Daar stond hij dan, mooi opgepoetst voor haar deur te wachten, bosje bloemen in de hand. Zijn laatste geld had hij gespendeerd aan dit exclusief boeketje. Hij had zich de hele weg voorbereid op wat hij zou gaan zeggen. Hele toespraken had hij in gedachten gehouden. De mooiste woorden waren nog niet goed genoeg. Gedichten had hij opgezocht, oude en nieuwe. Als ze maar wilden uitdrukken wat hij bedoelde. Zijn nieuwste pak had hij aangetrokken, het was wel een beetje warm, buiten was het tenslotte bijna 30 graden, maar je moest toch wel goed voor de dag komen? Zelfs zijn haar had hij gekamd, dat was echt uitzonderlijk. Zou hij durven? Zou ze hem wel goed genoeg vinden? In de supermarkt lachte ze altijd vriendelijk naar hem. Hij wist zeker dat die glimlach alleen voor hem bedoeld was. Kom op, hij zou aanbellen. Dan zou ze hem om zijn hals vallen, vast en zeker! Tring! Precies de bel die bij haar paste. Wachten. nog even wachten. Ja, hij hoorde iemand naar de deur komen. Zijn hart klopte al sneller en sneller. De deur ging open... en daar stond zij, een groen masker op haar gezicht en zonder gebit. Ze had verwacht dat het haar man was die de sleutels wel weer vergeten zou zijn... niet die eenzame zwerver uit de appie die iedere dag een kop koffie kwam drinken en stonk naar 7 liter jenever...
Yep, dit verzin ik dus als ik langs de prullenbak loop en dit zie liggen :D
Geen opmerkingen:
Een reactie posten