Hertz geeft me deze keer een corsa mee. Ach, het rijdt... en het brengt me bij de winkels (tja, zonder shoppen leef ik niet??) en uiteindelijk in Leixlip, precies op tijd voor het eten! 's Avonds pikken we Séamus op en gaan spelen en genieten in Dunboyne. Kevin is nog wel snel moe dus vertrekken we redelijk op tijd (middernacht) weer naar huis. Maar het was wel een leuke avond!
Vrijdag naar Galway. Tot aan Ballinasloe is er al een snelweg aangelegd. Snel en iets minder snel, maar een gemiddelde van 100 haal ik wel. Erg veel harder ga ik ook niet: ook deze auto trilt flink boven de 115. Ik ga bijna denken dat ze mij begrensde auto's geven!
Net voor Craughwell sla ik even af om een prachtige ruïne te bewonderen. Hiervoor moet ik wel door koeie(n)vlaaien baggeren, maar het resultaat is magnifiek! Zelfs de wenteltrap is nog deels zichtbaar.
Het is zo'n 15 jaar geleden dat we in Galway waren, toen het nog een gezellig, redelijk rustig, muzikaal stadje was. Inmiddels is het dus uitgegroeid tot een drukke, maar nog wel nog steeds muzikale, stad. Het is redelijk mooi weer, dus banjer ik lekker door de winkelstraten. Sommige stukken vind ik nog steeds wel mooi, verder vind ik het echt gewoon enorm druk.
Dus besluit ik ook om daar niet te gaan overnachten maar alvast een stuk terugweg te rijden. Natuurlijk vertrek ik op spitsuur. A zou niet anders verwacht hebben. Het begint ook te miezeren, te drizzelen en gewoon te regenen...
Athenry is een middeleeuwse stad (dorp mag ook), naar eigen zeggen herbergen ze de mooist bewaarde schatten. Maar in de regen is daar niet veel leuks aan te ontdekken. Oké, ik ga wel eens terug met mooi weer. Binnendoor naar Attymon (kwestie van linksaf ipv rechtsaf slaan op de T-splitsing) en dan toch maar de juiste koers naar Loughrea. Een langgerekt stadje aan Lough Riach (=Rea). In een pub die tegelijkertijd dienst doet als restaurant vraag ik naar een B&B en zo kom ik bij Phil in de Olde Mill Meir. Die pub serveert trouwens een uitstekende honey roast duck! Ik besluit even te kijken wat voor winkels daar achter dat parkeerterrein liggen maar zover kom ik niet. Ik hoor een soort veilinggeluiden. En dan beland ik midden op een koeienveiling! Weer eens wat anders dan de disco op vrijdagavond. Een complete mannenwereld, ze waren wel meteen zo vriendelijk mij alles uit te leggen. Leuk!
Het is koud op de kamer, ik ben geen dekens meer gewend. Als je moe genoeg bent slaap je toch wel. Tot je van de kou wakker wordt. Een heerlijk iers ontbijt zorgt ervoor dat ik er voorlopig wel weer tegen kan. Mooi op tijd aanvaard ik de terugweg, genoeg tijd om ook even wat kleine uitstapjes te maken. Al zouden die vást prettiger zijn als het niet zo waaide en regende. Penny's heeft écht dat shirt niet dat A zo mooi vond. Maar wel een wangzakeekhoorn in kerststijl. Erg genoeg om mee te mogen nemen. Mooi op tijd parkeer ik op het vliegveld. Nou ja, in de dichtstbijzijnde parkeergarage dan. En dan heeft het vliegtuig een kwartier vertraging. En nog een kwartier... en nog een kwartier later komen Mirjam en Fay toch echt naar buiten. Leuk!! We rijden naar Amiens street, North Star hotel ligt recht tegenover Connolly Station. Ze dachten toch niet serieus dat ik hun met de bus zou laten gaan... Na het inchecken rijden Mirjam en ik naar de RDS (met een enigszins redelijk grote omweg, kwestie van afslag missen).
De marathon kan beginnen, impossible is nothing. Het inschrijfnummer is opgehaald. Bij het naar buiten gaan verschijnt haar naam op het scherm. Inmiddels is ook Jules aangekomen en gaan we maar eens kijken of de italiaan nog lekker eten wil serveren. Pasta is hét menu van de marathonloper en wij passen ons graag aan.
