op de terugweg gaan we "typical" eten. We hebben wel allebei kip maar die van mij smaakt naar chocola of zoiets, in ieder geval zoet, en die van André is zo pittig dat ik keihard begin te hoesten.
Terug in het hotel ga ik met schoenen en al aan in het zwembad pootje baden. Er is geen kip (anders had ik dat ook nooit gedaan/gedurfd) en nu zijn m'n schoenen tenminste ook stofvrij. Want stof is hier in grote getale aanwezig!
Het is de laatste avond, even nog iets kleins eten beneden, flesje wijn openen en proberen uit te vinden hoe laat we morgen eigenlijk de kamer moeten verlaten.
Het is redelijk rustig hier. Een heel verschil met de zon- en maantempel/piramide. Het uitzicht van boven is fabuleus. Welke kant je ook opkijkt, het is een prachtig vergezicht. Zelfs de petrochemie doet haar best mooi over te komen. De zon staat wel keihard te branden (duidelijk merkbaar aan armen, nek en gezicht). Maar we hebben wel weer genoten! Op de terugweg gaan we "typical" eten. We hebben wel allebei kip maar die van mij smaakt naar chocola of zoiets, in ieder geval zoet, en die van André is zo pittig dat ik keihard begin te hoesten.
Terug in het hotel ga ik met schoenen en al aan in het zwembad pootje baden. Er is geen kip (anders had ik dat ook nooit gedaan/gedurfd) en nu zijn m'n schoenen tenminste ook stofvrij. Want stof is hier in grote getale aanwezig!
Het is de laatste avond, even nog iets kleins eten beneden, flesje wijn openen en proberen uit te vinden hoe laat we morgen eigenlijk de kamer moeten verlaten.
14 februari
Overduidelijk Valentijn in Mexico! Edmund, 38, onze privéchauffeur, brengt ons vandaag naar 3 verschillende plekken. Eerst rijden we naar Tepoztlán. Er is in het weekend een kunstmarkt, zeg maar gewoon toeristische markt met best wel leuke dingetjes. André en Edmund gaan koffie drinken, kan ik tenminste even rustig rondlopen ;-) en vooral in die ene kralenwinkel. In feite hebben ze dezelfde dingen als thuis maar voor een veel lagere prijs. Wat niet wil zeggen dat ik het daarvoor ga meeslepen. Wel koop ik een set oorbellen en doe die dan ook meteen in. Vervolgens gaan we naar het klooster (en zo religieus zijn wij toch niet... om niet te zeggen helemaal niet). De benedictijnen hebben mooie muurschilderingen. En een prachtig uitzicht op een piramide boven op de bergen, te bekijken voor 2 pesos door een telescoop. Op onderstaande foto staat hij op de rechter berg ;-) die bergen zijn trouwens wel heel erg mooi...
We rijden verder naar Xochicalco - Plaats van het bloemenhuis. En dat geheel door de binnenlanden. Wat hele trieste desolate plaatsen laat zien maar ook kleurrijke, rijke buurten. De tegenstellingen zijn enorm. Uitgestrekte vlakten en bergen. Prachtig!! In X blijken we nog 500 m verder te moeten gaan voor de tickets maar met het toeschuiven van 100 pesos komen we ook binnen. De piramides zijn prachtig. En ook niet zo toeristisch, er zijn maar een handjevol mensen.
Je kunt ook nog naar beneden lopen. Daar zijn nog een aantal kamers en een vogel die niet kan vliegen. Zegt André die dat wel gelopen heeft met Edmund (steil!!). Ondertussen zat ik onder een soort strokap te genieten van het uitzicht op een meer.
We rijden verder naar Cuernavaca, maar eigenlijk hebben we ook wel honger. Iedereen zegt dat je niet onderweg in kleine tentjes moet eten maar die taco's waren me toch lekker! We kregen 2 soorten vlees om ertussen te stoppen, gebakken lenteui, een pittige groene saus en een milde tomatensmurrie. Hoe dit plaatsje heette? Geen flauw idee, had het eigenlijk wel een naam?
Cuernavaca -stad van de eeuwige lente, het is hier het hele jaar door gemiddeld 27°C- is een middelgrote stad mét kathedraal (o nee hè?!). Overal in de stad kleine kraampjes, op het plein weer indianen die een dans brengen (heerlijk dat ritme!) en we bezoeken het paleis van Cortés (viel weer mee!). Hier veel mooie opgegraven beelden, maar ook een inkijkje in het gebouw waarop Cortés zijn paleis bouwde. Deze mevrouw vond ik de mooiste van de hele stad.
Bij thuiskomst is de was gewassen (én gestreken), we vonden het gewoon prettig om de reiskleding -zeker voor deze prijs- te laten wassen. En de mevrouw achter de receptie zegt... dat het prijskaartje nog aan mijn oorbel hangt... dank jullie wel mannen, het was gezellig met jullie, maar ff wat zeggen is teveel zeker hè?
We rijden verder naar Xochicalco - Plaats van het bloemenhuis. En dat geheel door de binnenlanden. Wat hele trieste desolate plaatsen laat zien maar ook kleurrijke, rijke buurten. De tegenstellingen zijn enorm. Uitgestrekte vlakten en bergen. Prachtig!! In X blijken we nog 500 m verder te moeten gaan voor de tickets maar met het toeschuiven van 100 pesos komen we ook binnen. De piramides zijn prachtig. En ook niet zo toeristisch, er zijn maar een handjevol mensen.
Je kunt ook nog naar beneden lopen. Daar zijn nog een aantal kamers en een vogel die niet kan vliegen. Zegt André die dat wel gelopen heeft met Edmund (steil!!). Ondertussen zat ik onder een soort strokap te genieten van het uitzicht op een meer.
We rijden verder naar Cuernavaca, maar eigenlijk hebben we ook wel honger. Iedereen zegt dat je niet onderweg in kleine tentjes moet eten maar die taco's waren me toch lekker! We kregen 2 soorten vlees om ertussen te stoppen, gebakken lenteui, een pittige groene saus en een milde tomatensmurrie. Hoe dit plaatsje heette? Geen flauw idee, had het eigenlijk wel een naam?
Cuernavaca -stad van de eeuwige lente, het is hier het hele jaar door gemiddeld 27°C- is een middelgrote stad mét kathedraal (o nee hè?!). Overal in de stad kleine kraampjes, op het plein weer indianen die een dans brengen (heerlijk dat ritme!) en we bezoeken het paleis van Cortés (viel weer mee!). Hier veel mooie opgegraven beelden, maar ook een inkijkje in het gebouw waarop Cortés zijn paleis bouwde. Deze mevrouw vond ik de mooiste van de hele stad.
Bij thuiskomst is de was gewassen (én gestreken), we vonden het gewoon prettig om de reiskleding -zeker voor deze prijs- te laten wassen. En de mevrouw achter de receptie zegt... dat het prijskaartje nog aan mijn oorbel hangt... dank jullie wel mannen, het was gezellig met jullie, maar ff wat zeggen is teveel zeker hè?
13 februari
Na zoveel positieve berichten over Mexico zal ik nu de rest proberen te beschrijven ;-). De stad is vol, er is continu verkeer en dan niet gewoon een auto en even erna weer een auto maar het gaat gestaag door, ook 's nachts. Niet alleen auto's. Ook zware vrachtwagens, van die grote dingen die ik alleen van Amerikaanse docu's ken. Er is dus continu herrie. En door die continue herrie en smog (die overduidelijk volop aanwezig is) word ik iedere nacht wel een paar keer wakker met denderende koppijn. O ja, die automobilisten gebruiken ook zó graag hun toeter... hard en lang, ook 's nachts.
Voor de voetgangers zijn er prima faciliteiten. De stoepen zijn minstens 40 cm hoger dan de straat (leuk bij op- en afstappen, maar een auto zal je niet snel aanrijden op het trottoir) en een stoep die gewoon recht is zijn we nog niet tegengekomen. Alle tegels liggen schots en scheef. Helemaal niet vermoeiend...
Dan staan er in de straten vanaf een uur of 11 (ook grotere winkels gaan vaak pas om 11 uur open) allerlei kraampjes met etenswaren (niet aan te raden maar dat zie je meteen), tijdschriften, schoenpoetsers (zéér nodig gezien het stof), snoepgoed, fruit, ijs, etc. De schoenpoetser bouwt hier trouwens al om 6 uur zijn stoel op.
Je hebt continu een droge mond (flesjes water vliegen erdoor, kraanwater mag je dus echt niet drinken, alleen purificado, je krijgt iedere dag 2x 1/2 liter voor het tanden poetsen e.d.), je neus zit continu verstopt. Lippen zijn gebarsten van de droogte.
En dan het ontbijt 's morgens (mag je van mij ook op een ander tijdstip nemen). De tv staat continu aan, het geluid niet zacht. Een voorbeeld van ochtend-tv: 5 mensen (ik zal me niet uitlaten over hun kledij, maar ik kan me niet voorstellen dat wij dit ook zo tonen op tv) zitten aan een tafel. Eén speelt gitaar en zingt daarbij (niet onverdienstelijk), de anderen begeleiden hem op allerlei instrumenten die wij aan kinderen zouden geven om mee te spelen. Dan gaan er nog een stel dansen (juist, degene met de meest uitgesneden jurken natuurlijk) en vervolgens krijg je enkele bloops te zien. Dan heb je nog een schoolklasje van volwassenen in kindermatrozenkleding die schooltje spelen compleet met liniaal-correctie. Nou kijk ik dus nooit 's morgens tv, hier kun je nauwelijks anders, maar ik kan me toch niet voorstellen dat wij dit ook voorgeschoteld krijgen...
Goed, dan nu wat we vandaag gedaan hebben... we zijn gelopen naar het plein Zocalo. Weliswaar met kleine onderbrekingen het is toch een redelijk eind. We begonnen met een geschiedenisles bij het RM. Er stond een tent opgesteld en poppenspelers vertelden aan schoolkinderen het verhaal van de revolutie (dat konden we er nog wel uit opmaken). Verder zijn we dit keer via de Avenue Hildago gelopen, aan de achterkant van het park, en dan over de 5 de Mayo naar het Zocalo. Je komt dan langs de Latin American Tower waarvandaan je een schitterend uitzicht over de stad zou hebben, maar die bewaarden we voor de terugweg (dus niet). Aan het Zocalo ligt de kathedraal en het Nationale Paleis. Naast de kathedraal ligt de Mayor tempel, de ruïne die per ongeluk ontdekt is, midden in de stad. Dat was ons doel. Maar het is bloedheet dus gaan we eerst de verkoeling van de kathedraal opzoeken. Er zijn meerdere ingangen en ook meerdere kerken in die ene. Het is niet zo protserig als bij de jezuïeten maar ook hier straalt toch wel rijkdom. We willen nog even in de schaduw blijven en belanden in een souvenirwinkel, eigenlijk meer de mooie en duurdere spullen die hier verkocht worden. Op de 5e verdieping is een galerie waar je helaas geen foto's mocht maken (ongelooflijk mooie poppen hier!) en op de 6e verdieping is een restaurant waar we lunchen. Je hebt hier een hartstikke mooi uitzicht over het plein. André neemt een Empenadas de jaiba a la Mexicana (krabvlees met tomaat, ui en coriander in deeg gebakken) en ik een Ensalada dos amores (octopus met cactus, lenteui, avocado en radijsjes). Het is overheerlijk. Zelfs zo lekker dat we besluiten daar later terug te keren voor het diner.
Dan gaan we de ruïne bezoeken. Er zijn wandelpaden aangelegd en je krijgt een duidelijke uitleg. Maar het is nog wel steeds erg heet. Gelukkig heb ik net bij een standje buiten een dunne sjaal gekocht tegen het verbranden. Evengoed zijn we blij als we even in de schaduw kunnen lopen/zitten. Deze tempel is minstens zo mooi als de piramides die we gisteren bezocht hebben. Misschien houden wij meer van ruïnes? De zelf te lopen rondleiding eindigt in het museum Templo Mayor. Delen die niet aan de buitenlucht tentoongesteld worden staan hier binnen. Wat een tentoonstelling! Op verschillende verdiepingen staan de meest mooie stukken die je maar kunt bedenken. Sommige replica's (het staat erbij geschreven) maar ook heel veel authentieke stukken. Echt de moeite waard. We zijn er dan ook uren zoet.
Als we buiten komen is de zon wat gedaald en is het niet meer zo warm. We gaan dineren in hetzelfde restaurant. André neemt een Sopa de tortilla (tortillareepjes in tomatensoep, daarnaast kaas, avocado en geroosterde chilipeperringen die je dus allemaal in de soep doet zodat hij niet zo heet is) en zelf neem ik de Ensalada dulce Tentación, spinazieblaadjes met verse vijgen, geitenkaas en pecans, overgoten met de plaatselijke honing die héél anders smaakt). Omdat we al weten hoe snel het volgende gerecht geserveerd wordt (soms heb je het voorgerecht nog niet eens op) bestellen we pas later de Pescado San Juan. Maar daar gaat het mis... ze zijn onze bestelling vergeten? Na ruim 3 kwartier krijgen we een hele andere vis op tafel. Tja, als de ober alleen Spaans spreekt en ook half blind is (ik had het aangewezen op de kaart...). Maar uiteindelijk krijgen we toch de gewenste maaltijd én worden de voorgerechten niet berekend én krijgen we een gratis flesje tequilla... én 100.000 excuses...
Dan moet er ook nog teruggelopen worden... we besluiten de avond met een glas wijn in het hotel!
Voor de voetgangers zijn er prima faciliteiten. De stoepen zijn minstens 40 cm hoger dan de straat (leuk bij op- en afstappen, maar een auto zal je niet snel aanrijden op het trottoir) en een stoep die gewoon recht is zijn we nog niet tegengekomen. Alle tegels liggen schots en scheef. Helemaal niet vermoeiend...
Dan staan er in de straten vanaf een uur of 11 (ook grotere winkels gaan vaak pas om 11 uur open) allerlei kraampjes met etenswaren (niet aan te raden maar dat zie je meteen), tijdschriften, schoenpoetsers (zéér nodig gezien het stof), snoepgoed, fruit, ijs, etc. De schoenpoetser bouwt hier trouwens al om 6 uur zijn stoel op.
Je hebt continu een droge mond (flesjes water vliegen erdoor, kraanwater mag je dus echt niet drinken, alleen purificado, je krijgt iedere dag 2x 1/2 liter voor het tanden poetsen e.d.), je neus zit continu verstopt. Lippen zijn gebarsten van de droogte.
