Om toch ook iets van de omgeving te zien -de omgeving van Huub en Annie te proeven- ben ik vandaag naar beneden gelopen. Babington Path ligt steil op een berg, maar die berg gaat nog een heel stuk verder omlaag. Kleine winkeltjes, overdekte markt... groente die een plaatje op zich zijn, spartelende vissen op de visverdieping -vissen worden levend verhandeld en worden pas net voor het stomen (dat hoop ik althans) schoongemaakt-, koele supermarktjes, en alles in het chinees... maar gelukkig krijg ik vaak uitleg. zelfs hoe ik groente klaar zou moeten maken -niet dat ik dat van plan ben-. Beneden aangekomen blijk ik eerst een snelweg over te moeten steken om bij het water te komen. Er zijn geen voorzieningen getroffen om de oversteek mogelijk te maken. Dat laat ik dus lekker voorbij gaan. Ik moet ook nog terug omhoog. Deels zijn er trappen maar ook een groot deel gewoon plat beton, maar dan wel steil omhoog. Ik kan m'n t-shirt uitwringen... Wat een uitzicht hier, tussen de wolkenkrabbers door.
De wake is nauwelijks te beschrijven/te bevatten. Zo enorm veel mensen, overal vandaan. Prachtige verhalen, dit voelde zo goed. Ik word bij veel mensen geïntroduceerd, veel gaat langs me heen. Dit was een wake Huub waardig. In alle opzichten. Zo zou hij het zelf graag gezien hebben. Annie is gelukkig omringd door vele echte vrienden. Natuurlijk is ze bang in een gat te vallen volgende week. Daar kan niemand iets aan doen, ik ook niet, hoe graag ik ook zou willen.Maar Huub is niet te vervangen, je zou het niet eens willen, nooit. Er valt nu niets meer te regelen om haar gedachten te sturen. En dan blijft die afschuwelijke leegte over. Ik wilde dat ik haar dat kon besparen, het op de een of andere manier lichter maken voor haar, maar ik weet dat ik dat niet kan, dat niemand dat kan. Ik voel me hierin machteloos.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten