Utrecht

Follow my blog with Bloglovin

Dit was ongeveer een weekje Utrecht met uitstapjes tussendoor. Dankzij mijn lieve familie checkten we zaterdag in bij Karel V. Maar ik moet natuurlijk wel bij het begin beginnen en nou eens niet, zoals meestal, van de hak op de tak springen. Zoals ik in februari schreef werd A dit jaar 65. En, zoals hij is, wilde hij 'niks speciaals', geen feestje, niks. Ehm, wat? Niks? Gewoon zomaar voorbij laten gaan? Dus begon ik te bellen, het zat me toch niet helemaal lekker. Niet dat we 'helemaal niks' gedaan hadden (Malta en Friesland met 65 cadeautjes is waarschijnlijk toch niet niks) maar ik wilde zo graag een klein feestje bouwen.... En omdat ik nogal van de late acties ben (kan ik ook mijn mond niet voorbij praten?) regelde ik dit feestje dus echt op het allerlaatste moment.

Op zaterdag ging ik gezellig naar Genieke, er moest tenslotte wel het nodige gebakken worden en om dat thuis te doen terwijl het een 'gewone' zondag zou worden is dan niet zo'n goed idee. "Mag ik mee?" Nou.... Nee! En dan à la minute een smoes verzinnen waarom niet.... Ik ga helpen met een document en dat is toch maar saai. "Ja maar ...." Nee, het is niet bij Genieke thuis. "O". De teleurstelling droop ervan af. Zo, dat had ik mooi geregeld, toch? Alle boodschappen voor zondag zitten in mijn auto en die staat veilig in de garage. Gelukkig is het geen 30 graden in februari. En dan, out of the blue.... "Wat was dat voor document?" Huh??? Daar heeft hij nog nooit om gevraagd! En nu ineens... oei. Nou gewoon een document dat opgemaakt moest worden, nogal lang (je moest eens weten....). En zouden we de tafel niet weer eens omdraaien? Gewoon, even ruimte. Als het niet bevalt zetten we hem volgende week weer terug.

Zaterdagavond ga ik toch maar veiligheidshalve een kleine voorzorgsmaatregel nemen. Morgen komen Inkie en Mirjam misschien even langs. "Waarom?" Nou zomaar, ze zijn in de buurt. Ik kan toch moeilijk zeggen dat ze komen helpen met het klaarzetten van de High Tea?!! Er moeten nogal wat sandwiches en andere lekkere hapjes gemaakt worden. De rest is een kwestie van snijden en neerzetten. Maar ik krijg dit nooit alleen voor elkaar, zeker niet als 'er niks aan de hand' is.
En zo komen Inkie en Mirjam gezellig op de thee. Neeeee André, het is niet de bedoeling dat jij ook gezellig erbij komt zitten, weet je wat? Ga maar lekker met de treinen spelen, wij moeten nog even wat doen.... En wonder boven wonder gaat hij echt naar boven! Dus wij snel de spullen uit de auto en opschieten maar, over anderhalf uur komt de rest. We zijn halverwege als ik even de afwasmachine laat draaien. O nee hè? De bijkeuken stroomt over. Nu heb ik toch echt even hulp nodig. Hallo? Kun je even naar beneden komen maar wel met je ogen dicht door de kamer en keuken lopen? Lief hè? Hij doet het nog ook. Stookt de kachel nog even op, ziet wel dat we smikkeldingetjes aan het maken zijn maar denkt gelukkig nog niet verder. Wanneer hij terugloopt naar boven denkt hij nog wel "goh, da's wel veel voor 4 personen" als hij langs de tafel loopt (dit bekende hij achteraf) maar hij zegt niks. Wanneer Genieke en Erik-Jan arriveren sturen we de laatste naar boven om André daar 'vast te houden'. Als dan eindelijk alles klaarstaat en ook Teun, Alja, Huib, Sophie, Lauren, Sanne, Janna, Fedde, Marrigje, Corné, Jelte en Roosje gearriveerd zijn wordt het tijd dat we de jongens van zolder roepen. Jullie mogen nu wel komen! Wat een prachtig verbaasd gezicht kwam daar de kamer binnen!

We hebben genoten van een heerlijke High Tea en zo werd hij dan toch echt 65. Het mooiste cadeau:

En dit cadeau werd dus verzilverd op het laatste weekend van oktober. We gingen overnachten bij Karel V en daarna een dagje sporen bij Eurospoor 2013. Het hotel heeft echt klasse, medewerkers in livrei is misschien net iets teveel gezegd maar het komt er wel dicht bij in de buurt! Gelukkig heeft dit hotel wel aan goede bedden gedacht en het raam kan lekker open ondanks de airconditioning. Midden in de nacht (waarom word ik wakker om 3 uur als het dan weer 2 uur is?) blijken beide telefoons niet opgeladen te worden, sterker nog, ze zijn bijna leeg. Maar omdat we toch echt foto's willen maken tijdens Eurospoor moet ik even op stap. Daar is dat extra uurtje voor uitgevonden. We slapen niet in het hoofdgebouw dus mag ik op de mooie slippers naar buiten. Er worden enkele dozen met opladers tevoorschijn getoverd en met 2 nieuwe stekkers én een groene appel loop ik weer terug. De medewerkers zijn best vrolijk zo midden in de nacht. Gelukkig regende het niet op dat moment, dat begon pas tegen de ochtend.

