Het regenseizoen is hier in volle hevigheid losgebarsten. Het regent zo enorm hard dat het eigenlijk geen zin heeft om naar buiten te gaan. Tenzij je het leuk vindt om te douchen. Als dan eindelijk de emmer leeg is ga ik toch maar even die steilste straat af. Gelukkig heb ik een plu meegenomen, binnen 10 minuten waren de emmers weer gevuld om opnieuw over iedereen uitgestort te worden. En omdat het echt zo steil is sla ik regelmatig even een zijstraat in. Daar is een interessante muziekwinkel, mooie violen in de vitrine. Maar ook genoeg andere instrumenten die mijn aandacht trekken. Ik besluit een erhu mee naar huis te nemen. Of ik hem ooit zal bespelen? Kan het allicht proberen! De verkoopster raad mij aan een hoes erbij te kopen, draagt wat makkelijker dan die doos. Onderaan de straat ga ik door zijstraten dwalen en kom op een speelplaats voor kinderen uit. Waar je niet mag voetballen... Onder afdakjes kun je hier even bijkomen.
's Avonds heeft Annie's familie mij uitgenodigd voor een traditioneel etentje in Kowloon. Ik kijk m'n ogen uit, eet dingen waarvan ik absoluut niet weet wat het is, maar het smaakt verrukkelijk! We zitten aan een ronde tafel in wat ooit een hardwarestore was. Ik weet nauwelijks wat me overkomt, wat een apart gevoel!
Om toch nog iets van de omgeving te zien is er een trip naar Lantau Island geboekt. Annie wil heel graag dat ik van alles ga bekijken, natuurlijk wil ik dat ook wel, maar het is nu niet zo dat ik per se van alles wil zien. Om half 8 delen we de taxi, Annie naar haar werk, ik naar pier 6. Ik ben ruim op tijd, er is niet zo heel erg veel te zien bij pier 6. Mensen die van de veerboot komen op weg naar hun werk, het is droog, warm. Het lijkt wel of iedereen haast heeft. De veerboot naar Lantau vertrekt... en het begint weer te regenen. Op het eiland aangekomen worden we in een bus gepropt (een groep van 7 in en bus voor 45 personen) en gaan we op weg naar het strand! Het langste strand zonder bebouwing van Hong Kong. Alleen stort de regen zó hard neer dat echt niemnd de behoefte voelt een korte -of lange- strandwandeling te maken. Of zelfs maar de bus te verlaten. We rijden door naar een vissersdorpje. Helaas regent het nog steeds en het eerste wat ik aanschaf is een kleine boeddha (die stopt vást de regen) en daarna toch maar een plu. In een rap tempo worden we door het dorp geleid. Jammer voor de markt, ik vind het prettig om hier en daar te kijken en misschien ook iets te kopen (die lui staan daar toch zeker niet voor niets? en dan ook nog in de regen!) maar helaas wordt die tijd ons niet gegund. We gaan nog wel even een tempel binnen. En dan besluit ik om gewoon even rond te kijken en die mevrouw met haar souvenirs toch maar een bezoek te brengen, jammer gids, ik kom wel op eigen houtje bij de bus. Doorweekt ben ik toch al -ondanks plu- maar als ik rustig nog en kleinere tempel wil bekijken maant de gids me aan toch vooral snel naar de bus te komen. Om vervolgens te mogen wachten op een volgende groep die de verdere reis mee zal maken. Tja, gek dat ik dan weer uitstap en nog even naar het haventje loop?
We rijden naar de grootste boeddha. Ik had gelezen dat hij 26 meter hoog zou zijn. Waarschijnlijk is hij diezelfde nacht nog 8 meter gegroeid, volgens de gids is hij 34 m hoog. Ook goed, hij zit in ieder geval met z'n kop in de wolken. De ingewanden huisvesten een museum waar je geen foto's mag maken, helaas zie ik ook geen verdere uitleg in boekvorm. En ik heb eerlijk gezegd geen zin om naar een verhaal van de gids te luisteren. Ik wil dit op mijn manier binnenkrijgen.
Vanuit boeddha worden we met de bus naar een klooster gebracht waar we een vegetarische lunch krijgen. Het is kwart voor 2 als we aan tafel gaan, over exact één uur worden we bij de kabelbaan verwacht. In dat korte tijdsbestek mag je én eten én 2 tempels bezoeken én souvenirwinkels bezoeken... het is 20 minuten lopen naar de kabelbaan... Dat iedereen zich netjes aan het tijdsschema houdt kan me niks meer schelen, ik wil nu gewoon rustig eten en toch minimaal die tempels rustig bekijken. Dus kom ik ruim een kwartier te laat maar die gids zie ik toch nooit meer terug...! Iedereen is verder al vertrokken en dus mag ik alleen in zo'n 10-persoons ding naar beneden. Een half uur genieten van het uitzicht, we vliegen een heel eind door de wolken... het regent pijpestelen... maar achteruit kijkend zie ik miljoenen kleuren groen, prachtige trappen in de bergen, vast bedoeld voor die monniken. Bijna bij het eindpunt zie je links de hele luchthaven en rechts de wolkenkrabbers. Ook hier word ik weer gemaand snel naar de bus te lopen, de souvenirs zouden toch te duur zijn. Ik ga deze tocht opnieuw maken, maar dan wel in gezelschap van Mary, Annie's zus. Op een heel wat relaxter tempo!
Ik ontmoet Annie, Mary, Kenneth en Cornelia in de FCC en we gaan samen eten. Ik heb Huub verloren, tegelijk er een hele familie bijgekregen. Hij had het beslist niet op deze manier gewild. Ik ook niet.
Overigens staat de hele familie wel versteld van mijn eet"kunsten". Natuurlijk proef ik alles! Gisteren hadden ze nog speciaal voor mij omelet besteld zodat ik in ieder geval iets te eten zou hebben, maar ik eet overal van mee. Zelfs van die krab.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten