richting Abel Tasman

Oorspronkelijk doel: Westport. Maar al gauw bijgesteld naar Murchison, midden in Nelson Lakes National Park. Een prachtige weg ernaartoe! Bij Springs Junction is een motel annex café te koop. Even dagdromen... alles beter dan wat er nu zit. De koffie is wel lekker maar dat kan ook niet anders want het is Zeekoffie en die naam staat garant voor kwaliteit. Maar de thee is nauwelijks te drinken en de carrotcake komt van de fabriek. Overnemen die handel! Oei, ik vind het best leuk om carrotcake te bakken... maar iedere dag? En iedere dag pie's maken? Ook nog verschillende... de lust wordt al een stuk minder. Al moeten we toegeven dat deze tent behoorlijk wat potentie heeft.
En als je dan aankomt in Murchison... wil je zo snel mogelijk weer weg! Daaris nou echt helemaal niks te beleven. De tearooms en/of hotels hebben nauwelijks voedsel waarmee wij onze lunch willen nuttigen, het is er vies, ongezellig, bah! Mja, we hebben wel honger dus eten we toch maar even iets kleins. We besluiten door te rijden naar Mapua. Daar zijn we 4 jaar terug ook geweest maar in onze herinnering (oeps, in de mijne, A weet even niet meer dat we er al geweest zijn) is het een leuke plaats. Met een véél te dure cabinprijs. Dus rijden we door. In Tasman is eigenlijk niks, of niet meer vrij (en dat was wel jammer want dat was echt een idyllisch plekje). Dus belanden we in Motueka, aan het begin van het dorp, stad, whatever. Mooi, dan hoeven we morgen niet zo ver omhoog te rijden om het Abel Tasmanpark te bereiken. We zijn al lang van het idee afgestapt dat we een Kiwi- of Top10-park willen, de kleintjes zijn vaak véél leuker! Ook nu staan we weer temidden van bomen. De keukenuitrusting laat weliswaar flink te wensen over (lees: geen enkele pot, pan, bord, etc) maar de aspergespinazietaart laat zich in de tostioven opwarmen en dankzij het meegenomen kunststof vliegtuigbestek kunnen we het ook nog makkelijk snijden. Internet heeft het 5 minuten volgehouden dus werd dit verhaaltje weer in het kladblok geschreven.