Het was niet zo heel erg druk op de beurs dus hadden we volop de tijd om te kijken. Er stonden enorm veel banen opgesteld, sommige zijn wel héél erg mooi opgebouwd, het hoeft niet altijd het treinendeel te zijn wat aanspreekt... Met mooie aanwinsten aanvaarden we de terugreis weer. André krijgt mijn oude dremel (lief toch?) omdat ik een nieuwe heb gewonnen :)

Maandag ging ik gewoon werken, dinsdag mocht ik een cursus gaan volgen in Tilburg en op woensdag reed ik weer naar Utrecht. De KreaDoe begint en ik mag helpen bij de workshops van goedkoopstekralen.nl :) De hele dag door komen mensen langs en Renate en ik kleien wat af. Als er geen mensen zijn voor een workshop demonstreren we aan een speciale balie zodat de mensen toch blijven staan.

Donderdag ga ik leren hoe ik om moet gaan met lastige types (zoals mezelf?) en op vrijdag cursus ik lekker verder in Tilburg, eens kijken hoe zoekbomen het zoeken kunnen vergemakkelijken. Keikapot, maar toch wel zin om zaterdag eens écht naar KreaDoe te gaan. Zoveel heb ik nou ook weer niet gezien van de beurs zelf. Tot op het laatste moment heb ik nog niet besloten wat mijn vervoermiddel van de dag wordt. Ik zit in de auto en die blijkt me naar Utrecht te brengen. Maar ik héb helemaal geen zin om weer een uur over dat kleine stukje binnenstad te doen! En dan zie ik ineens het bordje P&R. De beste uitvinding sinds er treinen rijden. De sneltram brengt me tot op het Jaarbeursplein. Dat is nog eens luxe. Ik zwerf heerlijk over de beurs, al moet ik bekennen dat ik heel wat kramen links (of rechts) laat liggen. Al dat papier zegt me hoegenaamd niks. Ik kan me ook niet echt voorstellen dat iemand gewoon papier komt kopen op een beurs. Wol, en dan nog liever mooi katoen, dát spreekt al meer tot mijn verbeelding. Wol mag ook, maar dan wel graag zonder acryl. Schijnt lastig te zijn. Nieuwe technieken, of dat nou op kleigebied, handwerkgebied of draadgebruik is, ik geniet ervan. Dus ik ga thuis een breivork uitproberen op kleurtjeskatoen, draad buigen in allerlei vormen (en met fimo erbij) en kleien, kleien, kleien. Wat was het leuk om Facebook- en andere vrienden in real life te zien en spreken!

Maar kan iemand mij nou uitleggen wat er zo mooi is aan de Dom van Utrecht? Misschien moet ik nog eens teruggaan en alle 465 treden beklimmen? Of zouden ze inmiddels een lift hebben geïnstalleerd?

De viool van mijn moeder (Yvonne van den Berg)

Ik was één van de gelukkigen die de autobiografische debuutroman van Yvonne van den Berg De viool van mijn moeder mochten lezen vóórdat deze in de winkel zou komen te liggen. De eerste reactie in één woord na het lezen? Heftig!

