Eerst op weg naar Makkum. De uil-handschoenen zijn klaar, hopelijk vallen ze in de smaak! Ik vind het leuk om af en toe wat te breien maar ik kan echt niet alles zelf houden. Wat leuk om Jose nu ook "in het echt" te zien! Marco is en blijft dezelfde vrolijke gast, ook heerlijk om weer te ontmoeten. Als je ooit in de verleiding komt een woonwinkel te gaan bezoeken moet je echt even naar Makkum rijden. Watson&co is zoveel meer dan een gewone woonwinkel. Zoveel inspiratie, zoveel enthousiasme, zoveel dingen die je niet overal elders ook ziet. Steeds wisselende indelingen, steeds nieuwe ideeën opdoen. A is helemaal blij met de krijtverf. En dan, op het punt van afscheid nemen, bedenk ik ineens dat ik nog een vraagje had over een bank... een bank die ik daar bijna een jaar terug had gezien. Er zijn nu 2 mogelijke banken aanwezig. De ene staat al in de boerderij, de andere nog in de opslag. Die laatste heeft wel een mooie rug, maar toch kiezen we de bank uit de winkel. Jose belooft een zitting te maken, de keuze voor de stof is snel gemaakt. Dus binnenkort..... siert een echte Zweedse Watson-bank onze huiskamer. Dan moet ik nog wel even die paarse bank kwijt. Iemand interesse?
In pension Het Smidsvuur worden we gastvrij onthaald met vers gebakken appeltaart. Dat kun je natuurlijk niet afslaan. We betrekken de kamer aan het water, heerlijk, wat een uitzicht! Omdat het nog licht is lopen we het dorp (pardon, stad!) in. Rond de Middeleeuwen was Workum een handelsstadje, Noard en Súd zorgde voor de verbinding van de Zuiderzee met de Friese binnenmeren. De hoofdstraat was toen een gracht, deze is later gedempt omdat er steeds meer over de weg vervoerd werd. We zien een aantal mooie huizen te koop.... en sluiten niet uit dat we ooit hier gaan wonen. De mensen zijn vriendelijk, iedereen (!) zegt gedag als je langsloopt. Dat is elders wel anders!
Het is niet warm.... eerder goed koud. Jopie's hûskeamer serveert een uitstekende roodbaars. De huiskamer heeft ook een biljart waar de jongeren graag naartoe komen. Het is er gezellig en uitnodigend. Op onze tocht voordat we het restaurant binnenliepen kwamen we langs de doopsgezinde kerk. Om kwart over 8 zou daar een concert worden gegeven door Serenatella, Italiaanse volksmuziek. Een beetje zon tijdens deze winterse nacht kan geen kwaad. Sprankelend, verfrissend, vrolijk, prachtig gezongen en gespeeld! En je kon dit gerust een privé-concert noemen. Inclusief de organisatoren waren er 11 toehoorders. Maar daarom speelden ze beslist niet minder. We hebben genoten!
Serenatella: Bella Ciao
Zondagmorgen wakker worden terwijl de sneeuw ondertussen gevallen is. Wit Workum is ook mooi! Maar we willen ook wel eens wat anders zien. En de omgeving van Workum is plat, héél plat, met weidse vergezichten. Zo weids dat het besneeuwd nauwelijks nog mooi te noemen is. Dus gaan we de bossen opzoeken. Gaasterland is bosrijk en glooiend. Geen bergen zoals in Zuid-Limburg maar ook niet zo weids dat je er kippenvel van krijgt. In het Rijsterbos kun je lekker wandelen. Overigens is hier nauwelijks nog sneeuw te vinden. Van afgekapte bomen zijn paddestoelen gevormd.
Er waait een gure wind, erg lang duurt de wandeling dan ook niet. We gaan de beschutting van Hindeloopen opzoeken. We rijden onder langs de dijk, de weg zou afgesloten zijn wegens wateroverlast. Geen water gezien.