En dan het ontbijt 's morgens (mag je van mij ook op een ander tijdstip nemen). De tv staat continu aan, het geluid niet zacht. Een voorbeeld van ochtend-tv: 5 mensen (ik zal me niet uitlaten over hun kledij, maar ik kan me niet voorstellen dat wij dit ook zo tonen op tv) zitten aan een tafel. Eén speelt gitaar en zingt daarbij (niet onverdienstelijk), de anderen begeleiden hem op allerlei instrumenten die wij aan kinderen zouden geven om mee te spelen. Dan gaan er nog een stel dansen (juist, degene met de meest uitgesneden jurken natuurlijk) en vervolgens krijg je enkele bloops te zien. Dan heb je nog een schoolklasje van volwassenen in kindermatrozenkleding die schooltje spelen compleet met liniaal-correctie. Nou kijk ik dus nooit 's morgens tv, hier kun je nauwelijks anders, maar ik kan me toch niet voorstellen dat wij dit ook voorgeschoteld krijgen...
Goed, dan nu wat we vandaag gedaan hebben... we zijn gelopen naar het plein Zocalo. Weliswaar met kleine onderbrekingen het is toch een redelijk eind. We begonnen met een geschiedenisles bij het RM. Er stond een tent opgesteld en poppenspelers vertelden aan schoolkinderen het verhaal van de revolutie (dat konden we er nog wel uit opmaken). Verder zijn we dit keer via de Avenue Hildago gelopen, aan de achterkant van het park, en dan over de 5 de Mayo naar het Zocalo. Je komt dan langs de Latin American Tower waarvandaan je een schitterend uitzicht over de stad zou hebben, maar die bewaarden we voor de terugweg (dus niet). Aan het Zocalo ligt de kathedraal en het Nationale Paleis. Naast de kathedraal ligt de Mayor tempel, de ruïne die per ongeluk ontdekt is, midden in de stad. Dat was ons doel. Maar het is bloedheet dus gaan we eerst de verkoeling van de kathedraal opzoeken. Er zijn meerdere ingangen en ook meerdere kerken in die ene. Het is niet zo protserig als bij de jezuïeten maar ook hier straalt toch wel rijkdom. We willen nog even in de schaduw blijven en belanden in een souvenirwinkel, eigenlijk meer de mooie en duurdere spullen die hier verkocht worden. Op de 5e verdieping is een galerie waar je helaas geen foto's mocht maken (ongelooflijk mooie poppen hier!) en op de 6e verdieping is een restaurant waar we lunchen. Je hebt hier een hartstikke mooi uitzicht over het plein. André neemt een Empenadas de jaiba a la Mexicana (krabvlees met tomaat, ui en coriander in deeg gebakken) en ik een Ensalada dos amores (octopus met cactus, lenteui, avocado en radijsjes). Het is overheerlijk. Zelfs zo lekker dat we besluiten daar later terug te keren voor het diner.
Dan gaan we de ruïne bezoeken. Er zijn wandelpaden aangelegd en je krijgt een duidelijke uitleg. Maar het is nog wel steeds erg heet. Gelukkig heb ik net bij een standje buiten een dunne sjaal gekocht tegen het verbranden. Evengoed zijn we blij als we even in de schaduw kunnen lopen/zitten. Deze tempel is minstens zo mooi als de piramides die we gisteren bezocht hebben. Misschien houden wij meer van ruïnes? De zelf te lopen rondleiding eindigt in het museum Templo Mayor. Delen die niet aan de buitenlucht tentoongesteld worden staan hier binnen. Wat een tentoonstelling! Op verschillende verdiepingen staan de meest mooie stukken die je maar kunt bedenken. Sommige replica's (het staat erbij geschreven) maar ook heel veel authentieke stukken. Echt de moeite waard. We zijn er dan ook uren zoet.
Als we buiten komen is de zon wat gedaald en is het niet meer zo warm. We gaan dineren in hetzelfde restaurant. André neemt een Sopa de tortilla (tortillareepjes in tomatensoep, daarnaast kaas, avocado en geroosterde chilipeperringen die je dus allemaal in de soep doet zodat hij niet zo heet is) en zelf neem ik de Ensalada dulce Tentación, spinazieblaadjes met verse vijgen, geitenkaas en pecans, overgoten met de plaatselijke honing die héél anders smaakt). Omdat we al weten hoe snel het volgende gerecht geserveerd wordt (soms heb je het voorgerecht nog niet eens op) bestellen we pas later de Pescado San Juan. Maar daar gaat het mis... ze zijn onze bestelling vergeten? Na ruim 3 kwartier krijgen we een hele andere vis op tafel. Tja, als de ober alleen Spaans spreekt en ook half blind is (ik had het aangewezen op de kaart...). Maar uiteindelijk krijgen we toch de gewenste maaltijd én worden de voorgerechten niet berekend én krijgen we een gratis flesje tequilla... én 100.000 excuses...
Dan moet er ook nog teruggelopen worden... we besluiten de avond met een glas wijn in het hotel!
12 februari
Deze dag is met geen pen te beschrijven dus gebruik ik lappie maar. Na een stevig ontbijt (André ontbijt nu echt Mexicaans) werden we opgehaald en reden we naar Teotihuacan, de stad van de Goden, naar de piramides van de zon en de maan. We kregen een privé gids, omdat hij de enige was die engels sprak en de andere rondleidingen in het Spaans waren. We begonnen bij het paleis van Ciudadela, de tempel vn Quetzalcóatl. De treden zijn hoog en hij leert ons meteen dat je die schuin moet nemen. Aan de voet van het eigenlijke paleis staan enkele prachtige beelden. Het hele piramidecomplex beslaat meer dan 20 vierkante kilometer. Je zou het zo niet meteen zeggen maar juist de verschillende hoogtes geven een vertekend beeld. Gelukkig worden wij tussen de verschillende gebouwen/piramides vervoerd met de auto. Vervolgens gaan we naar de maanpiramide. Hij ligt aan het einde (of begin, ligt eraan welk verhaal je wilt geloven) van de Straat der doden. De Avenue of the death loopt tussen de maanpiramide en de Ciudadela, eigenlijk nog 5 km verder door. We krijgen overal en hele duidelijke uitleg (ook over de souvenirverkopers, "het is nep, ik laat jullie straks betere dingen zien"). We bezoeken ook Tepantitla en het paleis Quetzalpapalotl, de Quetzalvlinder. Deze piramide kunnen we ook nog van binnen bekijken, prachtige wandschilderingen zijn nog bewaard gebleven. We lopen niet de 268 (?) treden van de zonpiramide. Deze valt trouwens tegen als je de andere net gezien hebt, hij is alleen de hoogste, zo'n 65 meter. Er zijn nog meer paleizen in de omgeving maar daar loop je dus al op zonder dat je dat in de gaten hebt, het zijn kleine ruïnes van piramides.
We worden door de gids ook naar een bedrijf geloodst waar we uitleg krijgen over het gebruik van de agave (bijzonder veelzijdig plant!), de Mexicaanse hond (arm beest, wordt alleen gebruikt om gedood te worden en krijgt geen normaal eten) en verschillende stenen en hoe deze tot kunstwerken worden verwerkt (en de uitleg waarom de souvenirs bij de tempel nep zijn).
We eten een Mexicaans stoofpotje als lunch (voor het eten wil ik hier wel blijven...) en rijden door naar Tepotzotlán. Op het eerste gezicht een leuk klein dorp met een groot jezuïetenklooster. Toen we boven vanaf een balkon keken zagen we pas hoe groot de stad echt was. Dit klooster heeft prachtige kunstschatten (schilderijen en beelden). Maar ook het bewijs dat de mensen gewoon werden uitgebuit, op een eerlijke manier kan men nooit aan zoveel goud komen. Op deze foto zie je slechts een heel klein deel. Er mag niet geflitst worden (logisch), er zijn helaas geen goede foto's van de praalwerken.