Else vertelt het verhaal van haar jeugd. Een onbezorgde jeugd, opgroeiend in de Betuwe, vriendinnetjes en leuke mensen om haar heen. Maar dan moet ze verhuizen naar Friesland en daar heeft ze echt geen zin in. Haar vader krijgt een betere positie, hij zegt de advocatuur gedag en wordt rechter. Haar moeder die zo graag en goed tenniste moet ook in Friesland een nieuw leven beginnen en dat valt haar zwaar. Langzaam verandert het boek met muzikale anekdotes doorspekt in een wrang verhaal. Het verhaal van overleven als derde generatie na de oorlog. Leven met de geheimen van de oorlog. Toevallig opvangen (en als nieuwsgierig kind doorvragen!) wat het grote familiegeheim is. Wat? Háár opa? Die lieve man? Die muziek voor haar speelt? Hij zou fout geweest zijn? En je mag er met niemand over praten want dan laten de mensen je vallen. Toch wordt er thuis steeds vaker en opener over de oorlog gesproken. Maar dan wel door haar moeder, de dochter die getekend is door de oorlog. De dochter die zichzelf steeds verder in een slachtofferrol verstopt en, terecht of niet, de buitenwereld steeds vaker met argusogen bekijkt. Het is verleidelijk om toch je beste vriendin te vertellen over Het Grote Geheim. Tenslotte drukt het vreselijk op je. Maar Else voelt zich bedrogen als haar beste vriendin het wél aan haar ouders vertelt. Kan ze dan inderdaad niemand vertrouwen? Een volgende verhuizing volgt. Nu kan ze niet meer in de gaten houden of haar vriendin het Grote Geheim niet verder zal vertellen. En moet ze wéér op zoek naar nieuwe vrienden. Wéér wennen in een nieuwe omgeving en dat terwijl haar moeder steeds vaker wegvlucht in haar slachtofferrol, niet de liefhebbende moeder is die Else zich wenst.
Op een dag vindt Else op zolder een oude vioolkist. De viool moet wel van haar moeder zijn. Waarom speelt ze er niet meer op? Als de viool nou eens gemaakt kon worden dan konden ze samen spelen. Bladmuziek! Voorzichtig probeert Else de bladen te herstellen met nieuw plakband. Misschien kan ze deze muziek, geschreven voor viool ook wel op haar fluit spelen. Haar moeder is niet blij met deze ontwikkeling.
Wanneer Else naar het conservatorium gaat en elders gaat wonen wordt de moeder-dochter-relatie er niet beter op. En als Else de vrouw van haar leven wil voorstellen kan haar moeder niet anders dan haar verwijten dat ze “toch alle kansen” had en deze niet wil gebruiken. Een en al onbegrip.
Het onbegrip en de verwijten groeien Else boven het hoofd en ze besluit haar moeder een tijdje niet te zien. Else ontdekt dat ze meer over het verleden van haar opa te weten kan komen door het dossier in te gaan zien. Na een dag lezen is haar veel duidelijk geworden en de chaos in haar hoofd wordt groter. Een therapeut helpt haar de chaos te ordenen, het is ook deze therapeut die haar naar het ziekbed van haar moeder stuurt. De laatste maanden van haar moeder waarin ze anderhalf uur per week achter elkaar probeert geen verwijten aan te horen, spelletjes te spelen en te doen alsof er niets aan de hand is.
Als haar moeder sterft en het fluitconcert bij haar afscheid wil horen knapt er iets bij Else. Hoe kon ze, zelfs na haar dood, haar dit aandoen? Maar dan, na jaren gehoord te hebben dat ze begrip moest tonen, ontstaat het besef. Else begrijpt waarom haar moeder niet anders kon.

Een zeer aangrijpend boek. Wij mochten nooit iets vragen over de oorlog maar er zijn toch zeer veel herkenningspunten. Ook wij moesten steeds “begrip hebben” voor de vrouw die onze moeder was. De vrouw die niet wist hoe ze moest leven, bang was voor het leven, net als de moeder van Else. Ook mijn moeder speelde vroeger viool…. Ik geef het boek 5 sterren. De herkenning was ongelooflijk en soms mooi confronterend.



Hier kun je het eerste hoofdstuk lezen. Op de website kun je verschillende werken uit de roman beluisteren.
Vanaf 14 november heeft het Noord Nederlands Orkest een concertserie met inleidingen door Yvonne van den Berg. Het programma van de concertserie is samengesteld uit werken die een belangrijke rol spelen in de roman: Suite voor orkest nr. 2 van Bach/Mahler, het Vioolconcert van Mendelssohn, uitgevoerd door de beroemde Nederlandse violiste Liza Ferschtman, en Symfonie nr. 4 van Brahms.

Beurs

Normaal gesproken ben ik helemaal beurs na een beursbezoek. Ook dit keer lig ik weer uitgeteld op de bank bij te komen. Maar wat wás het leuk! Dit was een totaal andere manier om een beurs te bezoeken. Enkele grote verschillen: normaal loop ik alleen, nu gezellig met K. Normaal ben ik héél snel weg bij bepaalde stands, nu gaan we zelfs op zoek naar bepaalde stands. Het is wel heel apart om als mevrouw F rond te lopen. Mevrouw F heeft prijs. En die prijs is bij ons terecht gekomen (en bevestigd!). Het is wel opvallend hoe de verdeling van de creativiteit is veranderd in de afgelopen jaren. Zo'n 10-15 jaar terug was er enorm veel animo voor textielverharders. Niet één stand houdt zich hier nog mee bezig. Is Nederland uitgehard?

Bijna de helft (!) van de kramen hield zich op de een of andere manier bezig met kaarten maken. En het gaat zo slecht met de post? Wat doet half Nederland dan met die kaarten? Sommige standhouders bieden de mogelijkheid een workshop te volgen. Hoewel je dan even kunt zitten hebben we hier toch echt geen trek in. Wel sta ik nog even héél vriendelijk een meneer van Herbalife te woord, ik had gewoon te laat in de gaten voor welke organisatie hij stond. Als je dan geen telefoonnummer wilt geven en hij vraagt na afloop van de enquête of ze telefonisch contact mogen opnemen.... Volgens K waren mijn antwoorden ook wel tegenstrijdig. Tja, ik was mezelf niet :-)

Maar nu dat andere beurs.... Op 8 oktober werd dan toch mijn matras van Varia passie voor slapen gebracht. Die nacht heb ik voor het eerst in lange tijd weer eens goed geslapen. Je moet "wennen" aan een nieuw matras? Met mijn reislustige instelling merk ik echt meteen of een matras lekker ligt! Niets is zo erg als flink veel voor een nacht wakker liggen te moeten neertellen. Hotels zouden verplicht moeten worden goede matrassen te voorzien (tip? zie link hierboven ;-) ). Mijn slaapkamer is, alleen door het matras te vervangen, omgetoverd tot een eersteklas hotel (zonder ontbijtservice, da's dan wel weer jammer). Natuurlijk word ik nog wel wakker ergens midden in de nacht. Ik zeg gedag tegen de vleermuizen, uilen en andere nachtdieren en draai me weer om. En nu komt het.... ik val dan ook weer in slaap! Boeken moeten voortaan overdag of 's avonds worden gelezen, 's nachts slaap ik.