Boven op de dijk van Hindeloopen staat een oude zeerot over het water te turen. Of wat weer water moet worden. Grote ijsschotsen, sneeuwvlakte richting land, vogels die voedsel zoeken. We krijgen een lesje weerkunde en genieten ondertussen samen met hem van de snel verdwijnende schotsen. Wat is de natuur mooi!! De wind draait en komt al snel uit het oosten, bitter koud. We lopen/glijden het dorpje door. Een rijke historie zorgt voor een mooi, lieflijk stadje dat mij niet snel zal vervelen. Er is een mooi verhaal dat eigenlijk niet verloren mag gaan: verhalenalmanak. Ik lees graag in deze almanak.
Maandagmorgen.... er moeten 65 cadeautjes uitgepakt worden door A :) te beginnen bij no.1 en keurig op volgorde graag! Nou vooruit, als je die 65e maar als laatste uitpakt dan. Voor de komende 5 jaren heeft hij nu genoeg leesvoer, de wanden kunnen ververst worden met nieuwe kunst, er zijn nieuwe treintjes en huisjes om mee te spelen, het Omdenken-spel kan gespeeld worden....
Een wandeling over de oudste werf onder leiding van een bevlogen gids is natuurlijk -ook in bittere kou- niet af te slaan. Martin laat ons echt alles zien en vertelt honderduit, machtig mooi.
In de middag bekijken we Bolsward, cadeautjes uitpakken is vermoeiend?! We komen een beetje te vroeg in het stadje aan, er is nog geen winkel open. Dan maar snert als lunch. Iedereen mag weten dat hij jarig is (enkele jongeren feliciteren zelfs). Toch wel leuk dat ik nu met nieuwe schoenen naar huis ga :)
Op de terugweg stoppen we nog even bij de leukste winkel van Nederland. Hier in Workum is een grote vestiging, de paden zijn ruim, het assortiment groot en de voorraad zo mogelijk nog groter. En dan komen we bij de kassa.... de kassière vraagt aan de klant vóór ons of hij de lampen wel heeft uitgeprobeerd? Neem gerust de tijd, ik hoor graag of ze allemaal goed zijn, wilt u ze hiermee goed inpakken? Prettige dag en tot ziens meneer! Huh? Vervolgens zijn wij aan de beurt en ook nu straalt de vriendelijkheid ons tegemoet. Ik kan het niet laten en vraag haar of ze asjeblieft een weekje cursus wil komen geven in de vestiging van BoZ (en stiekem bedenk ik nog wel meer plekken waar zij les zou kunnen geven!). De andere klanten vinden haar vriendelijkheid normaal... bij ons verdient ze een gouden ster.
Op maandagavond zijn er niet veel restaurants open. Dat schijnt een landelijk fenomeen te zijn. Dom eigenlijk, alsof je op maandag niet buiten de deur zou willen eten. Gelukkig is het Chinese restaurant geopend, we zijn wel de enige gasten. Behalve de simpele bami- en nasigerechten staan er ook nog lekkere specialiteiten op het menu. En al weer: vriendelijkheid voert de boventoon!
Het 65e cadeau moet nog worden gekocht. Maar daar ben ik niet zo goed in dus rijden we op deze laatste dag naar Heerenveen. Daar is een enorm grote treinenwinkel en kan A zijn hart ophalen, de bon inwisselen en nóg meer treinen en -toebehoren aanschaffen.
We lunchen bij Hajé. Een klein meisje mag grabbelen. A zegt tegen mij dat hij dat ook wel wil... Tja, daar moet je wel wat voor doen! Dus heb ik geregeld dat als hij zegt dat hij gisteren jarig was hij mocht grabbelen.... Joepie, hij doet 't! Eigenlijk had ik ook niet anders verwacht. Maar die gezichten waren goud waard :)
1 opmerking:
Een reactie posten