Wat was er verder zo speciaal aan deze dag? We hebben alle mogelijke soorten woonverblijven gezien, ook de krotten van golfplaat of nog minder. Hiervan zijn geen foto's, die staan voorgoed in mijn gedachten gegrift. Ook zagen we een vrouw schapen hoeden (met kind op de rug), mensen te paard het vee drijven, en ontelbare mensen voor 10 pesos koeken of pistacho's verkopen aan filerijders... Een dag met enorm veel indrukken!
We worden door de gids ook naar een bedrijf geloodst waar we uitleg krijgen over het gebruik van de agave (bijzonder veelzijdig plant!), de Mexicaanse hond (arm beest, wordt alleen gebruikt om gedood te worden en krijgt geen normaal eten) en verschillende stenen en hoe deze tot kunstwerken worden verwerkt (en de uitleg waarom de souvenirs bij de tempel nep zijn).
We eten een Mexicaans stoofpotje als lunch (voor het eten wil ik hier wel blijven...) en rijden door naar Tepotzotlán. Op het eerste gezicht een leuk klein dorp met een groot jezuïetenklooster. Toen we boven vanaf een balkon keken zagen we pas hoe groot de stad echt was. Dit klooster heeft prachtige kunstschatten (schilderijen en beelden). Maar ook het bewijs dat de mensen gewoon werden uitgebuit, op een eerlijke manier kan men nooit aan zoveel goud komen. Op deze foto zie je slechts een heel klein deel. Er mag niet geflitst worden (logisch), er zijn helaas geen goede foto's van de praalwerken.
Wat was er verder zo speciaal aan deze dag? We hebben alle mogelijke soorten woonverblijven gezien, ook de krotten van golfplaat of nog minder. Hiervan zijn geen foto's, die staan voorgoed in mijn gedachten gegrift. Ook zagen we een vrouw schapen hoeden (met kind op de rug), mensen te paard het vee drijven, en ontelbare mensen voor 10 pesos koeken of pistacho's verkopen aan filerijders... Een dag met enorm veel indrukken!
11 februari
We doen het vanmorgen rustig aan. André is te vroeg wakker naar mijn zin dus die mag alvast gaan ontbijten. Dan ga ik op m'n dooie gemakkie douchen, stukje schrijven en dan komt hij ondertussen terug. En dan ga ik lekker ontbijten. Dit keer een omelet met bacon. We vragen internettoegang voor de volgende 5 dagen en ik plaats de eerste 2 stukken op het blog. Een betrouwbare chauffeur vraag je via het hotel. Er wordt een prijs afgesproken en dan kun je instappen. Voor 150 pesos brengt hij ons naar het huis van Frida Kahlo. Dat is aan de totaal andere kant van de stad, 45 minuten rijden. Wat een mooi huis, een museum waardig. Prachtig zoals alles uitgelegd wordt. Binnenshuis mag je niet fotograferen. De kamer waarin Frida de meeste schilderijen maakte is intact, inclusief het bed. Wat grandioos om die schilderijen nu in het echt te zien! En dan de keuken, zo mooi! Het is wel duidelijk dat Diego en Frida niet onbemiddeld waren. Ook over Diego's werk wordt veel uitgelegd. Het atelier is nagebouwd. In het huis staan enkele hele mooie voorbeelden van kunstschatten die zij verzameld hebben. In de tuin staan er nog meer. De tuin is prachtig aangelegd. Zou niet misstaan bij ons... Ik probeer André zo gek te krijgen dat wij ook zo'n mooie blauwe muur krijgen. Dit is echt een aparte kleur waar je gewoon vrolijk van wordt.
De volgende stap is naar het museum van Léon Trotsky, een huisvriend van Diego en Frida. In het begin heeft hij dan ook enkele maanden bij hen verbleven. Daarna liet hij zijn eigen huis bouwen, met ruimte voor de bedienden. En toch is meteen overduidelijk dat Trotsky niet zo rijk geweest kon zijn. Dit doorkijkje van de badkamer vond ik wel mooi. De kogelgaten in de muren niet.
We zijn nu toch in dit deel van de stad dus gaan we ook naar het Museo de las Intervenciones. Maar de spierpijn slaat onverbiddelijk toe (en de honger ook) dus nemen we een pauze bij een klein plaatselijk restaurantje. We kunnen kiezen uit het menu, al snappen we niet echt wat we kiezen. Het verschil tussen pastasoep en kippensoep is duidelijk (we nemen het eerste), vervolgens krijgen we warme rijst met koude groente (gemarineerde groene bonen en iets wat op gemarineerde radijs lijkt), gevolgd door een kipgerecht dat niet echt pikant is. Als dessert Mexicaanse chocomousse wat geen mousse is. Daarbij krijgen we komkommerwater te drinken. Deze lunch was dus echt overheerlijk!! En van de prijs snappen we absoluut niks, 106 pesos voor ons beiden... Ben trouwens blij dat deze blog geen geluid kent, het was niet om aan te horen, heerlijk vals:
Dan vervolgen we de wandeling naar het museum. Het is gevestigd in een oud klooster, met een mooie kloostertuin. Binnen enkele voorbeelden van de bewoners (als ik het goed begrepen heb franciscanen en/of cherubijnen) maar ook heel wat geschiedenis van de revolutie. Leuk om gezien te hebben.
We bellen onze chauffeur (klinkt goed hè?!) en hij komt ons een klein uurtje later ophalen. Hij geeft ons meteen maar een kleine sight-seeing tour door Mexico Stad, en spreekt onmiddellijk af dat hij ons morgenvroeg weer oppikt.
Zo meteen gaan we in het restaurant hiernaast eten. Ben benieuwd hoe Mexicaans dat eigenlijk is.
Het allermooist van vandaag was toch wel dat we eindelijk het huis van Frida Kahlo in het echt hebben gezien! Lieverds, dankjewel voor de tickets!! Weliswaar een flink uitgesteld cadeau maar zeker de moeite waard!
Update over het eten... in dit redelijk sjieke restaurant staat keihard de voetbalwedstrijd op als we binnenkomen, we krijgen een tafeltje onder een tv... maar gebarentaal doet veel het geluid gaat tenminste uit. Dan wordt ons aangeraden het menu te nemen, je kunt kiezen uit vis- of kippensoep en dan nog 2 andere gerechten, allebei uit een flinke rij. We kiezen champignons in knoflooksaus en daarna een vis bereid in alufolie. We kunnen hierbij 3 glazen wijn drinken. Nou krijg ik er echt niet meer dan 2 op... en dus moet ik het menu wel betalen en André niet. Dit noem ik nou aanzetten tot drinken!
De volgende stap is naar het museum van Léon Trotsky, een huisvriend van Diego en Frida. In het begin heeft hij dan ook enkele maanden bij hen verbleven. Daarna liet hij zijn eigen huis bouwen, met ruimte voor de bedienden. En toch is meteen overduidelijk dat Trotsky niet zo rijk geweest kon zijn. Dit doorkijkje van de badkamer vond ik wel mooi. De kogelgaten in de muren niet.