De dag voor de marathon moet een loper het rustig aan doen. Tja, vertel dat maar eens aan Mir! Dus bezoeken we de Guinness brouwerij, het Trinity College (maar geven geen 9 euro uit om enkele pagina's uit het Book of Kells te mogen bekijken), Grafton Street, Stephen's Green en Temple Bar, waar we uiteindelijk ook weer bij Bruno's pasta hebben gegeten.
Mirjam en ik vertrekken redelijk op tijd terug naar het hotel. Tenslotte is het de volgende dag wel echt op tijd op! Om half 8 staan we bij Merrion's Square en kan het opwarmen beginnen.
De stemming zit er echt goed in, iedereen wenst elkaar good luck. Euforisch bijna. Maar wel heel erg leuk om mee te maken!! Mir start in de eerste groep, weliswaar achterin (omdat ze dat zelf wil), maar toch. Ik wil ook proberen foto's van de start te maken (er lopen maar zo'n 12.500 mensen...) dus ga ik toch alvast naar voren. Net na Amhrán na bhFiann starten de rolstoelers iets voor 9 uur. En dan klinkt het startsignaal. Hoewel de eerste groep "slechts" zo'n 150 meter "diep" is vind ik het toch een enorm lange tijd voor ik Mirjam ontdek. Eigenlijk was ik al bang haar te missen. Natuurlijk heb ik vreselijk veel foto's gemaakt, maar die komen nog apart op tinternet te staan. Nu moet ik zien zo snel mogelijk naar 11 miles te komen. Dit ligt aan het kanaal.
Dat hoef ik dus alleen maar te volgen... nou ja alleen maar... het is gewoon een pokkeneind weg! Maar dan kom ik de Dublin Bikes tegen. Voor 2 euro schrijf ik me voor 3 dagen in. Dat is mooi. En zo fiets ik dus heerlijk langs het kanaal tot Dolphin's Barn. Ruim op tijd kom ik aan, de eerste renners zie ik nog voorbijkomen. Dit zijn de lui die net over de 2 uur zullen finishen. Maar daar is dan toch ook Mirjam! Joepie! De fles energiedrank verwisselt van hand. 
En dan fiets ik weer terug om op tijd te zijn voor de 19 miles. Donnybrook ligt wel boven op een flinke heuvel. En dat is toch wel tough. Zelfs op de fiets weet ik dat ze het lopend erg moeilijk moeten hebben. Daarbij is het geen punt waar veel supporters staan dus moeten we met een paar mensen toch proberen om voor de renners de moed erin te houden. Aanmoedigen dus! Those bloody hills hoor ik toch wel erg vaak...
Owww, nu is het me wel erg duidelijk dat ik ook op het volgende punt moet staan. Omdat ik de punten kies waar ik makkelijk kan komen met de fiets heb ik wel een beetje rek in de tijd. En zo kan ik dan ook de waterval van Donnybrook vastleggen.
Leuk detail... zelfs K&M keken me aan... waterval? Waar dan? Die zie je dus alleen als je deze straat doorgaat, en dan nog niet als je met de auto erdoor komt.
Goed, fietsen naar mile 24. Ik heb het toch maar een stuk makkelijker als Mirjam! Dublin is en blijft een mooie stad. Maar het is wel gebouwd op heuvels. Als ik op mijn uitkijkpunt sta krijg ik haar telefoontje, ze is net voorbij 23... Dit is echt een zware tocht. Maar ze zal hem volbrengen! Er staan gelukkig weer veel mensen om ze aan te moedigen. Eigenlijk vanaf punt 24 tot aan de finish. En daar moet ik nu toch ook snel komen! De renners gaan met een bochtje, ik kan rechtstreeks fietsen. En dus ben ik gelukkig op tijd om bij de finish te zijn. Echt bij de finish kun je nauwelijks nog komen. Maar wel enkele meters verder. Moe, maar toch wel heel opgelucht en blij en gelukkig dat ze het heeft volbracht!
's Avonds vieren we het samen met een Thai curry. Dit was wel een heel bijzonder weekend!!
Mirjam vertrekt de volgende dag weer naar Engeland, ik heb nog tot 's avonds voor mijn vliegtuig richting Schiphol gaat. En omdat ik beloofd had Tesco-soep mee te nemen en een nieuw shirt ging ik nog even op boodschappenjacht. In Celbridge is Tesco 24 uur open. Door enkele vreemde afslagen te nemen kom ik uiteindelijk in Naas terecht en moet ik me zelfs nog haasten om op tijd op het vliegveld te zijn. Maar alle 5 dagen waren de moeite waard!! Het was de meest drukke "vakantie". En ik heb van iedere seconde genoten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten