's Avonds rijd ik in de stromende regen naar parkeerbeheer. Nu kun je niet voor de deur parkeren en was ik niet echt gekleed op regen. Drijfnat constateer ik dus dat de medewerkers een feestje hebben en ik voor niets geprobeerd heb de parkeervergunning op het juiste kenteken te zetten.
Zaterdag wordt hij als boodschappenkarretje gebruikt (o ja, die parkeervergunning... bijna vergeten, toch geregeld). Zondag heb ik het druk genoeg met het regelen van de laatste dingen voor het Boekenhof (de kramen moeten worden opgebouwd en de indeling nog eens nakijken) en maandag ben ik dus van half 7 's morgens tot kwart voor 9 's avonds een boekenwurm. Compleet kapot duik ik m'n nest in. Dinsdag een nieuwe dag en dan mag ik lekker naar Kruisland, Lepelstraat, Steenbergen... kortom de nieuwe pinda uitproberen!
Ik geniet van de omgeving richting Kruisland. Het blijft mooi daar in de buurt van de boven- en benedensas. Om half 9 heb ik de situatie opgenomen en kunnen we de plannen in Steenbergen gaan bespreken. Dat was dus het plan. Maar daar dacht de pinda anders over. Er gaat een lampje branden en ik heb inmiddels begrepen dat dit een veeg teken is. Daarbij wil hij ook echt niet meer optrekken. Dus stop ik maar langs de kant van de weg en ga maar eens op zoek naar een telefoonnummer. Via het autobedrijf kom ik bij de Fiatservice terecht. Zij schakelen de wegenwacht in. Het is zonnig, de vogels fluiten vrolijk maar wachten duurt nou eenmaal altijd te lang. Ik vermaak me ondertussen een beetje met Facebook. De wegenwachter (bestaat dat woord eigenlijk wel?) gaat op zoek naar een aansluitpunt (huh??) en deze blijkt achter een paar schroeven verstopt te zitten. Met een meetapparaat bekijkt hij de situatie, constateert niet wat er aan de hand is maar concludeert wel dat hij na een reset weer start en ik weer kan rijden. Een rondje Kruisland bevestigt dat hij niet meer uitvalt. Ik rijd vrolijk naar Steenbergen, verlate bespreking. Net voor de bieb luid getoeter. Patricia met een thermoskan koffie :D dat noem ik nou nog eens vriendschap!! Overigens dank aan alle vrienden die me op welke manier dan ook wel wilden helpen!
Na enkele afspraken gemaakt te hebben wordt het hoog tijd om naar Lepelstraat te rijden. Ja, dat had ik gedacht :( pinda wil niet, lampje brandt weer. Ik rijd stapvoets naar Patricia en daar bel ik opnieuw de Fiatservice. Een heerlijke koffie tijdens het opnieuw wachten op de wegenwacht. Deze keer komt er een iets oudere meneer die waarschijnlijk iets meer ervaring heeft met het meetapparaat en concludeert dat er echt iets fout zit, dat dit iedereen kan overkomen maar dat hij me niet kan helpen. Dit moet door een officiële Fiatgarage gerepareerd worden. Wat dat "dit" is snap ik van geen kanten maar dat het serieus is, wordt me snel duidelijk gemaakt. Met 18 km per uur rijden we naar de dichtsbijzijnde Fiatdealer. We worden zelfs ingehaald door een tractor!! De dealer blijkt een "specialist" te zijn maar mag niet sleutelen aan mijn auto. Hij kan het wel maar zal de reparatie nooit betaald krijgen en dus begint hij er maar niet aan. Ik mag wachten op een sleepauto (18 kilometer bij 18 km per uur is niet echt verantwoord). Opgeladen naar de echte reparateur. Volgens de sleper een garage met uitstekende vaklui. Wel raar dat de verhalen anders zijn dan... Echt vriendelijk vond ik ze niet.
Sorry, ik vond het echt wel aardig dat ik een kop soep kreeg, ik had al vanaf 8 uur niet meer gegeten en het was inmiddels 2 uur, maar verder komt u nou echt niet sympathiek over, het leek wel of u me een enorme lastpak vond dat ik zomaar met een nieuwe auto met panne durfde komen en dan ook nog geen papieren bij me had. Alsof ik van tevoren bedacht had dat ik na 199 kilometer stil zou komen te staan.
Er komt nog een klant binnen. Mevrouw begint te lezen in 100%NL. Nu had ik vrijdag -door de nieuwe radio- voor het eerst gehoord van een radiostation met die naam (en muziek waar ik nou niet van ga juichen), maar dat blad kende ik dus niet. Maakt ook niet uit, een enkele blik erop leerde mij al gauw dat ik het waarschijnlijk wel nooit zou gaan lezen. Onderwerpen die me nou echt niet kunnen boeien. Toen ze het blad uit had begon mevrouw te praten. Nu was ik ondertussen best wel sjaggie geworden (goh...) maar al gauw klaarde dat humeur helemaal op! Wat een prachtmens kwam ik daar zomaar tegen!!! Ze vertelde me dat zij ook een panda hadden gehad maar deze hadden overgedaan aan een vriendin bij wie, vanwege suikerziekte, een been was afgezet. De garage had een speciaal hulpstuk gemonteerd en de vriendin reed er nu iedere dag mee naar haar werk. Dat is toch grandioos om te horen?! Haar man werkte ook daar, als hij nog naar zijn werk ging want hij was 4 jaar geleden geveld door blaaskanker. En ondertussen nog wat meer vormen van kanker. Maar... ze was blij dat ze nog steeds samen zijn, ze vertelde over concerten waar ze samen naartoe geweest waren, over haar werk, over haar zoon, kortom: een inspirerend mens en wat ben ik blij dat ik haar tegengekomen ben!
Het euvel bleek een los stekkertje te zijn dat de aanvoer van weet ik veel wat (benzine zegt A) regelt. Dus niet regelde. Hij rijdt weer als een zonnetje en ik ben weer helemaal happy!
1 opmerking:
Wat een dag Drippie! Maar wel een mooi verhaal!
Een reactie posten