Kauridag

Na dat bezoek aan het Kaurimuseum willen we die bomen ook wel eens in het echt zien! Eerst naar Dargaville (alleen de iets grotere plaatsen hebben niet-Maori-namen) waar we de Woolworth leegkopen (nou ja, brood, boter en kaas en die fles shampoo die we toch echt wel nodig hebben). In het Waipoua Forest staan de 4 gezusters, Te Matua Ngahere (Father of the forest, de 2e grootste Kauri) en Tane Mahuta, de allergrootste Kauri. Het zou ons niks verbazen als die Maori namen hadden voor alle Kauri, maar het blijkt dat ze toch nog wel zo slim zijn om die "de kinderen van Tane Mahuta" te noemen. De wortels van de Kauri zijn nogal snel aangetast (hoe weten ze dat toch? die bomen zijn duizenden jaren oud!) maar daarom hebben ze wel op bepaalde plaatsen wandelpaden aangelegd, met anti-slipgaas. Ik stel me al voor dat ze die paden iedere dag vegen... er vallen best wat bladeren naar beneden en ze zijn echt heel schoon.

De 4 gezusters staan broederlijk naast elkaar. Zo heel erg dik zijn ze niet (slanke zussen) maar wel aardig hoog.

Later horen we dat ze zo hoog groeien tot ze boven de andere bomen uitkomen, daarna gaan ze in de breedte verder. Dus wie weet zijn deze 4 zussen over 3000 jaar wel één geweldig dikke kauri.
Te Matua Ngahere beneemt je de adem zo gauw je de hoek om komt. Wat is ze groot!!! 16,41 meter in omvang, daar kan mijn computerkamer gewoon in! De hoogste top is 29,9 meter. Dit is pas echt een mooie boom. Toch noemen ze haar pas de 2e grootste omdat de kubieke meter inhoud kleiner is dan die van Tane Mahuta. Je voelt je wel echt klein als je hier voor staat. Een ander stel komt snel aanwandelen, "goh, die is echt groot!", maakt een foto en rent weer terug. Die willen dit land zeker in één week bekijken? En dan zien we ineens 2 papegaaien boven op de Kauri. Véél te ver weg om een foto te nemen, maar ze staan wel op ons netvlies.

Bij Tane Mahuta is een groep met Maori-gids. Dit is boffen!! De man vertelt het verhaal, hoe Kauri groeien, de mannelijke en vrouwelijke vrucht (die ondertussen ook aan m'n oren hangen), en het ontzag wat de Maori voor de Kauri hebben. Hij zingt samen met zijn jongere compagnon enkele liederen in Maori, spreekt ook enkele teksten uit. Met het gezicht richting Maori. Hij fluit enkele korte stukjes (met het vriendelijke verzoek dit niet op te nemen). Het filmpje is dan ook niet bijster goed (zijn tekst is wel te verstaan, dat was even belangrijker dan de film). Met een welgemeend excuus dat ik toch een stukje gefilmd heb, maar het fluiten heb ik dan ook echt niet opgenomen.


Het volgende park waar we willen overnachten ligt in Ahipara. Dat betekent 20.000 bochten. Natuurlijk hebben we ze niet geteld maar hele stukken weg bestaan uit alleen haarspeldbochten (en dan moet je dus bedenken dat je de ene bocht net gehad hebt en dat de volgende meteen al begint). We hadden bij Rawene de Vehicle Ferry kunnen nemen, maar is dat niet alleen voor fietsen? Dus nemen we de "witte" weg tussen Taheke en Ranhiahua die langs de Wairere Boulders loopt. Op de kaart een witte weg... maar in het echt ook! grind, grind en nog meer grind. Dat rijdt niet echt prettig (dus heb ik ook netjes mijn mond gehouden toen ik die boulders zag liggen, stoppen was niet echt een optie). Het laatste stuk na Umawera was wel weer redelijk vlak, hooguit wat heuvelachtig maar niet meer zulke bochten.