Wat ik nog meer doe als ik beurs ben? Oude en nieuwe tijdschriften lezen, boeken verslinden, haverkoek bakken, dvd kijken, klungelen en knutselen... Kortom, van alles en eigenlijk niet veel. Vroeger zou ik gezegd hebben: niks gedaan vandaag. Dan valt het toch wel mee als je het opschrijft.

de Test door Joelle Charbonneau

Normaal begin ik niet achteraan met een review maar nu dan een héle kleine uitzondering: wat ben ik blij dat het eerste hoofdstuk van deel 2 al te lezen was!
Ik ben blij dat ik één van de uitverkorenen was om dit prachtige boek te mogen testen. Dank aan Karakter Uitgevers bv!

YA-boeken zijn óf heerlijk om te lezen óf te slap om door te gaan. De test hoort duidelijk in de eerste categorie. Ieder hoofdstuk bouwt de spanning goed op, en je wilt echt alleen maar doorlezen. Zou de wereld er echt zo uitzien nadat hij "ontploft" is? Met een beetje fantasie volg je het hele traject, alle dorheid en verdorvenheid zie je voor je. Mensen veranderen niet, zelfs niet als ze 7 oorlogen hebben overleefd. Het blijft een kwestie van overleven, maar ook van elkaar helpen toch de finish te halen.

Cia Vale wil dolgraag tot de uitverkorenen van de Test behoren. Maar weer wordt er niemand uit hun kolonie geselecteerd.... maar dan komt de volgende dag en blijken er toch 5 kandidaten geselecteerd te zijn, waaronder Cia zelf. Familie en vrienden moet ze achter zich laten, met een skimmer gaan de kandidaten op weg naar de Test. De test zelf bestaat uit verschillende onderdelen, de Testfunctionarissen zijn meedogenloos. Je moet er toch niet aan denken dat dit soort toetsen echt zouden bestaan! Maar ondertussen word je wel meegezogen in de dynamiek van het verhaal. Je krijgt sympathie voor vele uitverkorenen, vooral voor die uit de Vijf Meren. Kun je je landgenoten wel vertrouwen? Hoe is het om iemand niet te kunnen vertrouwen? Hoe is het om tegenstand in de meest vreemde vormen te ondervinden? Na een tocht van enkele weken, tijdsbesef is er nauwelijks tijdens deze reis, vol bizarre avonturen en bloedstollende momenten komt er een einde aan de laatste Test. Maar dan nóg blijft het verhaal spannend.
Slechts enkelen zullen de Universiteit binnenstappen. Slechts enkelen zullen het in zich hebben om straks leider van het Land te worden. Een land dat ooit Amerika heette. Het is duidelijk dat de strijd in het tweede en derde deel zal doorgaan.

Het lijkt een "gewoon" proefwerk...



Het duurt nog enkele maanden voor deel 2 en 3 te lezen zijn. Maar reken maar dat ik die ga lezen!
Joelle Charbonneau woont in Chicago, niet geheel toevallig dat deze stad in het boek een rol speelt? Als ze niet schrijft werkt ze als acteer- en stemcoach. Zomaar 3 leuke beroepen in één persoon verbonden.

van home naar huis

Dinsdag 1 oktober... het zit er weer op, het seizoen is weer voorbij, ik moet weer aan de terugreis beginnen. Soms vind ik het wel lastig om 2 thuis-adressen te hebben. Om het makkelijk te maken? Het ene is home, het andere thuis. Gelukkig regent het bijna de hele weg naar Rosslare. Ik zou bijna heimwee naar de laatste paar mooie dagen krijgen. Maar zelfs met regen blijft Ierland toch een mooi land. Ik ga nog snel even om wol-advies bij Marina langs. En in Wexford staat nog een Tesco die bezocht moet worden. Met een heerlijke salade bij de hand sla ik nog even af naar Lady's Island. Het ligt zo'n 4 kilometer van de hoofdweg vanuit Tagoat, een kleine 11 kilometer vanaf de haven van Rosslare. Lady's Island is een klein dorp (met kasteel, toren, kerkruïne en begraafplaats) en eigenlijk een soort bedevaartplaats. De hoofdreden van mijn bezoek is echter het meer. En als het dan ook nog even gestopt is met regenen dan is de oever van dit meer een uitstekende plaats om de salade te verorberen. Het is dé broedplaats van sternen. Vooral de Grote Stern en de Dougalls stern broeden hier. Vooruit, niet in het najaar maar het blijft wel een prachtige rustige plek.

