Ierland in mei

Dan kom je dus na een heerlijke nacht op zee in Rosslare aan en het eerste wat je ziet, nadat je de haven hebt verlaten, zijn de prachtige bremstruiken. De gele velden van Frankrijk zijn mooi, maar kunnen echt niet op tegen dat overweldigende brem-geel.



Omdat Sheila de nieuwe weg (gelukkig) nog niet kent ga ik eerst maar eens een flink stuk over de oude weg. Eigenlijk heb ik geen idee waarom ik haar de weg laat wijzen, alsof ik die zelf na al die tijd nog niet zou kennen?! Maar misschien is het wel haar vrolijke stem die mij gezelschap houdt? Al is er ook niks mis met de muziek op de iPod. Toch zet ik die ook wel eens lekker uit en geniet gewoon van de natuur om me heen. En al lijkt de lucht niet zo helder blauw en valt er af en toe een klein spatje op het raam, het blijft mooi.



Net voor Wicklow krijg ik trek. Gelukkig heeft the Beehive Inn een goede carvery. Free wifi ook, dat het niet werkt maakt niet uit. Laatst hoorde ik iemand verwonderd praten over palmbomen. Hoeveel wil je er hebben? Deze hebben niet eens geleden van de strenge vrieskou. Ergens heb ik ook nog foto's van palmbomen in de sneeuw. Maar het sneeuwt nu niet dus ga ik die foto's ook niet opzoeken, ik zou de weergoden verzoeken :)



Zo rond een uur of 4 kom ik aan in Donabate. Op het voorterrein bel ik A. Volgens mij verwacht hij mij pas tegen 6 uur. Tijd om zijn vriendinnetje te verstoppen is er dan ook nauwelijks meer. En dan... blijkt hij mij pas donderdag te verwachten! Ben ik even blij dat ik een goede lunch genuttigd heb. Ik ben weer at home, bekaf van de toch wel lange rit.

Deze korte vakantie heb ik de kussens van de kamer vervangen. Er werden zit/ligkussens aangeboden in een niet al te gek stofje. In eerste instantie dachten we er 2 nodig te hebben. Maar bij het neerleggen kwamen we toch al redelijk snel tot de conclusie dat een derde de boel "af" zou maken. Dus gingen we de volgende dag op jacht naar nummer 3. Balbriggan hadden we al leeg gekocht, althans, we gingen ervan uit dat de derde inmiddels wel verkocht zou zijn. At home heb ik geen zin om mij te haasten dus op het dooie gemakje zijn we naar Swords gereden. Die 5 minuten zouden er toch ook wel niet toe doen... Wel dus! Pal voor onze neus werd het laatste kussen in "onze" kleur verkocht (er werden 2 verschillende kleurstellingen aangeboden). Ach, dan rijden we toch door naar Ashbourne?! Daar hadden ze er helemaal geen meer. Aan de andere kant van de M50/N2 ligt Finglas. Hier staat de eerste Lidl uit de Dublin-regionen. En 3x is scheepsrecht (waarom eigenlijk?) we hebben ons derde kussen! Het snijden van de kussens en opnieuw zomen van de bekleding kan beginnen. Door in één kussen een rechthoek te verwijderen ligt het tweede kussen meteen geborgen. Dat rechthoek gebruik ik dan weer om het ontstane gat op te vullen. Weliswaar heb ik door deze actie iets te weinig stof maar iemand die stoffen recyclet in beelden zal toch wel wat overschot hebben? En de onderkant van dat opvulstuk ziet toch niemand dus maakt de kleur niet zoveel uit. Ik heb (nog) geen foto van het resultaat, ook al was dat wel redelijk snel behaald. Handgenaaide kussens!

Ook nog maar enkele sfeerbeelden van het zicht op Portrane (de eerste foto), het golfveld (de 2e foto) en het aanbrengen van het gaas dat de golfballen moet tegenhouden. Voor deze laatste foto gingen de mannen speciaal weer omhoog met de kraan.



Uiteraard heb ik opgezocht waarom 3x scheepsrecht zou zijn. De (in mijn oren) meest plausibele verklaring komt van het Genootschap Onze Taal:
Toch is de exacte herkomst van driemaal is scheepsrecht niet bekend. Het Groot Uitdrukkingenwoordenboek van Van Dale (2006) vermeldt dat er weleens een verband is gelegd met het woord schepensrecht ('rechtspraak door schout en schepenen'). Dit woord is echter nergens aangetroffen, wel schepenrecht. F.A. Stoett verwijst naar gebruiken in het zeewezen waaruit blijkt dat driemaal ook op zee in vele gevallen 'recht' was, zoals:

* De schipper was verplicht drie maaltijden aan de bemanning te geven.
* Een "onbetamelijkheid onder het schaften" werd gestraft met drie slagen met de gortspaan (een driehoekig plankje met een korte steel, dat door de matrozen werd gebruikt om de gekookte gort fijn te wrijven). In het boek Woordenschat (1899) wordt deze straf een kapjen genoemd. Daarbij werd de volgende 'formule' opgezegd: "Dat is voor de bak (klap op de bakshut – de bak was een gedeelte van het bovendek bij de voorsteven, het verblijf van de matrozen) / Dat is voor je gat / Dat is voor je kwaad doen / En dat is opdat je het niet weer zult doen." Wie zich versprak, moest de kastijding zelf ondergaan, aldus Woordenschat.
* Een gestorven zeeman wordt met een 'één, twee, drie, in godsnaam' over boord gezet.
Tenslotte stam ik van de zeemannen af.

La Normandie volgens Sheila

Dat ik op zaterdagmorgen de auto nog moet inpakken vind ik zelf normaal. Het mag eigenlijk al een wonder heten dat praktisch alles klaar staat om ingeladen te worden. Lees: ik ben gewoon te lui om dat wat ik mee moest nemen netjes op te ruimen en liet het dus gewoon in de gang staan. Niet echt handig als er bijvoorbeeld een bank geleverd wordt maar toen heb ik dan ook gewoon 's morgens om 7 uur 12 dozen verzet richting bijkeuken om ze vervolgens deze zaterdagmorgen weer terug te verhuizen naar de gang. Het is lekker weer om op pad te gaan. Geen regen, niet te warm, ideaal! Het pinksterweekeinde zou druk zijn... niet op de Belgische en/of Franse wegen. Het lijkt wel of iedereen thuis is gebleven. Ik overnacht net buiten Rouen. Maar omdat er een flinke wegomleiding is zie ik ook weer eens een ander deel van deze stad. Ondanks dat Sheila mijn aanwijzingen niet snapte en mij dus tot 3x toe dezelfde opstopping instuurde. Zo leer je rondjes rijden :)

Première Classe is echt eersteklas overnachten voor een heerlijke prijs. Ik hoef voor die ene nacht (of voor welke andere nacht dan ook) geen luxe. Een goed bed, douche en toilet is voldoende. En dat er dan ook nog een gezellig goed restaurant op loopafstand is, is helemaal meegenomen. Ook omdat het inmiddels dus wel is gaan regenen (en dat is zacht uitgedrukt).

Helemaal zonder tol kom ik niet weg. Maar Sheila kent mijn idee van alternatieve route nog niet zo goed en dus besluit ik haar maar lekker te negeren en de Route Nationale naar Caen te gaan volgen. Ik heb tijd genoeg. Je wordt toch helemaal vrolijk van die gele velden? Zelfs al regent het? Trouwens, zo hard regent het nu toch ook weer niet (maar wel gestaag).



Heerlijk al die kleine dorpjes met hun vakwerkhuisjes. Ik houd wel van een opknappertje maar soms denk ik toch dat iets wel erg lang tijd nodig zal hebben om op te knappen. Maar dat leem trekt wel! Alleen had het dan niet in Frankrijk moeten staan, oeps.



Zo kom ik ook door Rougemontiers, te mooi om niet even te stoppen en een handdoek helpt ook tegen nattigheid.



Normandië is wel heel erg mooi (als je niet over de snelwegen raast).



Maar dan moet je natuurlijk niet met een niet-volle tank vertrekken.... en ook nog willen eten op zondag. Of een supermarkt vinden die open is. En dat bedenk ik me dus om kwart over 12 's middags. Het tankstation dat ik net gepasseerd ben accepteert geen buitenlandse kaarten en/of Visa. De intermaché die ik ineens spot is tot half 1 geopend op zondag. Dat moet lukken! Omdat het Pentecôte is (wat is vroeger steevast petticoat noemde) is de supermarkt zomaar tot 1 uur geopend. Wat een feest...

Maar nu raakt die tank toch echt wel leeg... en in deze dorpjes, hoe leuk ze ook zijn, ga ik geen tankstation vinden dat mij verder op weg helpt. Dus keer ik toch maar richting snelweg, in de hoop.... ijdele hoop! Ik besluit Bayeux in te rijden en vind prompt een acceptabel tankstation. Sheila dacht dat ik nog steeds de alternatieve route wilde volgen en dus stuurde ze me vanaf dat moment door de bochtigste en vuilste straten van het land.



In Vitey staat een prachtig pand, compleet met muur, kantelen en toren. Dit wil ik best onderhouden (en er dan uiteraard om niet verblijven).



En zeg nou, dit is toch gewoon fantastisch om doorheen te rijden? Ook al regent het, ook al vertrekt de ferry 2 uur eerder dan ik verwacht had (oei), tijd in overvloed. Ik ga deze rit nog eens maken als de zon schijnt!

Muiden

Heerlijk om in het voorjaarszonnetje even door Muiden te lopen.



Bomen blijven fascineren. Hoe weids is het hier. Dat de snelweg er pal naast ligt heb je nauwelijks in de gaten. Normaal houd ik niet zo van jachthavens maar deze haven komt niet over als een haven waar alleen luxe jachten tentoongesteld worden. Het restaurant hiernaast biedt een rustige blik op het water.



Het slot was al gesloten, kom ik toch gewoon nog een keertje terug?!

stempeltjes en stickertjes

Nu werk ik toch al een behoorlijke tijd in de bibliotheek. Nou ja, niet in de bibliotheek zelf maar dat is dan ook wel zo prettig want dan kan ik het nog van een afstandje bekijken als klant. Dacht ik dus. Als ik dat echt wil kunnen doen dan moet ik eigenlijk gewoon naar een andere bibliotheek gaan. Lekker struinen is er hier niet echt meer bij. Dus ga ik maar eens op bezoek bij collega's. Wat vind ik goed, wat zou ik anders willen, wil ik bepaalde dingen wel? Zit ik echt te wachten op al die stickertjes en stempeltjes die ik te pas en te onpas tegenkom?



Ik kan me van vroeger nog een boek herinneren dat vol stond met eigendom-stempels. Een leuk leesboek (vond ik vroeger, Koentje van Kattenburg door Cor Bruijn) maar al die stempels vond ik toen al wel zó zonde. Om de zoveel pagina's een stempel. De bibliotheek kon (en kan) er ook wat van. Hadden die mensen niks anders te doen? En dan wordt mij uitgelegd dat die stempels toch echt nuttig zijn.... en ik begrijp er nog steeds niks van. Zelfs de medewerkers van Bibliotheek Amsterdam plakken en stempelen alsof hun leven ervan afhangt. Dan hebben we het wel over 1,7 miljoen boeken! En dan heb ik de dvd's, cd's en andere materialen nog niet meegerekend. In al die boeken staat een stempeltje.... of misschien wel 2 of meer stempels. En dan zijn er ook nog een aantal (zo rond de 1 miljoen) voorzien van zelfverzonnen of door anderen bedachte stickertjes. Alleen al het idee dat mensen die stickertjes plakken en die stempeltjes zetten. Je kunt natuurlijk ook bedenken dat je dan in ieder geval mensen aan het werk houdt. Maar die mensen zouden ook veel leuker en interessanter werk kunnen doen!



Een bezoek aan bibliotheek Hilversum brengt mij weer helemaal op de wereld. Inspirerend! Het zit hem niet in nieuwe kasten of mooie banken. Deze bibliotheek straalt gastvrijheid uit. Vroeger was de 's Gravelandseweg een plek waar ik één keer per jaar kwam als we op visite gingen bij heel rijke mensen (in mijn kinderogen was iedereen die in die straat woonde rijk en ik had er totaal geen idee van dat er ook wel eens iets anders dan mensen in die huizen konden wonen).

Omdenken, dat is het sleutelwoord. Een magazijn waar eigenlijk alleen rommel in staat kun je net zo goed omtoveren tot een schitterende theaterzaal.



Het doel van mijn bezoek aan bibliotheek Hilversum is uit te vinden hoe thin clients in de praktijk werken en ervaren worden. Ik krijg een enorme schat aan informatie mee. Hier kan ik mee uit de voeten. Met een strakke planning en goede inzet moet dit bij ons ook te realiseren zijn. Dat ik daarbij nog veel meer ideeën zie waar ik graag wat mee zou willen... alleen ligt dit niet op mijn werkterrein. Het heeft wel mijn interesse. Anders lezen is óók dwarsliggers lezen! En als dwarsliggerambassadeur kan ik hier alleen maar blij van worden.

bevrijdend

Of ik de afgelopen dagen geslapen heb? Ik dacht het niet, maar als ik niet bijhoud waar ik ben en wat ik doe vergeet ik gauw wat ik gedaan heb. Even recapituleren dus. Donderdag was inderdaad een rustige dag, hoofdzakelijk gewerkt en 's avonds de Hobbit gekeken. Die viel vies tegen, LOTR is stukken mooier gemaakt. Of ik vind het boek gewoon beter.
Vrijdagmorgen lees ik in alle vroegte dat de bank om 9 uur afgeleverd zal worden. Ai, dat wordt even snel doorwerken om de oude bank te kunnen verplaatsen. Gelukkig (?) kwam het nog niet zover, omdat ik donderdagavond niet meer had gereageerd was hij niet opgeladen. Degene die mij kennen weten dat ik nu weer net zoveel op de bank heb liggen als vóór vrijdagmiddag. Dus deze actie was óf zinloos óf voor herhaling vatbaar (dat laatste weet ik wel zeker). Met de vouwfiets in de auto naar de garage om de zomerbanden te laten verwisselen. Het zal nu voor oktober toch wel niet meer gaan sneeuwen? Ik kan hem zaterdagmorgen weer ophalen.
Nadat deze workaholic ook zaterdag enkele uren op kantoor heeft doorgebracht, het bureau is nu redelijk opgeruimd maar nog niet helemaal zoals ik zou willen, ben ik thuis maar verder gegaan aan de slaapkamer. Om het bed te kunnen verplaatsen moeten eerst een boekenkast, bedombouw en ladekast verplaatst worden.
De boekenkast had ik al verplaatst, de rest vergt ook de nodige tijd. Ik verzamel nogal wat om mij heen. En bij zulke operaties bedenk ik altijd ook dat er dingen best naar de kringloopwinkel kunnen of zelfs gewoon naar de stort omdat echt niemand anders ze wil hebben. Maar dan lees ik ook rustig eerst een boek uit of kijk ik die oude agenda van 2007 nog eens door (en besluit die toch echt nog niet weg te doen). En ik had ook nog een heerlijk pakket opgehaald bij het postkantoor. Om de een of andere reden is het toch leuker om kralen te sorteren dan om op te ruimen....

Het schiet op! Op zondagmorgen is zelfs de bedombouw al verdwenen naar de andere kamer. Dus óf ik zorg ervoor dat alles nu omgezet wordt óf ik moet me in allerlei bochten wringen om de wekker te kunnen (uit)zetten en de schemerlamp aan te doen om te kunnen lezen. Het wordt (uiteraard?) dat laatste. Ik ga 's middags eerst een workshop met karton doen. Het is heerlijk weer. Ergens achter in de stad staat een molen en daar vlakbij is een erfgoed van het Nederlandse kloosterleven. Het lijkt ook wel wat op een oude school. Lekker hoge gangkasten, mooie glas-in-lood-ramen, prachtige trapleuning... en een aantal kunstenaars die daarin hun atelier hebben. Het pand is te koop maar de gemeente vraagt me nét iets teveel, € 675.000,- terwijl er echt niet veel aan onderhoud is gedaan, je zou alles moeten opknappen. De bestemming is "maatschappelijk". Dat betekent waarschijnlijk dat ik het niet voor bewoning geschikt mag maken (813 m3). Het is in 1916 gebouwd als pastorie in het toenmalige dorp Nieuw-Borgvliet. Als je daar nu rondloopt hangt er nog de sfeer van een dorp. Dromen mag toch zeker wel?!

tijd vliegt als je het naar je zin hebt

Het is woensdag, mijn om-de-weekse vrije woensdag. Maar daar is dit jaar toch al niet al teveel van terecht gekomen. Er zijn pas 4 maanden voorbij... Wel beloof ik mezelf lekker rustig op te starten vandaag. Wel wat werken, maar dan van huis uit. En een afspraak bij de kapper om 11 uur. Gelukkig snapt John dat ik weinig tot niets aan die kop van mij wil doen, wassen en that's it. Dus moet het weer flink kort (ik ga maar 2-3x per jaar, al naar gelang ik genoeg heb van het lange haar). En omdat nagelboetiek Savienne in hetzelfde pand gevestigd is zijn nu eindelijk mijn nagels even ribbelvrij gemaakt. Geen kleurtje, ik zie mijzelf nog niet met rode (of groene, gele, paarse, bronzen...) nagels lopen. Ze glimmen wel.... daar moet ik ook aan wennen :)

Ik beloof een klant een boek mee te nemen dat ik net gelezen heb (Het tweede leven van meneer Roos door Håkan Nesser). Soms vind ik het gewoon leuk om er een vrolijk kaartje in te stoppen en de klant veel leesplezier te wensen. Ik denk dat ik dat zelf ook leuk zou vinden.

Wanneer ik op kantoor kom.... is het leeg. E en C zitten in bespreking dus die zal ik maar niet storen. Geen idee waar M gebleven is. Maar dat mysterie wordt snel opgelost! Samen met collega A komt ze met een prachtige bos bloemen het kantoor binnen. Ik heb nog niet eens in de gaten dat ze voor mij bestemd zijn. Op 1 november 2000 begon ik hier te werken. Ik heb me nog geen seconde verveeld.

Dank voor deze prachtige - lekker ruikende! - bloemenpracht!!