cultureel uitstapje in Turkije

Wáár gaan jullie naartoe? Weet je het zéker? De opmerkingen zijn niet van de lucht. Waarom zouden wij níet naar Turkije gaan? Ik heb veel over het land gehoord, goede dingen, minder goede (maar gekleurde informatie kan ik overal krijgen). Nee, we gaan níet aan het strand liggen. Er gaat niets boven het strand van Donabate en Portrane, maar daar liggen we ook niet op.
Wanneer komen jullie weer terug? Ehm... dat moet ik éven nakijken. En dat bleek ook maar goed ook want we vertrekken een dag eerder dan verwacht (en komen ook weer een dag eerder terug, maar dat terzijde).

Op naar Zaventem, de trein brengt ons in sneltreinvaart naar de luchthaven. De aankomst is een stuk eenvoudiger dan de wirwar op Schiphol. We zijn wel veeeeeel te vroeg (anders was ik vast nog even gaan werken 's morgens) maar de cappuccino smaakt best. Benieuwd naar de medereizigers. Maar we gaan er toch een leuke week van maken, of ze nou meevallen of niet. Wat blijkt? Het hele vliegtuig zit zowat vol met cultuurproevers. Bij aankomst worden we verdeeld over 5 bussen. Een perfecte organisatie zorgt ervoor dat we snel naar het hotel kunnen vertrekken. Dat ligt nog eens 85 kilometer verderop en het is inmiddels al laat...

Er is officieel een reisplan. Van tevoren konden we dus lezen waar we naartoe zouden gaan. Nu treffen wij een hele enthousiaste reisleider. Er wordt nogal van het schema afgeweken. De eerste dag begint goed: er wordt eerst een burcht bezocht waarbij een deel nog in gebruik is als moskee. Dit zijn het soort ruïnes waar we van houden. En meteen valt ons op dat in de moskee volop gebruik gemaakt wordt van spaarlampen.

En dan wijken we af om een "poppenmuseum" nabij Şirince te gaan bekijken, Maket Köy. In afzonderlijke stalletjes is steeds een levendig huishoudelijk tafereeltje uitgebeeld. Dit is zó knap uitgevoerd! In een grotere schuur heeft hij samen met zijn vrouw een museum ingericht waar hele dorpstafereeltjes zijn neergezet, alles om het oude leven niet te vergeten. De oude ambachten in ere houden zodat men ook later nog weet hoe het eraan toeging op het platteland. Dit was meteen een welkome toevoeging aan de reis!

We lunchen in Çamlık. En dan... mogen we het volgende extra uitstapje maken! Naast het restaurant is een museum van locomotieven. De grootste verzameling ter wereld. Gelukkig worden ze gerestaureerd. Dat is dan ook hard nodig, anders staat hier over 10 jaar niets meer dan schroot. A geniet met volle teugen. Er is één rijtuig waar we in mogen, de luxe van een restauratie, slaapwagon en badkamer aan boord. Dit is de privéwagon van Atatürk. Eigenlijk is alleen de badkamer echt luxe (marmer is er volop in Turkije), het bed is behoorlijk spartaans.

Even later gaan we op weg om een wereldwonder te bekijken. Geen idee wat ik me hierbij moet voorstellen. Ik heb wel eens van Lourdes gehoord, Ste Bridget is ook een wonder. Mijn huwelijk is een wonder. Maar dat soort dingen bedoelen ze dus niet. We gaan Efeze bezoeken, een van de grootste Griekse opgravingen. We zijn dan wel in Turkije maar eigenlijk zijn we gewoon in westelijk Klein-Azië. Zo'n 2500 jaar geleden is hier een stad gebouwd, compleet met tempel en bibliotheek. In een stralend zonnetje dwalen we ruim 2,5 uur van boven naar beneden langs de mooiste ruïnes en reconstructies. Hier wil ik nog wel eens naar terug. Dit is pas mooi. En dat wonder? Dat ze dit bewaard hebben!

De volgende dag gaan we naar Priëne. Terwijl A de stad gaat verkennen geniet ik van het uitzicht. Ik moet nog bijkomen van gisteren en de weg ernaartoe is iets te steil. Gelukkig maakt hij wel mooie foto's. Een volgende keer wil ik toch echt mee.

De tempel van Apollo staat in Didyma. Nog zo'n mooi bewaard stuk oudheid. Naast de tempel is nog een badcomplex. Er is hier ook weer zoveel te zien. En de schaapskudde op de achtergrond geeft een liefflijk geluid, even de andere toeristen wegdenken (alsof wij geen toerist zijn...). Dit is puur genieten!

Bij terugkomst in het hotel blijkt de reisleider, Levent Tokaç, nog andere kwaliteiten te hebben. Zijn pianospel mag er zijn! Jammer dat ik de videomodus niet had ingeschakeld.

Zoals gewoonlijk heb ik mij eigenlijk helemaal niet voorbereid op de reis. Ik las "cultureel uitstapje" en dan ben ik al overgehaald. We logeren in 4/5-sterren hotels. In totaal zullen we 4 hotels aandoen. Geen idee of de hotels tot een "test" horen. Het eerste hotel beviel uitstekend. Prima eten, genoeg keuze, iedere dag weer wat anders. Het tweede hotel was puik qua uitzicht (recht aan het strand), wat minder qua keuze in voedsel maar nog steeds ruim voldoende. Het derde hotel, in Temizel,was ronduit slecht. Een slaap- en eetfabriek. En eigenlijk kun je dat slapen ook wel vergeten, "muzikale" herrie tot middernacht is niet mijn idee van een rustig avondje. Eraan ontsnappen was onmogelijk. Het eten viel hier ook bitter tegen. Het laatste hotel was gewoon goed, niet overdreven maar helaas ook niet echt veel keuze bij het eten. En reken maar dat je wel lekker kunt eten in Turkije!

Op zondagmorgen gaan we de klokketoren van Izmir bekijken. Ik heb geen uitgebreide pogingen gedaan om alle neerstortende regen in de foto te vangen. De winkels zijn nog dicht, in het café waar we neerstrijken valt tot 3 keer de stroom uit. De koffie smaakt er niet minder om. We besluiten de regen toch te trotseren en een stukje Izmir te gaan bekijken. Jammer dat mijn schoenen niet meer waterdicht blijken. Jammer ook dat de winkel waar prachtige regenlaarzen staan nog gesloten is. Wel leuk dat de gebedsruimte in de klokkentoren open gaat. En dat de kroonluchter op spaarlampen brandt.

Een uitstapje naar Pergamon. Met een kabelbaan bedwingen we de berg. Ik geniet nu al van het uitzicht. De wolken zijn er alleen als decoratie, er valt geen regen uit. Om Pergamon zelf te bereiken zijn er trappen (met treden van zo'n halve meter hoogte) dus dit wil ik ook van dichtbij bekijken. Wat mooi dat dit bewaard is gebleven, wat een uitzicht ook! Voor de historie verwijs ik mezelf ook graag naar de geschiedenisboeken, voor nu is het even puur genieten.

We gaan naar het volgende hotel, zoals gezegd aan het strand. We komen redelijk op tijd aan zodat we voor het eten nog even naar het strand kunnen lopen. Genieten van de zonsondergang. En wát een mooi plaatje levert dat op!

De volgende morgen moeten we al vroeg uit de veren. We gaan naar Troje. Tja, als je niks voorbereidt dan weet je ook niet wat je te wachten staat. Een paar stenen, op elkaar gestapeld tot muurtjes, of gewoon los in het landschap. We moeten héél erg ons best doen om iets moois te zien in deze oude stad die gedeeltelijk opgegraven is. Maar alle schatten zijn verhuisd naar andere landen. Er is dus echt helemaal niks te zien. Nu heb ik best wel fantasie maar dit gaat zelfs mij te ver om hier een mooie stad te ontdekken. Ik heb wel het fornuis van familie K ontdekt. Tot zover mijn #paardvantroje berichten...

De volgende dag heb ik pas echt in de gaten op wat voor een reis we zijn ingestapt. Verkopen! Maar we hebben al zóveel moois gezien dat me dat echt niet kan schelen. Daarbij ben ik onderhand zó ziek geworden dat ik dat verkooppraatje toch niet helemaal hoor. Ik geniet wel intens van het knopen van de tapijten. Wat een geduld moet je daarvoor hebben. Dit spreekt mij aan. Ik ben blij dat ik een klein deel van het knopen op video heb opgenomen.



Over een paar weken wordt er een mooi tapijt afgeleverd... de reis is betaald ;-)
Na de tapijthandel gaan we de burcht van Çandarli bezoeken. Ook dit staat niet in het programma. Dankzij de goede connecties van de reisleider wordt de burcht voor ons geopend. Hij is net gerestaureerd. Enkele buurtbewoners profiteren ook even van de open deuren en gaan ook van het uitzicht genieten. Het o zo rustige vissersdorpje is even ondergedompeld met een bus toeristen. Ik koop verse aardbeien op de markt (ik zou zo de groentevoorraad voor de volgende week willen meenemen). We genieten van dit inkijkje in het echte Turkse leven. Van ons had Levent nog wel enkele uurtjes langer met zijn familie mogen doorbrengen. Hier wil ik nog wel eens terugkomen.

De laatste dag is een echte verkoopdag. Goud en leer is wat de klok slaat. Een modeshow van -weliswaar grotendeels prachtige- leren jassen met keiharde muziek. Hoe jammer dat de jas die ik wel wil niet in mijn maat te koop is ;-) en nee, A staat alles. Al geef je hem een vuilniszak te dragen dan nog.

Als afsluiting gaan we nog naar het toeristendorpje Şirince. Oorspronkelijk een klein dorpje dat geen toeristen zocht, nu loop je door de smalle straatjes van de wijnproeverij naar het kruidenwinkeltje en de olijfoliehandel. Ondertussen kun je je tegoed doen aan souvenirs. Gelukkig zijn de straatjes een klein beetje overdekt. Mijn schoenen soppen weer, toch is het leuk hier even gelopen te hebben. We warmen ons met een kop koffie aan de kachel in een gezellig cafeetje.

We hebben genoten van dit land, zijn gastvrijheid, de vriendelijke mensen, de goede reisleiding. We zouden nooit meer met een groepsreis meegaan, wie weet herzien we onze mening. We komen nog eens terug!