In mei was ik bij het naar boven rijden op de ferry bijna tegen de kant gereden. Het is heel erg steil naar boven toe. Bovenaan is het dan wel mooi maar beslist geen pretje om naartoe te rijden. Dus vraag ik of ik niet op het benedendek mag staan. Ja hoor, baan 1. Wat dat inhoudt? Dat ik dus in m'n uppie in een héél smal stukje mag gaan staan en omgeven word door flinke grote trailers en trucks :D maar ik laat me niet kennen, daar rijd ik gewoon in! En dat anker dat in de weg lag? Tja, had je dat maar op tijd aan de kant moeten leggen. De kapitein is van Oekraïense of Uruguayaanse afkomst. Heb ik niks op tegen, hij zal als kapitein best goed zijn, maar te verstaan? Nou nee. Ik denk dat we dus naar Pakistan afreizen. Ach, zie ik weer eens wat anders, toch? De wijn van Tesco helpt om in te slapen (denk ik, oppassen dat ik niet dronken wordt van 18,7 cl). En ondertussen brei ik een groot deel van een col, lees ik een dwarsligger dwars uit (Wachten op woensdag, Nicci French, wel toepasselijk dacht ik zo), vermaak ik me met Facebook zolang er verbinding is...

Om 16 uur leggen we aan in de haven van Cherbourg. En omdat ik dus in baan 1 sta.... duurt het wel even voor ik 1. bij mijn auto ben (laverend tussen trucks en andere grote voertuigen) en 2. eer ik het schip kan verlaten. Want uiteraard moeten die grote bakbeesten er eerst af. Het is stralend weer! Vrolijk rijd ik dan ook naar Val-de-Reuil. Bij aankomst ziet het er ongeveer zo uit, vooral als je van de verkeerde kant nadert is het hotel lastig te vinden. Om half 9 's avonds is het gewoon donker.

Ik slaap weer Eerste Klas (Première Classe) en eet niet minder. Op loopafstand zit een enorm goede Italiaan (Del arte, vriendelijke mensen en lekker eten).

Op m'n dooie gemak rijd ik donderdagmorgen eerst maar eens naar de Carrefour om wat wijn in te slaan. En dan begint de echt lange terugtocht. Ik wilde eerst wel via de kleine weggetjes rijden maar heb daar, gezien de te rijden tijd, toch maar van afgezien. Veel vrachtverkeer, een tankstation zonder benzine (leuk als je meter aangeeft dat je nu toch echt wel moet zorgen voor nieuwe brandstof), file in België maar dan toch, via de Liefkenshoektunnel (scheelt 3 kwartier extra file!) sta ik rond 6 uur 's avonds op de stoep. Auto leegmaken en een parkeerplaats zoeken. Op het plein zijn ineens 2 plekken voor elektrische auto's vrij gemaakt, er zijn toch nog genoeg plaatsen over voor alle andere parkeerders? Jammer dat deze auto nog niet op elektriciteit rijdt.

Morgen weer werken. Het wordt tijd dat ik dan nu echt ga slapen!

Run

Gisteren vond niet alleen de CastletownHouse Market & Craft fair plaats maar ook de jaarlijkse Liz McDonnell Run. Gezellige mensen die 5 kilometer voor het goede doel lopen, rennen of joggen. Het was de hele dag prachtig weer, dat geeft natuurlijk ook iedereen goede zin. De Dublin Fire Brigade liet de doedelzakken ook flink klinken, je hoort ze van ver aankomen. Ik ben vergeten te vragen of zij ook die 5 kilometer meegelopen hebben.

Na afloop van de dag ziet "mijn" stal er weer uit zoals een stal eruit "hoort" te zien.

Vrijdagavond zijn we de stad ingetrokken. We gaan niet zo vaak naar Dublin, als ik er één keer per jaar kom is het veel. Het is er wel altijd gezellig, vrolijk, druk, energiek. Dit keer gingen we naar Bewley's Cafe Theatre om een optreden van Stephen James Smith (een dyslectische poëet) en Enda Reilly (singer/songwriter) bij te wonen. Ze kregen versterking van Aidan Murphy. Als je ooit wilt genieten van de combinatie woord en muziek moet je echt een voorstelling van Smith&Reilly bijwonen!

En als je toch in de stad bent... moet je echt eten bij Cornucopia. Een uitstekende vegetarische maaltijd met 2 salades tegen een zeer betaalbare prijs. Een waar genot! We kwamen hier al toen het nog een klein restaurantje was, alleen het eerste deel waar je nu je eten bestelt was geopend. Nu is er een tweede ruim lokaal bij én een bovenverdieping. Tip nodig? Ga boven genieten!

De kool en sla van de markt waren zo goed bevallen dat we zaterdag maar weer teruggegaan zijn. Er is weinig keuze maar wát er aangeboden wordt is dan ook wel weer topklasse. Dit keer hebben we een kool gegeten die bijna net zo hard slonk als spinazie maar wel veel beter smaakte. Er was ook een stal waar appelsap geperst werd. Niet om te verkopen, je kreeg gratis een glas, maar om te laten zien hoe de pers werkt. De pers kan ingezet worden bij je thuis als je enorm veel appels te verwerken hebt. Sympathiek!

