oef!

Ik dacht dat ik me vást wel door stapels papieren heen zou moeten werken maar dank aan mijn collega's die alles in keurig nette stapels voor me klaargelegd hadden! Deze stapel ligt alleen nog maar thuis op tafel bij gebrek aan een oud-papierdoos. Het is eigenlijk best wel weer lekker om aan het werk te zijn, het is rustig en dus kan ik goed opschieten. Af en toe verkeer ik nog even met m'n gedachten op compleet andere plaatsen maar dat lijkt me normaal. Sweet memories!
Overigens is het behoorlijk koud in dit land. En ook al hebben we hier dan nog geen sneeuw, handschoenen zijn niet overbodig. Al helemaal niet tijdens het werk. Wat is het toch lastig om die kachel goed te regelen :(

rustig dagje

Alle foto's zijn nu op de juiste plaats gezet, als je 2 camera's combineert krijg je soms rare volgordes. Verder ben ik nog niet echt gekomen met opruimen. Loop nog een beetje verloren rond qua tijd. Huh? is het al etenstijd? Zoiets dus. Moet nog even niks, over 3 weken moet ik alles opgeruimd hebben. Goh... ik krijg wel ineens veel ruimte van A! Vermoed echter dat ik toch maar beter iets sneller kan beginnen ;-)

jetlag?

Als jetlag betekent dat we geen idee van tijd hebben klopt dat wel. We zijn niet echt moe maar weten echt niet hoe laat het is. Dankzij Marietta hebben we niet echt veel was, het merendeel kan zo de kast in, het is zelfs al gestreken. En dan de rest van de koffers... een of andere onverlaat heeft deze geopend! Alle cd's zijn uit de doosjes gestolen... en we waren juist op de laatste dag in Nieuw Zeeland nog speciaal naar The Warehouse gegaan om de Lennon-serie te kopen :( lege hoesjes is alles wat ons rest. Dat is een flinke domper! Hopelijk vergoedt de verzekering de schade. Er is nog wel meer schade maar dit is wel de grootste ergernis. Zo misselijk, iemand anders geniet nu dus gewoon van onze muziek...

reizen

Om kwart over 5 worden we wakker, Marietta is zo lief ook op te staan. Een laatste kop thee en dan de taxi naar het station. Gelukkig zijn de koffers al ingecheckt en hebben we alleen handbagage. Op de markt heb ik gisteren nog mijn handkoffer gekocht, tot grote hilariteit van iedereen. Dat snap ik nou niet hè?! Gewoon een gezellig roze koffertje. Maar ik kan er nu wel alles in kwijt! De taxi naar de trein, de trein naar het vliegveld, de douaneperikelen - die best meevallen als je nauwelijks iets bij je hebt, nog een trein naar het vliegtuig en dan dus vliegen. We hebben exit-plaatsen gekregen: niemand voor ons! En die Engelsman die oorspronkelijk naast mij zit ruilt meteen met A zodat we toch naast elkaar kunnen zitten. De stoelen zijn niet breed maar zo is het een stuk minder erg. Ik heb me vermaakt met lezen, memory spelen op het display, sudoku, nog maar weer eens lezen, ach vooruit nog maar een spelletje memory dan (volgens mij zijn kinderen hier heel wat beter in dan ik!) en hé, het display geeft ook shanghai! De rest van de tijd speel ik dus mahjongg. We laten het horloge op HK-tijd staan, weten we tenminste hoe lang we erover doen. In Heathrow moeten we naar terminal 4, de bus rijdt regelmatig en met flinke snelheid. Niet dat we haast hebben, we moeten toch bijna 4 uur wachten op onze aansluiting. A leest zijn dwarsligger, ik probeer wat te slapen op de bank. Wegdoezelen is het enige wat lukt. We zijn blij als we het vliegtuig weer in kunnen. M'n ogen vallen toch regelmatig even dicht. Op Schiphol komen onze koffers bijna als eerste aan op de band. Dat vinden wij niet erg! Misschien halen we zelfs de trein nog wel. Nou, met gemak dus. De eerste rechtstreekse gaat pas over 3 kwartier, maar we kunnen over 7 minuten al naar Roosendaal en dan stappen we daar wel over. +10. Oei, dat betekent dus 10 minuten vertraging. Nou ja, kan wel, geen probleem, we zijn toch moe. Ehm... +12, +15 en vervolgens wordt er helemaal niks meer aangegeven. Na ruim 25 minuten komt hij dan toch aanrijden. We begrijpen inmiddels dat er werkzaamheden aan het spoor zijn. Door alle vertraging krijgen we wel vrijwel meteen aansluiting naar huis. De treintaxi zet ons voor de deur af, na bijna 26 uur zijn we eindelijk thuis!
De bloemen op tafel doen ons deugd! Wat een enorm leuke verrassing!

太平山頂 - The Peak

's Morgens eerst even de koffers inpakken en dan nog naar een markt waar ze zijde verkopen. Dat doen ze natuurlijk op veel meer plekken maar hier heb je een hele verdieping (het gebouw heet Western Market, een binnenmarkt eigenlijk) met allerlei stoffen. Eerst die steilste straat weer afdalen, over 2 jaar ligt hier een escalator, maar of die dan ook naar beneden gaat? En naar beneden lopen is nog niet zo erg, al denken je kuiten daar anders over. Onderaan nemen we de tram. Zouden ze in Nederland wat van kunnen leren. Ieder ritje kost 2 dollar, nog geen 20 eurocent dus! We kiezen enkele mooie kleuren uit en gaan dan dezelfde weg weer terug. Al doen we daar wel wat langer over want die steilste straat weer opklimmen... ik zou hier kilo's moeten afvallen!
We gaan met z'n 3-en genieten van dim sum, inclusief de pens. Jammer genoeg worden we in een kleinere ruimte weggezet, de grote zaal is echt subliem in lunchtijd! Maar onze oren zijn vast wel tevreden, Chinezen kunnen heel wat herrie produceren en zeker tijdens een maaltijd! We gaan de koffers ophalen en inchecken en dan door naar The Peak, met 552 meter het hoogste punt van het eiland. Het is helaas al weer een beetje heiig, maar niettemin is het uitzicht formidabel!

's Avonds gaan we met de familie uit eten. Het is nog prachtig weer dus lekker gezellig buiten zitten, omringd door de markt. Er staat al gauw een gezellige pot op tafel met schapenvlees. De vis wordt uit het aquarium gevist en klaargemaakt. Bij kippenpoten denk je in Nederland aan een stuk vlees, in Hong Kong krijg je juist de poten geserveerd, het loopwerk dus.



We besluiten de avond met een afzakkertje... maar de wekker is wel gezet op kwart over 5!

大澳 - Tai O

Met de kabelbaan naar Lantau Island is al een hele belevenis. Dit keer prachtig weer (en dus heel wat pollution in the air) wat het uitzicht alleen maar mooier maakt. De Tian Tan Boeddha is zelfs goed te zien! Maar we zien wel genoeg van hem, vandaag gaan we naar het vissersdorpje Tai O aan de andere kant van het eiland. Hier ben ik vorig jaar ook geweest maar toen regende het pijpenstelen en zag ik alleen vanonder een paraplu een klein deel van de markt. Nu lopen we het hele dorp door, genieten van mahjongg-spelende mannen (om grof geld!), kaartende vrouwen (het zal niet om minder gaan...), de huizen op palen - hoe vervallen dan ook. Het is ongelooflijk, natuurlijk zou je hier nooit willen wonen maar het is een genot om te fotograferen! We lopen tot het einde van het dorp, over de brug en dan weer terug... dachten we... aan het einde van de weg blijken we alleen de bergen in te kunnen gaan. Daar staan wel prachtige berghutten (van een afstand prachtig dan toch) maar dat wordt véél te laat (én vooral véél te vermoeiend!). Dus vrezen we dat we het hele eind weer terug moeten lopen. Gelukkig zijn er enkele minimaal-engels-pratende schoolmeisjes die ons een kortere weg wijzen.
Thuisgekomen wacht ons een heerlijke homemade chinese maaltijd. Rijst met garnalen en kip in blackbeansauce en kele met verse gember en knoflook als groente (familie van de broccoli maar lijkt op bamboe). Heerlijk!

bead's paradise

A gaat lopen, zijn winkelaanbod bekijken en ik ga met Mabel op kralentocht. Eerst even bij Jordan uitstappen en op zoek naar zijde. Het warenhuis heeft wel enorm veel rollen zijde staan maar het is onduidelijk of dit de "taft" is of gewoon een dure zijdesoort. Gezien de rest van de prijzen hier is dit duidelijk op toeristen gericht (A blijkt ondertussen een markt gevonden te hebben waar ze zijde verkopen!). En dan naar Sham Shui Po. Als je het station uitkomt stuit je meteen weer op een markt. Daar zijn ze hier wel goed in. Overigens kun je gewoon iedere tempel inlopen, ze hebben allemaal wel iets anders te bieden. En met een beetje geluk kom je ook nog mooie oude geveltjes tegen.


Maar enkele straten verder... begint bead's paradise. De ene kralenwinkel na de andere. En tegen inkoopsprijzen! In de allereerste winkel weet ik al zo goed te slagen dat ik een hele baal kralen voor $202 meeneem. Daarna is het vooral nog aanvulling met geinige en/of mooie kralen en bedels. Over 2 jaar loop ik hier vast weer...
We lunchen in een chinese kfc. Alles in het chinees, geen idee wat ik voorgeschoteld krijg, maar lekker!!! Wat er zo kfc is aan deze chinees? De tafels en stoeltjes! Verder gelukkig alleen maar de goede chinese gastvrijheid.

Lunch on Lamma

Om half één ontmoeten we Kevin en stappen op zijn jonk richting Lamma Island. Sampans brengen toeristen de haven in, enkele vissers proberen wat te vangen. De skyline vanuit de zuidelijke haven aanschouwen. Er is toevallig een regatta, mooi gezicht.



De lunch... begint met verse garnalen, heerlijk in sojasaus met pepers. Vervolgens wordt er gebraden duif geserveerd. Er wordt ons verzekerd dat deze duiven speciaal gekweekt worden, tja, een gebraden duif is altijd beter dan eentje in de lucht, oeps! Inktvis batter volgt, dan een soort spinazie met knoflook (dat recept had ik moeten vragen!). Een of ander tofu-gerecht wordt gevolgd door gestoomde rijst met garnaaltjes en beef met ui en paprika. Als laatste eten we nog fried rijst met inktvis, paddestoelen en ei. We zijn dan wel enkele uren en flessen wijn verder...

Gelukkig houd ik me hoofdzakelijk bij water (schijnt niemand in de gaten te hebben). Ik loop nog even het dorp in, een vissersdorpje wat zich aan de toeristen onderwerpt. Opeens ruik ik... hema rookworst!

De zon is in de zee gezakt (of in de mist) en we varen terug. Christy Moore begeleidt de tocht, dit is genieten eerste klas!!

Wong Tai Sin

Zaterdagmorgen... heel Hong Kong is uitgelopen! Het is enorm druk in de bussen en de trein. En toch willen we naar de tempel. Een tempel is een rustplaats... jaja, behalve op zaterdag dan toch! Overigens ook niet op andere dagen van de week maar dat horen we later pas. Eerst de bus naar de MTR - metro zonder klinkers? Nu heb ik nog geen haringen gezien in HK maar die metro spande de kroon. Haringen in een tonnetje. Iedereen is op pad. We moeten ook nog overstappen, wel handig: gewoon naar de andere kant van het perron en de volgende trein staat al bijna klaar. Deze tempel is zo beroemd dat hij een eigen metrostation heeft. Aanbidden doe je met bloemen en fruit maar vooral met veel wierook. Dit is de fortuneteller's tempel. Je kunt ook een vraag in gedachten houden, een potje met bamboestrookjes schudden tot er één uitvalt en met dat nummer jouw antwoord gaan opzoeken. Wel geinig (oeps, dat bedoelden ze er vast niet mee), zeker als je vergeet te kijken wat jouw nummer betekende... Er is ook een walled garden of nine dragons, gelukkig geen draken gezien. Wel een enorme hoeveelheid schildpadden in alle soorten en maten. De tuin zelf is trouwens wel wat rustiger, hier geen aanbiddingen met veel vertoon.
Buiten de tempel is een overdekte gang vol met waarzeggertentjes. Ze lezen er je hand en hoofd, zelfs in zeer gebrekkig engels. Met een gemiddelde van 250 blogs per jaar kan ik er nog zo'n 10.000 schrijven :D




's Avonds is er een feestje georganiseerd bij Keiko en Kees. Van speenvarken tot inktvis... heerlijk en gezellig!! En ik ga nog eens overdag terug om het uitzicht vanaf hun terras te bewonderen.

nog meer voetenwerk

Hong Kong is gebouwd op bergen. Dus is iedere stap die je zet óf omhoog óf omlaag. En dat begint al iedere morgen met deze straat.

Met andere woorden: mijn voeten willen niet meer, mijn kuiten nog minder. Dus stappen we op de tram en rijden tot het eindpunt, daar even rondkijken, volgende tram instappen, door tot eindpunt, even rondkijken... etcetera. Goed plan?!! Zeker als je bedenkt dat die tram dus 2 verdiepingen heeft en je bovenin raampjes open kunt zetten en dus kunt genieten van een prachtig uitzicht!

Er bestaat natuurlijk ook zoiets als een sight-seeing-bus maar wij bekijken het liever op deze manier. Bedenk daarbij dat de tram 2 dollar kost, ongeacht de lengte van de rit. En 2 dollar komt overeen met 20 eurocent... Eerst rijden we naar Causeway Bay. We "lunchen" in de Regal, ijs voldoet ook als lunch ;-)

Dan proberen we een tempel te vinden maar belanden in de bibliotheek. Helaas mag er absoluut niet gefotografeerd worden. En dat terwijl het zo'n verschrikkelijk mooi gebouw is. Het engels van de chinezen is zo goed dat ze alleen vrolijk glimlachend "nee" weten te verkopen, een reden kunnen/willen ze niet geven.



Die tempel wordt wel heel erg steil lopen dus pikken we de volgende tram naar North Point. Vlak voor het eindpunt blijkt dat we door een gezellige straatmarkt rijden. Dit is nog veel leuker dan over die markt slenteren! De "permanente" daken fascineren.

Wanneer we toch maar weer op huis aangaan is het maar een kleine uitstap naar de 55e verdieping van de 2IFC waar een tentoonstelling over het monetaire stelsel is. Maar veel leuker en mooier... een grandioos uitzicht over Hong Kong zelf! Op de foto is ook het gebouw van de 1000 arseholes te zien.

Vervolgens kunnen we de bushalte niet vinden... Dat wordt 3 kwartier wachten in de rij voor een taxistandplaats. Gauw omkleden en dan naar de FCC om familie en vrienden te ontmoeten voor de vrijdagavondborrel. Ergens na middernacht vinden we toch nog ons bed, bekaf maar wel weer een leuke dag gehad!

MTR, tram, bus, maar vooral voetenwerk

We zijn nu toch al weer een paar dagen in Hong Kong. Natuurlijk was het weerzien grandioos. De eerste dag lopen we de steilste straat af en vervolgens snuffelen we in kleine winkeltjes. 's Avonds treffen we familie en vrienden in de FCC.


Gisteren zijn we naar Kowloon gegaan. Zeer levendig!!

A wordt nog geïntervieuwd door enkele schooljongens over hoe gezond we leven. Het is dat we zelf de vragen lazen want met dat engels hadden ze best moeite :D

We besluiten de avond met een chinese hotpot en de nachtmarkt. Wat is een hotpot? Ongeveer een pan kokende soep waarin je zelf allerlei gerechten kookt. Een soort fondue maar dan wel met ingrediënten waar we normaal toch echt niet aan denken om dat op te eten... gedroogde vissehuid, testikels (beetje taai), dunne plakken ossetong en nog veel meer. De tafel naast ons gaat een vis eten, de garnalen springen bijna de mand uit.

Titirangi Bay

Het is stralend weer, de kids zijn thuisgebleven van school, we gaan naar Titirangi Bay, ruim een uur rijden verder de (kronkel)weg af. Wij zitten op deze kaart ongeveer bij Te Mahia tegenover Kenepuru Sounds (wat de baai is waaraan deze berg ligt). Via Portage en Kenepuru Head en langs Punga Cove gewoon kronkelen maar dan wel over een asfaltweg. En dan over de bergen naar Titirangi. Niks asfalt, gewoon 25 kilometer kronkelen over grind en eigenlijk hopen dat er geen tegenligger aankomt. Eventuele schapen maakt niet uit, die zijn zo bang voor auto's dat ze met een rotvaart wegrennen. Een wonder dat ze niet voorover kukelen op die steile berghelling!
Helaas rijden we dik in de wolken zodat er van een prachtig uitzicht op de baai geen sprake is. We openen (en sluiten) het schapenhek en parkeren beneden in de wei die tegelijkertijd dienst doet als camping. Er staat een toiletgroep met koud stromend water (ook koude douches dus) en enkele vroege vakantiegasten genieten van de rust. Over het duin heen naar het strand. Maar het is vloed... er is dus nauwelijks strand. Geen zon en dat betekent dat het in ieder geval niet bloedheet is. A installeert zich met een boek, wij gaan schelpen zoeken! Een wekke loopt gauw weg met een dode vis. We vinden zelfs een (dode) haai op het strand. Als het zonnetje dan toch besluit door te komen wordt het ook gauw echt warm. Yske en Tyst duiken het water in, Mus en ik houden het bij pootjebaden. A duikt met boek in de schaduw van de berg. Het ziet er wel even wat frisser en vrolijker uit nu de zon schijnt! De overgang van in de wolken/uit de wolken is wel leuk om mee te maken.



Op de terugweg stoppen we nog even bij Sandy Bay om te schommelen.

Kenepuru Sounds

Het is eigenlijk maar een klein stukje naar Kenepuru Rd (de gebruikelijke kronkels komen ons bijna bekend voor...). Maar omdat de supermarkt in Havelock weinig te bieden heeft rijden we nog even een blokje om naar Blenheim.

Het is genieten iedereen weer te zien! Omdat we hier enkele dagen verblijven komt er slecht zo af en toe een update...

Kabels en Takaka

We zitten nu aan de Cable Bay, de afslag voor Hira en dan 8 kilometer slingeren waarvan deels langs de baai. Het is hier weer prachtig.
Vanmorgen zijn we eerst naar Takaka gereden, dwars door de wolken. Het uitzicht bij Hawkes Lookout was adembenemend, ook al was een deel in mist gehuld.
Takaka is een gezellig dorp, vol met kunstenaars die hier in de betaalbare tijd zijn neergestreken en vervolgens hun kunstwerken in winkeltjes en galerieën aan de toerist proberen te verkopen. Waarbij de een meer succes heeft dan de ander maar dat lijkt mij logisch. Eén winkel heeft verschillende soorten kunstvormen. De eigenaar maakt deze samen met zijn vrouw. Handzagen zijn verzaagd tot personen en dieren waarbij het handvat het hoofd moet voorstellen. Cirkelzaagbladen zijn schelpen geworden. Verder nog wat prachtige schilderijen en zilver/glaswerk. Het blijken Nederlanders te zijn die hier jaren geleden terecht zijn gekomen. Ernaast een zilversmidse die prachtige dingen maakt (er hangen er enkele van in (aan?) m'n oren).
We zouden wel door kunnen rijden naar Collingwood maar het weer werkt niet echt mee dus rijden we terug. Het was leuk geweest als er een weg door het Abel Tasmanpark liep, je kunt het wel doorsteken maar dan te voet... en daar loop je wel een dagje op. Nelson is te groot, we hebben duidelijk geen zin in grotere steden dan Christchurch. Misschien vinden we nog wat voor Havelock... en zo belanden we dus hier. Omdat ik de borden weer eens niet goed lees rijden we eerst nog Maori Pa Road op. Oeps, dat is gewoon een enorme grindweg waar je eigenlijk helemaal niet op wilt rijden. En als we dan eindelijk bij de eerste huizen aankomen geloven we er niks meer van dat hier een overnachtingsmogelijkheid zou zijn. Er komt net iemand zijn post ophalen en hij wijst ons gauw de juiste weg. Het "park" is weer heerlijk kleinschalig. Er is één cabin en de rest zijn camper- en/of tentplaatsen. Hebben wij even geluk dat de cabin nog niet bezet is! Het is nog vroeg in het seizoen, er staat één omgebouwde bus en één tent. Later komt er nog één camper bij. In Hira halen we even wat te eten op en dan lopen we nog even naar het uitkijkpunt - wel hoog!! - en genieten van Cable Bay!

richting Abel Tasman

Oorspronkelijk doel: Westport. Maar al gauw bijgesteld naar Murchison, midden in Nelson Lakes National Park. Een prachtige weg ernaartoe! Bij Springs Junction is een motel annex café te koop. Even dagdromen... alles beter dan wat er nu zit. De koffie is wel lekker maar dat kan ook niet anders want het is Zeekoffie en die naam staat garant voor kwaliteit. Maar de thee is nauwelijks te drinken en de carrotcake komt van de fabriek. Overnemen die handel! Oei, ik vind het best leuk om carrotcake te bakken... maar iedere dag? En iedere dag pie's maken? Ook nog verschillende... de lust wordt al een stuk minder. Al moeten we toegeven dat deze tent behoorlijk wat potentie heeft.
En als je dan aankomt in Murchison... wil je zo snel mogelijk weer weg! Daaris nou echt helemaal niks te beleven. De tearooms en/of hotels hebben nauwelijks voedsel waarmee wij onze lunch willen nuttigen, het is er vies, ongezellig, bah! Mja, we hebben wel honger dus eten we toch maar even iets kleins. We besluiten door te rijden naar Mapua. Daar zijn we 4 jaar terug ook geweest maar in onze herinnering (oeps, in de mijne, A weet even niet meer dat we er al geweest zijn) is het een leuke plaats. Met een véél te dure cabinprijs. Dus rijden we door. In Tasman is eigenlijk niks, of niet meer vrij (en dat was wel jammer want dat was echt een idyllisch plekje). Dus belanden we in Motueka, aan het begin van het dorp, stad, whatever. Mooi, dan hoeven we morgen niet zo ver omhoog te rijden om het Abel Tasmanpark te bereiken. We zijn al lang van het idee afgestapt dat we een Kiwi- of Top10-park willen, de kleintjes zijn vaak véél leuker! Ook nu staan we weer temidden van bomen. De keukenuitrusting laat weliswaar flink te wensen over (lees: geen enkele pot, pan, bord, etc) maar de aspergespinazietaart laat zich in de tostioven opwarmen en dankzij het meegenomen kunststof vliegtuigbestek kunnen we het ook nog makkelijk snijden. Internet heeft het 5 minuten volgehouden dus werd dit verhaaltje weer in het kladblok geschreven.

Hanmer Springs

Rustig opstaan, spullen inpakken, grote blauwe koffer niet vergeten! en dan op weg naar Hanmer Springs. Het is niet zo ver, anderhalf uur rijden zonder stops. Maar het lukt ons nooit om niet te stoppen onderweg. Eerst zien we een gallery in Amberley, wat een leuke cadeaushop blijkt te zijn. Vervolgens gaan we lunchen in Culverden, een gezellig klein dorpje met ook al weer leuke shops. Er staat een kerstboom te knipperen in het restaurant!

Zo'n 7 kilometer voor Hanmer Springs is een afslag naar een Holiday Park. Het blijkt een kleinschalig park met 6 huisjes te zijn. En het uitzicht... wauw!!

De rest van de middag vertoef ik in de verschillende hotpools, variërend van 33 tot 42 graden (lekker!) en gevuld met "gewoon" mineraal water of een zwavelverbinding. Die laatste stinkt dan misschien wel een beetje maar is, vooral op 42 graden, zo heerlijk!
Er lopen tegenover ons huisje ook een paar lama's rond... weer eens wat anders dan schapen of koeien.