We zijn nu toch in dit deel van de stad dus gaan we ook naar het Museo de las Intervenciones. Maar de spierpijn slaat onverbiddelijk toe (en de honger ook) dus nemen we een pauze bij een klein plaatselijk restaurantje. We kunnen kiezen uit het menu, al snappen we niet echt wat we kiezen. Het verschil tussen pastasoep en kippensoep is duidelijk (we nemen het eerste), vervolgens krijgen we warme rijst met koude groente (gemarineerde groene bonen en iets wat op gemarineerde radijs lijkt), gevolgd door een kipgerecht dat niet echt pikant is. Als dessert Mexicaanse chocomousse wat geen mousse is. Daarbij krijgen we komkommerwater te drinken. Deze lunch was dus echt overheerlijk!! En van de prijs snappen we absoluut niks, 106 pesos voor ons beiden... Ben trouwens blij dat deze blog geen geluid kent, het was niet om aan te horen, heerlijk vals:
Dan vervolgen we de wandeling naar het museum. Het is gevestigd in een oud klooster, met een mooie kloostertuin. Binnen enkele voorbeelden van de bewoners (als ik het goed begrepen heb franciscanen en/of cherubijnen) maar ook heel wat geschiedenis van de revolutie. Leuk om gezien te hebben. 
We bellen onze chauffeur (klinkt goed hè?!) en hij komt ons een klein uurtje later ophalen. Hij geeft ons meteen maar een kleine sight-seeing tour door Mexico Stad, en spreekt onmiddellijk af dat hij ons morgenvroeg weer oppikt.
Zo meteen gaan we in het restaurant hiernaast eten. Ben benieuwd hoe Mexicaans dat eigenlijk is.
Het allermooist van vandaag was toch wel dat we eindelijk het huis van Frida Kahlo in het echt hebben gezien! Lieverds, dankjewel voor de tickets!! Weliswaar een flink uitgesteld cadeau maar zeker de moeite waard!
Update over het eten... in dit redelijk sjieke restaurant staat keihard de voetbalwedstrijd op als we binnenkomen, we krijgen een tafeltje onder een tv... maar gebarentaal doet veel het geluid gaat tenminste uit. Dan wordt ons aangeraden het menu te nemen, je kunt kiezen uit vis- of kippensoep en dan nog 2 andere gerechten, allebei uit een flinke rij. We kiezen champignons in knoflooksaus en daarna een vis bereid in alufolie. We kunnen hierbij 3 glazen wijn drinken. Nou krijg ik er echt niet meer dan 2 op... en dus moet ik het menu wel betalen en André niet. Dit noem ik nou aanzetten tot drinken!
10 februari
In blokken geslapen is toch iets anders dan als een blok geslapen. Toch zijn we wel wat bijgekomen. We besluiten vandaag de buurt te gaan verkennen zodat we weten waar we eigenlijk ongeveer zitten. Een continental ontbijt (sorry, ik waag me niet aan tortilla's op de vroege morgen) is best te doen als je niet al te veel honger hebt. De thee is echt niet te drinken, ik ga wel over op het water. Het verse fruit is overheerlijk. En dan nog 3 sneetjes toast met boter en jam... André kiest voor een gooffer en krijgt een warm broodje met bonenpasta en nog meer onbestemde ingrediënten. Hij zegt dat het lekker is.
We verlaten de Ignacio Vallarta naar links en lopen al snel Louis Pasteur tegen het lijf, hij heeft een meer dan levensgroot standbeeld gekregen. Via Madrid en Paris lopen we de Reforma op. Hier staan allemaal kunstige banken. Variërend van bronzen beelden tot staalconstructies.
Na de Insurgentes overgestoken te hebben kiezen we voor de kleinere straatjes, Oslo, Hamburg, Londres... De eettentjes stapelen zich op. KFC naast de Burger King, McDonald's, en meer van die eenhapscrackers. Daarnaast zijn er enorm veel eettentjes waarbij je eigenlijk niet echt wilt weten wat je er kunt krijgen. Heel erg appetijtelijk zien ze er niet uit. Erg hygiënisch nog minder. Ineens zien we een trap die leidt naar een of ander winkeltje. En nieuwsgierig als we zijn... blijken we in een gezellig soort antiquariaat terechtgekomen te zijn. Met ook heel wat handwerk. De voorkamer is niet meer in gebruik, de muur staat op doorscheuren... Een stukje verder belanden we in een soort overdekte markt. Iedereen wil zijn waar aanprijzen, het schijnt dat er zo'n 5-600 stalletjes zijn. Kleding, sieraden, kleden, kitsch, zilver... iedereen spreekt je aan, koop toch asjeblieft iets. Een silversilk halssieraad wordt voor 10.000 pesos aangeboden. Hij is wel mooi, maar toch ook weer niet zó mooi. We besluiten redelijk snel deze markt weer te verlaten.
We lunchen in een klein tentje in Oslo, een lekkere salade. Nou was er iets met sla eten... Maar we genieten toch maar van de zalm (A) en tonijn (ik). De meeste slablaadjes laten we liggen.
Het blijkt dat we "buiten de kaart" zijn gaan lopen. Door de Insurgentes nogmaals over te steken (oversteekplaatsen zijn een verhaal op zich) bevinden we ons weer op de map en we lopen terug naar het Revolution Monument. Een enorm bouwwerk, helaas wel in de steigers. Maar toch prachtig om te zien! En het blijkt dat ons hotel op 2 minuten loopafstand is... als je de andere kant op loopt.
Hier is het monument zoals je het in een tegenoverliggend gebouw ziet.
Even bijkomen en dan 's middags via het RM naar de Avenue Juarez. We gaan Fonart binnen. Kunstenaars uit de omgeving verkopen hier hun werk. Wat een mooie dingen, en wat jammer dat je niet alles gewoon mee kunt nemen. Maar wat een genot om er naar te kunnen kijken! We zien een prachtig stoel, helemaal handwerk, 10.000 pesos. Die is het wél waard...
Vlak voor het park zien we het museum van Diego Rivera Murales. Voor 15 pesos mag je naar binnen, fotograferen (uiteraard wel zonder flits) mag voor 5 pesos. 10 pesos is ongeveer 1,25 en dan stellen we de dollar gelijk aan de euro. Wat is het toch prachtig om die muurschildering in het echt te zien. De hele revolutie wordt er op uitgebeeld in die overduidelijke Rivera-stijl. Er staan lekker luie stoelen om extra lang te kunnen genieten van dit meesterwerk.
Buiten lopen we nog even het park in. Politie te paard (wij zagen hem aan voor een toeristische attractie), schakende mannen, kraampjes met kleding. Dit alles is dus echt op loopafstand van het hotel. Heerlijk!
O enne... je hoeft niet te wennen aan mooi weer, je geniet er gewoon van!
We verlaten de Ignacio Vallarta naar links en lopen al snel Louis Pasteur tegen het lijf, hij heeft een meer dan levensgroot standbeeld gekregen. Via Madrid en Paris lopen we de Reforma op. Hier staan allemaal kunstige banken. Variërend van bronzen beelden tot staalconstructies.
Na de Insurgentes overgestoken te hebben kiezen we voor de kleinere straatjes, Oslo, Hamburg, Londres... De eettentjes stapelen zich op. KFC naast de Burger King, McDonald's, en meer van die eenhapscrackers. Daarnaast zijn er enorm veel eettentjes waarbij je eigenlijk niet echt wilt weten wat je er kunt krijgen. Heel erg appetijtelijk zien ze er niet uit. Erg hygiënisch nog minder. Ineens zien we een trap die leidt naar een of ander winkeltje. En nieuwsgierig als we zijn... blijken we in een gezellig soort antiquariaat terechtgekomen te zijn. Met ook heel wat handwerk. De voorkamer is niet meer in gebruik, de muur staat op doorscheuren... Een stukje verder belanden we in een soort overdekte markt. Iedereen wil zijn waar aanprijzen, het schijnt dat er zo'n 5-600 stalletjes zijn. Kleding, sieraden, kleden, kitsch, zilver... iedereen spreekt je aan, koop toch asjeblieft iets. Een silversilk halssieraad wordt voor 10.000 pesos aangeboden. Hij is wel mooi, maar toch ook weer niet zó mooi. We besluiten redelijk snel deze markt weer te verlaten.