Fairyhouse Market

Soms zeggen foto's meer dan woorden. Als je éénmaal per jaar naar Fairyhouse Market gaat blijft het leuk om te doen.

Inflatie

De inflatie heeft hard toegeslagen in Ierland. Geen wonder dat ik geen bloemen kreeg voor mijn verjaardag :(

Het is overwegend prachtig weer. En wanneer het toevallig even regent vermaak ik me wel met de beelden. Sinds gisteren is het niet gewoon mooi, maar stralend weer. Indian summer! Als het om 8 uur 's avonds nog 20 graden is mag je toch beslist niet klagen. Vandaag zijn we maar even op de markt gaan kijken. Eerst bij de molen van Skerries, welgeteld 4 kramen... Ik houd van die molen. De glutenvrije koek moest wel weggespoeld worden met thee om niet in een droge hoestbui te eindigen. Er was een expositie van tekeningen geïnspireerd door Beatles-songs. Prachtig! Binnenkort hangt The Bulldog aan onze wand te pronken :)

De volgende stop is Lusk, we zijn weer op de terugweg dus. Hier staat één hele groentekraam. Maar die heeft dan wel mooie paksoi dus het avondeten is nu ook beslist. De kerk annex towers van Lusk blijven mooi. Dit keer konden we ook in de kerk zelf, wie weet kom je zo ook wel een stukje verder in de torenruïnes. Dat laatste viel dan wel weer even tegen maar wat was het leuk om even de repetitie van de meiden mee te maken. Het was geen religieuze dans.

In Donabate verwachten we niet echt veel van de markt. En juist hier treffen we bijzonder lekkere verse groenten en geitenkaas.
Dit is slechts een klein stukje van het Ierse leven. Eens kijken of ik een toelichting kan geven waarom dit het tweede thuis is. Oftewel dit is home en daar is thuis. Een raam met een window box kan me zo blij maken.

Het spelen in de pub is een ervaring op zich (welke ik graag iedere week weer onderga). De half volle glazen (ze worden echt wel vol neergezet), de bride to be met de hele club vriendinnen, Donal die viool speelt (zoveel leuker dan de accordeon), het aantal muzikanten dat begint bij 4-5 en eindigt bij 17-18, een tinwhistle is geen eenvoudig fluitje in de handen van een echte fluitist, de wandversiering, de ambiance, kortom niet te beschrijven eigenlijk. De leukste pub staat nog steeds in Dunboyne. Donderdagavond is the-time-to-be-there. En... geen enkele avond is hetzelfde!

Op het terrein van St Ita staan enkele -helaas niet meer in gebruik zijnde- prachtige huizen. Een groot deel van St Ita is ook niet meer in gebruik. Wat zou ik daar graag wonen.... St Ita is van oudsher een opvang voor mentaal gehandicapten. Het is eind 19e eeuw gebouwd. Portrane was toen een afgelegen peninsula ten noorden van Dublin, qua toegankelijkheid is er wel wat veranderd! Vroeger kwam je er eigenlijk niet meer uit als je daar gehuisvest werd, nu zijn de mogelijkheden iets breder.
Stel je voor.... het eerste huis op de foto staat in een stuk bos iets verder van de andere huizen af. Er zijn ook straatjes, sommige nog deels bewoond. Maar wat ik echt helemaal te gek zou vinden? Hadleigh Lodge opknappen. De derde foto is het uitzicht vanaf de achterkant van de lodge.

Ik stel me zo voor dat mijn droom nog iets realistischer is dan de eigenaar van deze droom. Het staat inmiddels voor anderhalf miljoen te koop. Het huis is verlaten, helaas dus ook de toegang tot "mijn" zwembad. Deze maquette stelt de droom voor. Het heeft niet lang mogen duren. Jammer dat het leeg staat op dat prachtige plekje in Portrane. Anti-kraak wil ik het wel betrekken maar toch niet voor altijd bewonen, te kil, te groot, teveel staal. Een enkele stoel en tafel moeten een bewoonde indruk geven. De draden uit de muur waar de tv en stereo heeft gehangen vertellen wel anders.

Nog een klein uitstapje naar Timahoe dan. The Monastery shop maakt al uw banken en stoelen weer als nieuw! De vraag is alleen wanneer... maar die factuur die volgt wel een keer, misschien :)

Passie voor Slapen

Om vijf over zeven loopt de wekker af. Ik lig al enkele minuten te kijken naar de digitale cijfertjes. Totaal niet uitgeslapen, ik voel iedere vezel van mijn lijf. Als snaren zo strak gespannen zouden staan knapten ze vanzelf. Een warme douche brengt een klein beetje verlichting maar wakker word ik er niet van. Sheila, mijn begeleidster naar onbekende bestemmingen vertoeft nog steeds in Ierland, dus heb ik de route goed leesbaar uitgeprint voor het geval de phone het laat afweten (vooruitziende blik?). Maar hoe zat het toch ook al weer bij Rotterdam? Ik moest dus wél richting Den Haag, dan Capelle enzovoorts. Daar kom ik achter als ik de verkeerde baan heb gekozen. Dat kost minuten.... En mijn links-rechts-coördinatie helpt ook al niet veel. Toch kom ik, niet al te veel te laat gelukkig, veilig en goed aan in Alphen aan de Rijn. Op Facebook las ik een oproep om bedden te testen. Omdat ik eindelijk wel eens goed wil kunnen slapen, en ik ben ervan overtuigd dat een goed matras en eerste vereiste is, besluit ik mijn kans te wagen en geef ik mij op als beddentester. Gelukt! Ik ben uitgekozen als één van de testers. En vandaag wordt dan bekeken welk matras voor mij geschikt zou zijn.

Kees Goddrie, eigenaar van Varia Passie voor Slapen, begroet mij en meteen voelt het al goed. Bij een kop thee (lekker na zo'n rit op zaterdagmorgen!) krijg ik meer uitleg over Passie voor Slapen. Samen met een fysiotherapeut heeft hij een nieuw matras ontwikkeld. Eigenlijk 3 nieuwe matrassen want ze zijn in 3 verschillende hardheden leverbaar. Wat Pullman kan moet beter kunnen, dat idee. En het werkt! Reuma is nu eenmaal een (letterlijk) pijnlijke zíekte en een goed matras zou daarbij heel wat verlichting kunnen geven. Ik heb al minstens 20 jaar niet meer op mijn rug kunnen liggen, het trekt dan meteen in mijn rug. Op verzoek van Kees ga ik nu toch.... en in no-time verdwijnt de normaal aanwezige pijn! Weird! Dit is een hele rare gewaarwording. Ook op mijn zij rust ik meteen beter dan op mijn matras thuis. Wat jammer dat het pas in september geleverd kan worden.

Dit is niet zomaar een slaapadvies, je merkt aan alle kanten dat hier over nagedacht is. Hier zit iemand met echt aandacht voor de andere mens en de slaapbehoefte. Zelfs aan het kussen is gedacht, gewoon als onderdeel van het hele slapen. Ik ben blij dat ik uitgekozen ben om dit matras te mogen uitproberen. Zal ik 3 maanden vakantie nemen en bijslapen? Als dat zou kunnen.... gelukkig vind ik mijn andere baan nog steeds veel te leuk en afwisselend. Het testen wordt dan toch echt een bijbaantje :-)

Via het Westland rijd ik terug. Voor mijn hobby tank ik op vreemde plekken en speel ik meteen even mystery guest. De ANWB mag wel wat aan haar routeplanner doen! Zij weten toch ook wel dat een bepaalde weg is afgesloten wegens groot onderhoud? Nee, laat iemand zonder werkende navigatie lekker door het land zwerven (hoe deden we dat vroeger dan???). Het betekent wel dat ik door een van de lelijkste straten van Nederland mag rijden, Europalaan heet het geloof ik. Geef iedereen een zeildoek om het balkon op te fleuren, hoe armoedig dit overkomt heeft niemand zeker bij stilgestaan? Het maakt het aangezicht van het gebouw niet vrolijker volgens mij.

Dat het Westland voornamelijk uit glas bestaat wist ik wel, maar dat het architectonisch gezien vol staat met absoluut lelijke gebouwen had ik toch niet verwacht. Te lelijk, hier verknoei ik geen foto's aan, zelfs niet digitaal (alsof je nog voor iedere foto een bedrag kon berekenen, een 36-opname-rolletje kost x dus 1 foto kost y).

Amorphophallus titanum

In het wild zal ik deze plant waarschijnlijk wel nooit tegenkomen, de equatoriale regenwouden van Sumatra staan niet op mijn verlanglijstje. In het wild geeft deze reuzenaronskelk eens per 3 jaar een bloem. Maar in ballingschap (ook wel in cultuur genoemd) mag je blij zijn als er een bloem tevoorschijn komt. De Hortus Botanicus van Leiden heeft voor het laatst een bloeiende kelk gehad op 25 augustus 2008. De Nationale Plantentuin van België bezit 2 exemplaren. De eerste kwam op 5 augustus 2008 tot bloei en de tweede op de 26e augustus van dat jaar, een soort competitie met de Nederlandse kelk dus. De plant bloeide echter al weer op 15 maart 2011. En nu, binnen de 3 jaar al weer een bloem. Knap staaltje! Wat ik dan wel heel sympathiek vind is dat de Plantentuin haar poorten 3 dagen lang tot 10 uur 's avonds geopend houdt zodat iedereen die wil haar kan bewonderen. Die Belgen zijn wel slim, je wordt via een kleine omweg naar de kas geleid, zo zie je ook meteen iets van de rest van de tuin en kun je de hele avond genieten van allerlei geuren en kleuren. Als je dan eindelijk in de rij staat ben je blij als je al een glimp opvangt.

