5 uur opstaan gaat nou niet echt een hobby van me worden. Maar eenmaal wakker (steeds in blokken van ongeveer een uur geslapen) blijk ik toch een energieboost te krijgen. Zelfs de auto ga ik nog verplaatsen naar het plein. De trein komt met enkele minuten vertraging binnen maar komt vervolgens toch keurig op tijd op Schiphol aan. Nou heb ik al heel wat vliegvelden gezien en ben ook al ettelijke keren hiervandaan vertrokken, toch blijf ik het onoverzichtelijk vinden. Zelfs al vinden we redelijk snel BA en kunnen we de koffers kwijt. En dan is het wachten op vertrek. Jeetje, ze zijn hier wel erg achterdochtig. We mogen niet binnen voor alles uitentreuren gecheckt is, zelfs de raamkozijnen! Onderweg naar Heathrow een lekkere kop thee met cerealbar. Het is lang gelden dat ik op H was. Toen zag het er nog een stuk amateuristischer uit. Op borden wordt (dat is tenminste de bedoeling) aangegeven welke gate we moeten hebben. Voorlopig nog geen melding dus gaan we koffie drinken (vooruit, ik drink water). En dan ineens staat er dan we naar gate A10 mogen lopen. Maar de koffie is nog niet op en het duurt nog minstens een uur voor de gate zou sluiten (volgens de boardingpas). Een sanitaire stop en dan horen we ineens dat de vlucht gaat sluiten! Dat wordt rennen naar A10 (lees: snellopen). Het blijkt dat we met de bus naar een ander deel van het vliegveld worden vervoerd. Eenmaal gezeten (we hebben 2 stoelen gangpad gekozen dan heb je tenminste iets beenruimte) blijken we pas ruim een uur later dan gepland te vertrekken... ze wachtten heel netjes op enkele laatkomers. En terwijl ik dit schrijf zitten we dus in de lucht, de kip is al verorberd. Het is half 11 Mexicaanse tijd, geplande aankomsttijd is 18:20. In Nederland is het nu 17:32 uur en we vliegen nu onder Groenland door. Beetje hobbelig.
Ondertussen is het half 1 Nederlandse tijd, half 6 in Mexico en we landen over een goed uur. Moe! Gek hè?
De aankomst. In het vliegtuig kreeg je 2 papieren om in te vullen, in feite je visumaanvraag. Dan kun je in en lange rij aansluiten en wachten... tot je na 6 keer het gebouw op en neer gelopen te hebben (in zo'n stap-stop-stap-stop-tempo) eindelijk je aanvraag kunt indienen. Er worden enkele stempels gezet en dan mag je de koffers gaan halen. Er staat een Mexicaanse naast ons te wachten en we helpen haar even met haar koffer. Waarop ze meteen allerlei goed bedoelde adviezen gaat geven: koop een taxi-kaartje op het vliegveld, lees geen kaart midden op straat (je schijnt dan een perfect doelwit te zijn voor vingervlugge minder goed bedoelende mensen). En precies die eerste goede raad wordt door ons al hopeloos niet opgevolgd. Op het moment dat we de aankomsthal inkomen springen er meteen enkele taxichauffeurs op je af. Of althans zij die zich voordoen als. Mijn koffer werd gewoon van me afgenomen, ook al protesteerde ik dat ik naar de authorized taxiservice wilde gaan en wees ik ook die richting op. Het kwam er dus op neer dat we als een idioot achter hem aan konden rennen, ik vertrouwde het dus echt totaal niet. Waar we gelopen hebben... over enge trapjes, door achterafgangetjes en parkeergarages, weer een onduidelijk steegje. Het was dus eigenlijk gewoon eng!! Uiteindelijk steken we een straat over en worden onze koffers in een openstaande achterbak gelegd. André stapt voorin, ik achterin. Tenslotte liggen onze koffers daarin en we hebben echt geen flauw idee waar we zijn! Vooraf betalen. 45 dollar. Oeps. Zie je nou wel, dit kan niet goed zijn. Dit doen we nooooooit meer. Jaja, Laten we eerst maar eens bij het hotel aankomen! In een rotvaart, maar dan ook werkelijk in een angstaanjagende vaart scheuren we door Mexico City. Althans, dat hopen we dan maar. Hij weet niet waar ons hotel ligt! Uiteindelijk gaat hij het tot 2x toe vragen. Bij het hotel aangekomen verwacht hij nogmaals betaald te worden. Gelukkig hebben we onze koffers al te pakken en en gaan zonder extra te betalen het hotel binnen. De rit blijkt maximaal 20 dollar te mogen kosten... We wisselen wat dollars voor pesos, alles werkt hier eigenlijk toch wel met pesos. En we willen toch minimaal de man die ons de kamer wijst (en de koffers draagt) wat geven. Om half 4 Nederlandse tijd (precies 22,5 uur nadat we zijn opgestaan) ploffen we neer in bed. We zijn helemaal op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten