de afgelopen week...

Enkele zeer hectische dagen zijn gepasseerd. Ik was gewoon te moe om nog te schrijven, maar toch wil ik nu nog proberen alles te reconstrueren. Woensdag 6 mei was eigenlijk een gewone dag. Alleen had ik de dag ervoor íets te veel hooi op m'n vork genomen zodat ik voor geheel pampus lag na m'n werk. Donderdag ging ik weliswaar naar een eiland, maar niet naar Pampus. In IJmuiden ligt Forteiland en ik had een uitnodiging gekregen dat eens te komen bezichtigen. Nu is dit natuurlijk véél te ver weg voor een personeelsuitje, maar ik heb wél leuke ideeën opgedaan! En het uitwaaien op de boot was weer even heerlijk... Voordat ik naar Forteiland ging was ik op bezoek bij lieve vrienden. De afstand is té groot om dit regelmatiger te kunnen doen, maar ik zou het op zich wel willen.

Vrijdag heb ik alle werkzaamheden van de donderdag weer ingehaald en lag ik al vroeg te slapen.
Zaterdagmorgen gaat de telefoon en krijg ik te horen dat mijn geliefde oom een hersenbloeding heeft gehad. Dan stort m'n wereld even in. Dit kan niet. Niet hij, niet deze levensgenieter. Diverse oorlogen heeft hij overleefd (Vietnam, de Moro rebellie in de Filippijnen, de Sovjet invasie in Afghanistan) en dan zó moeten eindigen? Voorlopig ligt hij nog in coma, maar we weten dat hij niet meer bij zal komen. Zou dat tóch gebeuren dan zou hij alleen maar een kasplant zijn. En dat is helemaal onvoorstelbaar. Vorig jaar hebben we nog Black&Beauty in Amsterdam bezocht, gevolgd door een terrasje en natuurlijk geëindigd bij Wijnand Fokkink. Hong Kong is nu wel erg ver weg. De dagen die hierop volgen weet ik nauwelijks na te vertellen. De automatische robot doet haar werk. Zo lang niemand aan me vraagt hoe het gaat kan ik door. Op de achtergrond spookt Huub. Dinsdagmorgen wordt Annie (zijn vrouw) naar het ziekenhuis geroepen om te overleggen wat de verdere stappen zullen zijn. Het is nu heel duidelijk dat er geen herstel meer zal komen. Euthanasie is in Hong Kong verboden. Een goede vriend van de familie vraagt me mijn mening. Ik weet dat Huub wel euthanasie gewild zou hebben. Als plant wil hij beslist nooit eindigen. En hoe moeilijk ik dit emotioneel ook vind, rationeel weet ik dat hij beter nu in zou kunnen slapen. De artsen zullen zijn laatste dagen zo comfortabel mogelijk maken.
Lieve Huub, ik zal je nooit meer zien, maar in mijn hart blijf je wonen. Je hebt me geleerd van iedere dag te genieten, in ieder geval in iedere dag één lichtpuntje te zoeken. Dat valt me nu wel heel moeilijk.
Gisteren reed ik voor een klant even naar Lepelstraat. Op de terugweg kwam ik via het Kinderstraatje op het Vagevuur. De zon scheen. Even weer een klein beetje leven.