In een enorme pot staat de 130 kilo wegende knol met de bloem. Via een klein trapje kun je hem van dichterbij bewonderen. Een gids geeft continu toelichtingen.

Zo mooi zoals de neergaande zon het blad extra kleur geeft. Toch is dit niet de enige mooie plant in deze zeer uitgestrekte plantentuin. De kassen zijn onderverdeeld in leefstijlen. Zo was het zwetend warm in de kas van het regenwoud, maar eenmaal door de schuifdeuren kwam een verkwikkende koelte over je neer. De gids die daar zat vond het nog wel te warm maar volgens mij moest hij dan maar eens een tijdje in het regenwoud gaan staan, dan wist hij pas wat warmte was!

De kas in de kas had ook wel wat.

Gelukkig stonden ook her en der banken zodat je gewoon op je dooie gemak kon genieten van al dat moois. Deze boom bijvoorbeeld spreekt toch zeker tot de verbeelding? De stekels dienen om wilde dieren tegen te houden. Als je de naam leest denk je dat die makkelijk te onthouden is... vergeten dus :( en ik kan hem ook niet zo gauw op tinternet traceren, wel plaatjes van de boom maar niet de naam.

Wat ik dus absoluut niet snap is waarom mensen namen moeten kerven in planten. De plant wordt er beslist niet mooier op, het blad wordt zwaar beschadigd. Als iemand mij kan uitleggen wat de lol hiervan is? Ik vraag me ook af of zo'n blad zich weer kan herstellen. Ik vrees van niet. Wanneer doe je zoiets? Aan de namen te zien is het door jongeren gedaan. Liepen die dan alleen door die kas? Wordt dit in de nabijheid van vrienden gedaan? Waarbij ik me dan ook meteen afvraag of er niet ééntje bij loopt met moraal die de rest tot de orde kan roepen. Is dit stoer? Zeker niet in mijn ogen!

Net buiten de kas staan verschillende potten met kweek. Zo ook de mini chocoladepaprika. Paprika kan zoet zijn, chocola maakt alles wel lekker dus de combinatie geeft vast een apart smaakje aan het eten.


Her en der staan en zitten ook allerlei beelden. Deze houten exemplaren passen wel heel mooi in de tuin.

En iedere vijverbezitter en/of -liefhebber haalt zijn hart op bij de verschillende vijvers, zowel in als buiten de kassen. In de kas heb je wel de allermooiste planten. In juli dit jaar is er zelfs een speciale dag geweest waarop ouders hun baby konden laten fotograferen liggend op een van deze reuzenwaterleliebladen, het lijken net grote groene bakblikken op het water.

Het is prachtig weer en zo kom ik ook nog even bij het Herbetum. Een minikas met mooie agaveplanten. Vooral de kas zelf is heel mooi om te zien. Doorlopen zou leuk zijn geweest ware het niet dat de wandeling dan ver na sluitingstijd zou zijn afgelopen, mijn voeten na een dag werken al flink opgezet waren en ik ook nog terug moest rijden (en lopen naar de uitgang). Maar ik ga zeker nog eens terug! De toegangsprijs is zeer schappelijk, slechts 6 euro, maar ik denk dat ik een jaarkaart opteer. Stel je voor dat je een een jaar lang naar deze tuin kan rijden, een dwarsligger mee en genieten maar!

Tenslotte wil ik ook nog graag deze foto opnemen in dit blog. Zo ben ik zelf ook ooit begonnen...

er zijn ergere dingen....

Wat een vreselijke dooddoener is dat eigenlijk! Ik las dit commentaar ergens op Facebook. Natuurlijk, ik kan ook 1000 ergere dingen bedenken. Erger dan wat? Wat is eigenlijk de maatstaf? Als je dit antwoordt, bagatelliseer je dus eigenlijk meteen dat wat de ander -misschien wel na heel erg veel schroom overwonnen te hebben- aan de wereld toevertrouwde. Want om nou te denken dat alle "vrienden" op Facebook echt jouw vrienden zijn? Het zijn, net als jij en ik, poppetjes op de wereld die elkaar om wat voor reden dan ook tegenkwamen op een sociaal medium dat toevallig Facebook heet. Lang leve tinternet. Je hebt waarschijnlijk gedeelde interesses. Je deelt creativiteit, je leest beide graag dwarsliggers of goede thrillers, maar dat is toch echt iets anders dan vriendschap.

Ik accepteer niet zomaar iedereen als "vriend". Soms krijg je uitnodigingen van mensen waar je nog nooit van gehoord hebt, nog geen enkele post van hebt gelezen. Dan vraag ik "waar kent u mij van?" en in 99% van de "aanvragen" hoor ik nooit meer iets. Geen idee wat deze mensen bezielt, geen zin om daar verder over na te denken. Dan denk ik liever na over de "ergere dingen". Wat die dan ook mogen zijn. Erger is subjectief.

Foto's zijn ook zeer subjectief. Waar de een vrolijk van wordt krijgt de ander depressieve gevoelens van. Iedere keer als ik voorbij deze bomen rijd word ik weer vrolijk. Het wordt tijd dat ik weer eens die richting op ga.