We lunchen in een klein tentje in Oslo, een lekkere salade. Nou was er iets met sla eten... Maar we genieten toch maar van de zalm (A) en tonijn (ik). De meeste slablaadjes laten we liggen.
Het blijkt dat we "buiten de kaart" zijn gaan lopen. Door de Insurgentes nogmaals over te steken (oversteekplaatsen zijn een verhaal op zich) bevinden we ons weer op de map en we lopen terug naar het Revolution Monument. Een enorm bouwwerk, helaas wel in de steigers. Maar toch prachtig om te zien! En het blijkt dat ons hotel op 2 minuten loopafstand is... als je de andere kant op loopt.
Hier is het monument zoals je het in een tegenoverliggend gebouw ziet.
Even bijkomen en dan 's middags via het RM naar de Avenue Juarez. We gaan Fonart binnen. Kunstenaars uit de omgeving verkopen hier hun werk. Wat een mooie dingen, en wat jammer dat je niet alles gewoon mee kunt nemen. Maar wat een genot om er naar te kunnen kijken! We zien een prachtig stoel, helemaal handwerk, 10.000 pesos. Die is het wél waard...
Vlak voor het park zien we het museum van Diego Rivera Murales. Voor 15 pesos mag je naar binnen, fotograferen (uiteraard wel zonder flits) mag voor 5 pesos. 10 pesos is ongeveer 1,25 en dan stellen we de dollar gelijk aan de euro. Wat is het toch prachtig om die muurschildering in het echt te zien. De hele revolutie wordt er op uitgebeeld in die overduidelijke Rivera-stijl. Er staan lekker luie stoelen om extra lang te kunnen genieten van dit meesterwerk.
Buiten lopen we nog even het park in. Politie te paard (wij zagen hem aan voor een toeristische attractie), schakende mannen, kraampjes met kleding. Dit alles is dus echt op loopafstand van het hotel. Heerlijk!
O enne... je hoeft niet te wennen aan mooi weer, je geniet er gewoon van!
9 februari
5 uur opstaan gaat nou niet echt een hobby van me worden. Maar eenmaal wakker (steeds in blokken van ongeveer een uur geslapen) blijk ik toch een energieboost te krijgen. Zelfs de auto ga ik nog verplaatsen naar het plein. De trein komt met enkele minuten vertraging binnen maar komt vervolgens toch keurig op tijd op Schiphol aan. Nou heb ik al heel wat vliegvelden gezien en ben ook al ettelijke keren hiervandaan vertrokken, toch blijf ik het onoverzichtelijk vinden. Zelfs al vinden we redelijk snel BA en kunnen we de koffers kwijt. En dan is het wachten op vertrek. Jeetje, ze zijn hier wel erg achterdochtig. We mogen niet binnen voor alles uitentreuren gecheckt is, zelfs de raamkozijnen! Onderweg naar Heathrow een lekkere kop thee met cerealbar. Het is lang gelden dat ik op H was. Toen zag het er nog een stuk amateuristischer uit. Op borden wordt (dat is tenminste de bedoeling) aangegeven welke gate we moeten hebben. Voorlopig nog geen melding dus gaan we koffie drinken (vooruit, ik drink water). En dan ineens staat er dan we naar gate A10 mogen lopen. Maar de koffie is nog niet op en het duurt nog minstens een uur voor de gate zou sluiten (volgens de boardingpas). Een sanitaire stop en dan horen we ineens dat de vlucht gaat sluiten! Dat wordt rennen naar A10 (lees: snellopen). Het blijkt dat we met de bus naar een ander deel van het vliegveld worden vervoerd. Eenmaal gezeten (we hebben 2 stoelen gangpad gekozen dan heb je tenminste iets beenruimte) blijken we pas ruim een uur later dan gepland te vertrekken... ze wachtten heel netjes op enkele laatkomers. En terwijl ik dit schrijf zitten we dus in de lucht, de kip is al verorberd. Het is half 11 Mexicaanse tijd, geplande aankomsttijd is 18:20. In Nederland is het nu 17:32 uur en we vliegen nu onder Groenland door. Beetje hobbelig.
Ondertussen is het half 1 Nederlandse tijd, half 6 in Mexico en we landen over een goed uur. Moe! Gek hè?
De aankomst. In het vliegtuig kreeg je 2 papieren om in te vullen, in feite je visumaanvraag. Dan kun je in en lange rij aansluiten en wachten... tot je na 6 keer het gebouw op en neer gelopen te hebben (in zo'n stap-stop-stap-stop-tempo) eindelijk je aanvraag kunt indienen. Er worden enkele stempels gezet en dan mag je de koffers gaan halen. Er staat een Mexicaanse naast ons te wachten en we helpen haar even met haar koffer. Waarop ze meteen allerlei goed bedoelde adviezen gaat geven: koop een taxi-kaartje op het vliegveld, lees geen kaart midden op straat (je schijnt dan een perfect doelwit te zijn voor vingervlugge minder goed bedoelende mensen). En precies die eerste goede raad wordt door ons al hopeloos niet opgevolgd. Op het moment dat we de aankomsthal inkomen springen er meteen enkele taxichauffeurs op je af. Of althans zij die zich voordoen als. Mijn koffer werd gewoon van me afgenomen, ook al protesteerde ik dat ik naar de authorized taxiservice wilde gaan en wees ik ook die richting op. Het kwam er dus op neer dat we als een idioot achter hem aan konden rennen, ik vertrouwde het dus echt totaal niet. Waar we gelopen hebben... over enge trapjes, door achterafgangetjes en parkeergarages, weer een onduidelijk steegje. Het was dus eigenlijk gewoon eng!! Uiteindelijk steken we een straat over en worden onze koffers in een openstaande achterbak gelegd. André stapt voorin, ik achterin. Tenslotte liggen onze koffers daarin en we hebben echt geen flauw idee waar we zijn! Vooraf betalen. 45 dollar. Oeps. Zie je nou wel, dit kan niet goed zijn. Dit doen we nooooooit meer. Jaja, Laten we eerst maar eens bij het hotel aankomen! In een rotvaart, maar dan ook werkelijk in een angstaanjagende vaart scheuren we door Mexico City. Althans, dat hopen we dan maar. Hij weet niet waar ons hotel ligt! Uiteindelijk gaat hij het tot 2x toe vragen. Bij het hotel aangekomen verwacht hij nogmaals betaald te worden. Gelukkig hebben we onze koffers al te pakken en en gaan zonder extra te betalen het hotel binnen. De rit blijkt maximaal 20 dollar te mogen kosten... We wisselen wat dollars voor pesos, alles werkt hier eigenlijk toch wel met pesos. En we willen toch minimaal de man die ons de kamer wijst (en de koffers draagt) wat geven. Om half 4 Nederlandse tijd (precies 22,5 uur nadat we zijn opgestaan) ploffen we neer in bed. We zijn helemaal op.
Ondertussen is het half 1 Nederlandse tijd, half 6 in Mexico en we landen over een goed uur. Moe! Gek hè?
De aankomst. In het vliegtuig kreeg je 2 papieren om in te vullen, in feite je visumaanvraag. Dan kun je in en lange rij aansluiten en wachten... tot je na 6 keer het gebouw op en neer gelopen te hebben (in zo'n stap-stop-stap-stop-tempo) eindelijk je aanvraag kunt indienen. Er worden enkele stempels gezet en dan mag je de koffers gaan halen. Er staat een Mexicaanse naast ons te wachten en we helpen haar even met haar koffer. Waarop ze meteen allerlei goed bedoelde adviezen gaat geven: koop een taxi-kaartje op het vliegveld, lees geen kaart midden op straat (je schijnt dan een perfect doelwit te zijn voor vingervlugge minder goed bedoelende mensen). En precies die eerste goede raad wordt door ons al hopeloos niet opgevolgd. Op het moment dat we de aankomsthal inkomen springen er meteen enkele taxichauffeurs op je af. Of althans zij die zich voordoen als. Mijn koffer werd gewoon van me afgenomen, ook al protesteerde ik dat ik naar de authorized taxiservice wilde gaan en wees ik ook die richting op. Het kwam er dus op neer dat we als een idioot achter hem aan konden rennen, ik vertrouwde het dus echt totaal niet. Waar we gelopen hebben... over enge trapjes, door achterafgangetjes en parkeergarages, weer een onduidelijk steegje. Het was dus eigenlijk gewoon eng!! Uiteindelijk steken we een straat over en worden onze koffers in een openstaande achterbak gelegd. André stapt voorin, ik achterin. Tenslotte liggen onze koffers daarin en we hebben echt geen flauw idee waar we zijn! Vooraf betalen. 45 dollar. Oeps. Zie je nou wel, dit kan niet goed zijn. Dit doen we nooooooit meer. Jaja, Laten we eerst maar eens bij het hotel aankomen! In een rotvaart, maar dan ook werkelijk in een angstaanjagende vaart scheuren we door Mexico City. Althans, dat hopen we dan maar. Hij weet niet waar ons hotel ligt! Uiteindelijk gaat hij het tot 2x toe vragen. Bij het hotel aangekomen verwacht hij nogmaals betaald te worden. Gelukkig hebben we onze koffers al te pakken en en gaan zonder extra te betalen het hotel binnen. De rit blijkt maximaal 20 dollar te mogen kosten... We wisselen wat dollars voor pesos, alles werkt hier eigenlijk toch wel met pesos. En we willen toch minimaal de man die ons de kamer wijst (en de koffers draagt) wat geven. Om half 4 Nederlandse tijd (precies 22,5 uur nadat we zijn opgestaan) ploffen we neer in bed. We zijn helemaal op.
8 februari - Mary onthoofd
De Queen of Scots wordt onthoofd in 1587. Ze zou hebben meegewerkt aan een samenzwering om de Engelse koningin Elizabeth I te vermoorden.
Er moet een koffer worden ingepakt. Die van A is natuurlijk al lang klaar. De mijne nu nog steeds niet... Maar er staat wel nieuwe muziek op de zenstone. En het fototoestel is ook binnen handbereik. En de boardingpassen zijn geprint. Boek in de tas. Wat nog ontbreekt is kleding... Gooi er zo wel even wat in.
Er moet een koffer worden ingepakt. Die van A is natuurlijk al lang klaar. De mijne nu nog steeds niet... Maar er staat wel nieuwe muziek op de zenstone. En het fototoestel is ook binnen handbereik. En de boardingpassen zijn geprint. Boek in de tas. Wat nog ontbreekt is kleding... Gooi er zo wel even wat in.
7 februari - Dode Zee-rollen gevonden
Een bedoeïenenherder vindt in 1947 oude handschriften op een papyrusrol in een grot. Het duurt enkele tientallen jaren voor de ontcijfering bekend gemaakt wordt. Het blijken de oude boeken van het Jodendom die geschreven zijn tussen 100 jaar voor tot 200 jaar na het begin van de westerse jaartelling.
Het is lekker rustig in de bieb, eindelijk tijd om alle kleine klusjes op te knappen en m'n bureau leeg te maken. Nou kan dat laatste snel, maar als je het ook wilt verwerken kost het toch nog wel even tijd! Maar nu kan ik met een gerust hart op vakantie, wat weggewerkt kon worden is verwerkt. A heeft zijn tas al gepakt. Ik heb morgen nog een dag...
6 februari - Verdrag van Waitangi
In 1840 wordt een verdrag getekend door enkele Maori stamhoofden en vertegenwoordigers van de Britse Kroon. Met dit verdrag worden de onenigheden over land geslecht. Het is dan wel de nationale feestdag in Nieuw-Zeeland, de vieringen worden nog vaak verstoord door protesten van Maori activisten. Meestal zijn er een paar honderd activisten in Waitangi die de Maori vlag proberen te hijsen. In het hele land zijn concerten en festivals.
Jeetje zo'n laatste dag voor de vakantie is toch wel erg hectisch. Er moet nog heel wat worden geregeld. Zeker nu er 2 medewerkers extra uitvallen door ziekte moet er aardig wat worden opgelost. Dus volop plannen wie wat zou kunnen overnemen. En omdat ik graag met een schoon bureau begin... moet ik nog even doorzetten.
Hopelijk zet die sneeuw in Engeland niet door... in Luton vallen vluchten uit. Wij vliegen via Heathrow. Dus alle duimen nodig!
Jeetje zo'n laatste dag voor de vakantie is toch wel erg hectisch. Er moet nog heel wat worden geregeld. Zeker nu er 2 medewerkers extra uitvallen door ziekte moet er aardig wat worden opgelost. Dus volop plannen wie wat zou kunnen overnemen. En omdat ik graag met een schoon bureau begin... moet ik nog even doorzetten.
Hopelijk zet die sneeuw in Engeland niet door... in Luton vallen vluchten uit. Wij vliegen via Heathrow. Dus alle duimen nodig!
5 februari - Dan liever de lucht in!
Jan van Speijk strandt in 1831 tijdens een grenspatrouille op de oevers van de Schelde. Een woedende Vlaamse menigte wil op zijn schip springen. Hij steekt de lont in het kruitvat en zegt: "Dan liever de lucht in." Het hele boeltje ontploft. Een paar schepelingen waren van boord gesprongen. Alle overige opvarenden gaan dood. Noord Nederland is meteen superenthousiast. België en Nederland zijn uit elkaar gereten en de actie van Van Speijk wordt gezien als een symbool van onze zelfstandigheid. Hij wordt met grote pracht en praal in de Nieuwe Kerk in Amsterdam bijgezet en er wordt een gedenksteen opgericht. Koning Willem I besluit meteen dat er voortaan altijd een schip bij de Koninklijke Marine zal varen dat Van Speijk heet.
Een insprirerende vergadering over het extranet wordt gevolgd door saaie boekhouding. 's Middags ga ik even bij H op bezoek. Na het bezoekuur wordt hij gecatheteriseerd en hopen ze te ontdekken wat er nu eigenlijk mis is. Ik duim dat het geen bypass-operatie hoeft te worden!
Vanavond hebben ML en ik in Beursplein 5 gegeten. Ik was even vergeten dat je geen scampies moest bestellen. Verder was het wel lekker.
Een insprirerende vergadering over het extranet wordt gevolgd door saaie boekhouding. 's Middags ga ik even bij H op bezoek. Na het bezoekuur wordt hij gecatheteriseerd en hopen ze te ontdekken wat er nu eigenlijk mis is. Ik duim dat het geen bypass-operatie hoeft te worden!
Vanavond hebben ML en ik in Beursplein 5 gegeten. Ik was even vergeten dat je geen scampies moest bestellen. Verder was het wel lekker.
4 februari - Eerste huisnummers in 1805
Waarschijnlijk zijn de eerste huisnummers in Parijs uitgegeven. De invoering van het huisnummer paste in alle administratieve maatregelen die ten tijde van Napoleon werden doorgevoerd. Weet ik nog alle huisnummers waarop ik gewoond heb? Ik begon op 26, toen 98, 194, 48, 2, 16, 106, 45, 49, 1 en omdat we niet nogmaals van nummer wilden wisselen, of puur toeval?, nogmaals op 1 gaan wonen. Nu wonen we afwisselend op 1 en 96 ;-) De enkele maandjes die ik tussendoor op andere plekken woonde heb ik niet meegerekend (eigenlijk weet ik ook de nummers daarvan ook niet meer).
Overigens is onderstaande 16 gefotografeerd naast het Royal Canal in Leixlip. Iedere 14 yard lag het volgende nummer. Waarvoor ze dienden? Niemand kon het me vertellen.
Eerst maar eens luisteren hoe het met H gaat, ik ben best geschrokken van de plotselinge ziekenhuisopname! Proeven, proeven en nog meer testen... afwachten dus nog. We lopen de stad in, de schoenen moeten nieuwe zolen krijgen. Het lukt me niet A mee te krijgen naar Specsavers. In zijn bui van zuinigheid (en die kan héél lang aanhouden) doet hij het nog wel met de oude bril. Dan 's middags even bij Ikea kaarsen en een krukje halen. Dat krukje wordt een bijzettafeltje voor mijn theekop. Snel weg te zetten indien nodig, en anders lekker laten staan...
Overigens is onderstaande 16 gefotografeerd naast het Royal Canal in Leixlip. Iedere 14 yard lag het volgende nummer. Waarvoor ze dienden? Niemand kon het me vertellen.
Eerst maar eens luisteren hoe het met H gaat, ik ben best geschrokken van de plotselinge ziekenhuisopname! Proeven, proeven en nog meer testen... afwachten dus nog. We lopen de stad in, de schoenen moeten nieuwe zolen krijgen. Het lukt me niet A mee te krijgen naar Specsavers. In zijn bui van zuinigheid (en die kan héél lang aanhouden) doet hij het nog wel met de oude bril. Dan 's middags even bij Ikea kaarsen en een krukje halen. Dat krukje wordt een bijzettafeltje voor mijn theekop. Snel weg te zetten indien nodig, en anders lekker laten staan...
3 februari - The day the music died...
In 1959 komen Buddy Holly (That'll Be The Day, Peggy Sue), Ritchie Valens (Donna, La Bamba) en The Big Bopper (Chantilly Lace, Running Bear) om bij een vliegtuigongeluk. Don McLean beschreef het ongeluk in American pie
....
But february made me shiver
With every paper I’d deliver.
Bad news on the doorstep;
I couldn’t take one more step.
I can’t remember if I cried
When I read about his widowed bride,
But something touched me deep inside
The day the music died
...
And the three men I admire most:
The father, son, and the holy ghost,
They caught the last train for the coast
The day the music died.
...
In alle vroegte op de fiets naar het station. Met de trein naar Etterbeek. Daar is dus geen enkele aanwijzing hoe we verder moeten. Op goed geluk lopen we de campus op. Uiteindelijk horen we stemmen en ruiken we koffie. En dan worden we door duistere gangen geloodst naar een auditorium. Dik te laat beginnen we. De eerste sprekers zijn eigenlijk wel saai te noemen. Wat interesseren mij omzetcijfers nou. Hier had men flink kunnen inlopen. De volgende spreker heeft een leuke verteltrant en boeit dan ook een stuk meer! Belgen lunchen warm... biefstuk met frieten! 's Middags krijgen we nog wat zinvolle informatie, ook al ging het soms met wat haperingen. Op de terugweg heeft de trein en kwartier vertraging, Mechelen is koud... maar in Roosendaal hoef ik dan niet zo lang te wachten en kom toch nog op de verwachte tijd thuis.
....
But february made me shiver
With every paper I’d deliver.
Bad news on the doorstep;
I couldn’t take one more step.
I can’t remember if I cried
When I read about his widowed bride,
But something touched me deep inside
The day the music died
...
And the three men I admire most:
The father, son, and the holy ghost,
They caught the last train for the coast
The day the music died.
...
In alle vroegte op de fiets naar het station. Met de trein naar Etterbeek. Daar is dus geen enkele aanwijzing hoe we verder moeten. Op goed geluk lopen we de campus op. Uiteindelijk horen we stemmen en ruiken we koffie. En dan worden we door duistere gangen geloodst naar een auditorium. Dik te laat beginnen we. De eerste sprekers zijn eigenlijk wel saai te noemen. Wat interesseren mij omzetcijfers nou. Hier had men flink kunnen inlopen. De volgende spreker heeft een leuke verteltrant en boeit dan ook een stuk meer! Belgen lunchen warm... biefstuk met frieten! 's Middags krijgen we nog wat zinvolle informatie, ook al ging het soms met wat haperingen. Op de terugweg heeft de trein en kwartier vertraging, Mechelen is koud... maar in Roosendaal hoef ik dan niet zo lang te wachten en kom toch nog op de verwachte tijd thuis.
2 februari - Wereld Wetlandsdag
Wetlands zijn watergebieden die vooral als verblijfplaats van vogels dienen zoals moerassen en meren, rivierdelta’s en de kustzones van zeeën. In 1971 is de conventie van Wetlands getekend in Iran. Er zijn nu 158 landen bij de conventie aangesloten, zij verplichten zich de wetlands goed te onderhouden en gebruiken. Er zijn nu 1828 wetlands (totale oppervlakte 169 miljoen hectare) die door de conventie beschermd worden.
Het wordt wat afgezaagd... ik heb het de hele dag koud gehad! De verwarming op de bieb was uitgevallen en met deze buiten- temperatuur duurt het ook wel even voordat het weer een beetje aangenaam wordt. Met een stola om en handschoenen aan werken.
Op één bij Man bijt hond was net een jong meisje dat echt heel parmantig de piano bespeelde en zelfs haar eigen liedjes al componeerde! Ze was hooguit 5-6 jaar oud. Op haar derde begon ze te spelen. Mozartina? Zonder pretenties, nog heel speels, echt leuk om te zien!
1 februari - Watersnoodramp 1953
Waarschijnlijk wel bij de meeste mensen bekend. Deze dag staat met 21,7 uur regenval ook in de statistieken vermeld. Nederlandse, Belgische en Engelse zeedijken breken door bij de stormvloed. De ramp heeft nog steeds een grote impact op mensen. Een oud-collega verloor, zoals zovelen, haar huis. In Zierikzee zie je nog steeds de waterlijn op de huizen. Hier een foto van Lepelstraat.
Zo koud heb ik het toch lang niet meer echt gehad op zondag. De kachel gloeit de hele dag maar ik krijg het niet warm. IJsklompen als voeten (loopt weer ongemakkelijk), mijn handen zijn niet veel beter. Ik kruip onder meerdere dekbedden, het mag niet baten. Ach, over 9 dagen lopen we in warm Mexico! (wat geen garantie is voor warme voeten en/of handen).
Zo koud heb ik het toch lang niet meer echt gehad op zondag. De kachel gloeit de hele dag maar ik krijg het niet warm. IJsklompen als voeten (loopt weer ongemakkelijk), mijn handen zijn niet veel beter. Ik kruip onder meerdere dekbedden, het mag niet baten. Ach, over 9 dagen lopen we in warm Mexico! (wat geen garantie is voor warme voeten en/of handen).
Abonneren op:
Posts (Atom)